«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

 «Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

…………………………………..........................

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Οι στίχοι αυτοί τού Σεφέρη…

δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο…

στην πρόσφατη καταστροφή…

κορυφαία στην Κεφαλονιά μας…

ειδικά στην Άσσο μας…

“Λυπούμαι…”

γιατί το “πλατύ ποτάμι” τής ζωής, τής ζωής μου, τής πολύτιμης

μοναδικής ζωής μου, τής ζωής που μου δόθηκε, το άφησα να χύνεται,

και να χάνεται, ανερμάτιστα, ευκαιριακά, φθηνά, “ “επιτυχημένα” ”,

“χωρίς να πιώ ούτε μιά στάλα”, λέει πολύ πιό σκληρά ο Ποιητής·

…………………………………………………

και “τώρα, βυθίζομαι στην πέτρα.”

Την κάθε “πέτρα”… με πετρωμένη πολλές φορές καρδιά…

συνείδηση… σκοπό ζωής… αισθητική… ευαισθησία…

προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου πρώτα…·

αγόμενος και φερόμενος… εύκολη τής πλάνης λεία…

πλανών και πλανώμενος

μέχρις ότου όλα όσα ψευδώς νομίζω να βρούν “τοίχο”… “πέτρα”…

Και λέει συγκλονιστικά επίκαιρα πιό κάτω το ποίημα :

“Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

…………………………………………………………………

Κάποτε σε μιά εκδήλωση που γινόταν εκ μέρους όλων των Επτανησίων,

αναφερόμενος στην ομιλία μου σε κάθε ένα από τα Νησιά, μίλησα γιά την

ατυχία των Κερκυραίων να μην έχουν σεισμούς ( ! )·

την βασική αυτή παράμετρο ευφυίας, επινοητικότητας, και φιλοσοφίας ζωής,

των άλλων Επτανησίων· και δή –ως επίκεντρων τού σεισμού- των Κεφαλλήνων.

Έτσι η “πέτρα”, μπορεί να γίνει η αφορμή ν’αναλογισθεί κανείς

όλη τη ζωή του που ρήμαξε… και σ’όλη την γη την χάλασε…

-γιά να θυμηθούμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό-

και να συνειδητοποιήσει ότι το πλατύ ποτάμι τής ζωής,

αν δεν το κολυμπήσεις –φθειρόμενος, ενώ “ενός έστι χρεία”:

να τιμήσεις το δώρο τής ζωής που σου δόθηκε, μη αφήνοντας τόση θάλασσα

μπροστά σου χωρίς να την κολυμπάς- θα τώβρεις πέτρα…

Αγνοεί με αλαζονεία η ανθρωπότητα, την ισχύ των πνευματικών νόμων,

που είναι σαν τους νόμους τής φυσικής, και βρίσκονται σε αναπτυγμένη

παραστατικότητα, μέσα στην Ελληνική Θεατρική Τραγωδία.

Ό Θεός, ανά πάσα στιγμή, δείχνει την δυναμή του,

και εκμηδενίζει τον αλαζόνα, και τον γυρίζει

…από την “σιγουριά” των πραγμάτων που επίσταται,

από την “ασφάλεια” τής επιστήμης “του”,

που ο Ίδιος ο Θεός Δημιούργησε

και που ο Άνθρωπος χωρίς σοφία και με πανουργία χειρίζεται…

-Επιστήμη χωριζομένη αρετής… πανουργία εστί… Πλάτων-

…τον γυρίζει και τον βυθίζει στην …πέτρα·

που όμως μπορεί να γίνει διδάσκαλος και αφορμή

γιά περισυλλογή και μιά αληθινή ποιότητα ζωής,

ζωής που δεν τελειώνει στο μνήμα,

την πέτρα αυτή καταλήξεως

και άμεσης αναχωρήσεως·

ελπίδας, που και ο Σεφέρης βάζει στο ποίημα του

μ’ένα μικρό πεύκο, στο κόκκινο χώμα…

…χώμα ζωής …και αγωνιστικού για τη ζωή φρονήματος

που θέλουν να μας την κάνουν απρόσωπη και “πέτρα”.

Το παραθέτουμε ολόκληρο :

(Είναι το ιη΄ποίημα, τής ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης του “Μυθιστόρημα”.)

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός