Ο πρόλογος ξεκινά μέσα στον Δούρειο Ίππο. Ο Ματ Ντέιμον ως Οδυσσέας, μαζί με τον Τζον Μπέρνθαλ και άλλους Έλληνες πολεμιστές, είναι κρυμμένοι στο εσωτερικό του ξύλινου δημιουργήματος. Η ένταση χτίζεται όχι με λόγια, αλλά με ήχο: ανάσες, τριξίματα, μέταλλο που γδέρνει ξύλο. Ένας Τρώας φρουρός καρφώνει το άλογο με δόρυ, τραυματίζοντας έναν από τους άνδρες. Το τέχνασμα κινδυνεύει να αποκαλυφθεί. Δεν αποκαλύπτεται. Όταν οι Έλληνες βγαίνουν από το άλογο, δεν υπάρχει θρίαμβος. Υπάρχει εκτέλεση. Σιωπηλή, ωμή, χωρίς εξιδανίκευση. Οι φρουροί εξοντώνονται, οι πύλες της πόλης γίνονται πεδίο μάχης και οι τεράστιοι μηχανισμοί ανοίγουν με κόπο, ιδρώτα και απώλειες. Η Τροία δεν πέφτει θεαματικά — καταρρέει χαοτικά. Είναι μια σκηνή πολέμου χωρίς ηρωισμό, κάτι που ο Νόλαν έχει εξερευνήσει και στο Dunkirk, αλλά εδώ αποκτά μυθική διάσταση.
Για μια στιγμή σχεδόν ανεπαίσθητη, ο φακός αποκαλύπτει τον Κύκλωπα. Όχι ως ψηφιακό θέαμα, αλλά ως μηχανικό, αναλογικό πλάσμα. Animatronic, με υλικότητα που θυμίζει τις πρώτες δημιουργίες του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Δεν είναι jump scare. Είναι υπόσχεση. Ο μύθος υπάρχει, αλλά δεν κραυγάζει — παραμονεύει. Ο πρόλογος κλείνει με έναν διάλογο. Ο χαρακτήρας του Μπέρνθαλ αφηγείται την άλωση στον νεότερο ήρωα που ενσαρκώνει ο Τομ Χόλαντ. «Νομίζω ξέρεις τη συνέχεια», λέει. Και εκεί ο Νόλαν κόβει. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς λύτρωση.
 Καθοριστικό ρόλο παίζει και η μουσική του Λούντβιχ Γιόρανσον. Η σύνθεση δεν θυμίζει τίποτα από το προηγούμενο έργο του. Δεν είναι απλώς επική. Είναι απειλητική. Πολυφωνικά μοτίβα, σκοτεινά χορωδιακά στοιχεία και μια σταδιακή κλιμάκωση που σφίγγει τον θεατή όσο η μάχη ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Ο ήχος λειτουργεί σαν ψυχολογικός καταλύτης, όχι σαν συνοδευτικό.
Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, παραμένει. Αν αυτά τα έξι λεπτά είναι υπόσχεση, μπορεί ο Κρίστοφερ Νόλαν  να τηρήσει το ίδιο επίπεδο έντασης, κλίμακας και πρακτικής κινηματογράφησης σε ολόκληρη ταινία; Η Οδύσσεια δεν είναι ένα ενιαίο δράμα, αλλά ένα επεισοδιακό, περιπλανώμενο έπος. Η ισορροπία ανάμεσα στον εσωτερικό Οδυσσέα και το εξωτερικό ταξίδι θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Αν όμως ο πρόλογος λέει κάτι ξεκάθαρα, είναι το εξής: ο Νόλαν δεν προσεγγίζει τον Όμηρο ως μνημείο, αλλά ως ζωντανό, εύφλεκτο υλικό. Και αν το υπόλοιπο φιλμ ακολουθήσει αυτή τη γραμμή, τότε η Οδύσσεια δεν θα είναι απλώς άλλη μία κινηματογραφική διασκευή ενός κλασικού. Θα είναι μια σύγχρονη κατάβαση στον μύθο με σκοτάδι, αίμα και σιωπή.
Η ταινία, που αναμένεται να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2026, διαθέτει ένα από τα πιο εντυπωσιακά καστ των τελευταίων ετών: