.jpg)
Εάν ρωτήσουμε έναν Ιάπωνα, έναν Ινδό, έναν Άραβα, έναν Έβραίο ακόμα, τι χρονιά έχουμε εφέτος, καθώς αυτός θα μάς απαντήσει «2025», τότε εμείς θα τον ρωτήσουμε «2025 χρόνια μετά από πότε;»
Ολόκληρη η υφήλιος είναι συγχρονισμένη στο γεγονός τής Γεννήσεως τού Θεανθρώπου. Γεννάται ο Χριστός και χωρίζει τον χρόνο στα δύο, και τα έθνη στις πέντε ηπείρους παραμερίζουν τα συστήματα μετρήσεως χρόνου που είχαν, κι υπακούοντας παραδόξως στο γεγονός τής ενανθρωπήσεως τού Δημιουργού τους μετράνε τον χρόνο από την ώρα που Αυτός γεννήθηκε. Αυτός, που δεν τον γνωρίζουν… Όπως λένε και κάποια Ελληνικά κάλαντα : ……………… «Χριστός Γεννάται κι ο κόσμος δεν το νοιώθει»
Δε νοιώθει, δεν αναρρωτιέται, για το πώς άραγε θα μπορούσε, ένας απλός γιός ξυλουργού από την Ναζαρέτ να έχει τόση δύναμη ώστε να χωρίσει τον χρόνο στα δύο άν δεν ήταν Θεάνθρωπος. Ή μήπως οι ταπεινοί ψαράδες μαθητές Του, που -πλην τού Ιωάννη τού Θεολόγου- πέθαναν όλοι από μαρτυρικό θάνατο, είχαν περισσότερη δύναμη και μέσα, να επιβάλουν την πρωτοφανέρωτη αυτή για την Οικουμένη Διδασκαλία και Πράξη τής Αναστάσεως κ τής Θέωσης τού χωματένιου Ανθρώπου, που μπορεί να φτάνει να γίνει, Άγιος .
Ξέρετε, υπάρχει μιά τεράστια διαφορά τής πρό Χριστού με την μετά Χριστόν εποχή. Οι όροι βεβαίως είναι συμβατικοί, διότι δεν υπάρχει τίποτε πρό Χριστού, αφού ο Χριστός είναι από την αρχή των αιώνων, και πριν απ’αυτήν, ως Άναρχος. Υπάρχει λοιπόν μιά τεράστια διαφορά στην οποία δεν πηγαίνει το μυαλό μας, και αυτή είναι ο θάνατος. Στην πρό Χριστού εποχή ήταν ασήκωτος, αλύτρωτο το πένθος του, φρικτό το βάρος του. Σήμερα δεν το καταλαβαίνουμε αυτό. Τότε όμως το ζούσαν.
Όταν πεθαίνει ο Αχιλλέας στο Τρωικό πεδίο, τον θρηνούν για 12 ημέρες. Αλύτρωτο το πένθος τού θανάτου. Όταν πεθαίνει ο Ιακώβ στους Ισραηλίτες, τον θρηνούν για 17 ημέρες. Δεν ήθελαν οι άνθρωποι ν’αφήσουν τον άνθρωπο τους να φύγει. Ήξεραν πως δεν θα τον ξανά-έβλεπαν, παρά μόνον ίσως ως σκιά.
Οι ψυχές τους είχαν πληροφορία θανάτου, μονίμου θανάτου, χωρίς απτή ελπίδα να λυτρωθούν απ’αυτόν. Ενώ δείτε σήμερα :
Πεθαίνει –τρόπος του λέγειν- ο άνθρωπος. Την άλλη μέρα θάβεται. Πηγαίνουμε στην εξόδιο ακολουθία. Και όσο και βαρύ να είναι το πένθος, είναι ταυτόχρονα και ελαφρύ. Δεν τον νοιώθουμε τον άνθρωπο που έφυγε ως νεκρό, τού μιλάμε, καταλαβαίνουμε ότι μάς ακούει. Άθεοι μιλούν στη Μάνα τους. Γιατί, αφού πιστεύουν λένε, ότι δε ζει. . Πολλές φορές στις κηδείες δεν νοιώθουμε ούτε πένθος. Κι αυτό όχι επειδή είμαστε ασυνείδητοι αλλά επειδή η ψυχή μας δεν έχει πληροφορία θανάτου, όπως στην πρό Χριστού εποχή. Έχει πληροφορία αναστάσεως, πληροφορία ζωής. Κι αυτή η πληροφορία έχει περάσει στις ψυχές όλων των ανθρώπων, είτε πιστεύουν στον νικητή του θανάτου Χριστό είτε όχι.
Τι έχει συμβεί ; Μα τίποτε άλλο απ’αυτό που δείχνει στην Οικουμένη η Ορθόδοξη εικόνα τής Αναστάσεως. Ο Χριστός έχει κατέβει στον άδη και τον έχει συντρίψει. Έχει σπάσει τις πύλες του, τούς στροφείς και τις αλυσίδες του, και μέσα από το σκοτάδι τού θανάτου εγείρει την ανθρωπότητα στο φως, στο φως Του. (Αν κανείς παρ’όλ’αυτά θέλει και πάλι να αρνηθεί τον Λυτρωτή του, τι να πούμε : Επιλογή του. Διότι τελικά, την κόλαση ή τον Παράδεισο, ο ίδιος ο Άνθρωπος τα επιλέγει, μάς λένε οι Πατέρες τής Ορδοδοξίας.) . Έτσι τώρα στην μετά Χριστόν εποχή, πεθαίνοντας ο άνθρωπος, κι αυτό ισχύει για όλους, για μιά στιγμή μόνον νοιώθει να σβήνει, για να διαπιστώσει την αμέσως επομένη στιγμή ότι ζει ! Ή όπως πολύ εύγλωττα και παραστατικά μάς το λέει και ο Άγιος Πορφύριος : «Βρέ δεν υπάρχει θάνατος, βρεεεεέ !»
Τόσο σημαντικό λοιπόν ήταν, το να γεννηθεί ο Χριστός ως Θεάνθρωπος για να καταπατήσει τον θάνατο. Τόσο σημαντικά είναι τα Χριστούγεννα.
Και περίμενε η Ανθρωπότης τον Λυτρωτή της ! Σ’Ανατολή κ Δύση, βρίσκουμε προφητείες τής προσδοκίας Του σ’όλα τα έθνη και τούς λαούς της Υφηλίου. Εξόχως στους Έλληνες, και εν συνεχεία αναφέρουμε ενδεικτικά, στους Ρωμαίους, τους Κέλτες, τους Σκανδιναβούς, τους Λάπωνες, τους Μεξικανούς, τους Ινδιάνους, τους Ιάπωνες, τους Κινέζους, τους Σιαμαίους, τους Ινδούς, τους Κεϋλανίους, τους Βαβυλωνίους, τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Αιγυπτίους, τους Αφρικανούς, και βέβαια στους Εβραίους, με 33 προφητικές αναφορές για τον ερχομό τού Θεανθρώπου στην Παλαιά Διαθήκη, που όμως όταν ήλθε και μέχρι σήμερα, δεν τον αναγνώρισαν ότι Αυτός είναι.
Ένα δε θαυμαστό είναι, πως όσα έθνη είναι Δυτικά τής Παλαιστίνης, τον περίμεναν στις δοξασίες και τις προφητείες τους, να έλθει από τα Ανατολικά, κι όσα έθνη είναι Ανατολικά τής Παλαιστίνης, τον περίμεναν να έλθει απ’τά Δυτικά. Όλα συνέκλιναν στην Παλαιστίνη και στο χωριό τής Βηθλεέμ.
Ξεχωριστά ανάμεσα στα έθνη περιμέναμε τον Αληθινό Θεό, εμείς οι Έλληνες. Τού είχαμε μάλιστα φτειάξει και βωμό αποκαλώντας τον Άγνωστο Θεό. Ο Αληθινός Θεός, μάς φώτιζε τον νού, με ιδιαίτερο τρόπο, και πάνω στο θέμα αυτό. Το 2004 συμμετέχοντας στην πολιτιστική Ολυμπιάδα, με τον θίασο τής Άννας Συνοδινού, στην τραγωδία τού Αισχύλου «Ευμενίδες», έλεγα μέσα στο Ηρώδειο ως Απόλλων : ~«Όλα μπορώ να τα κάνω εγώ και ο πατέρας μου ο Δίας, όμως ένα δεν μπορούμε να κάνουμε, ανάσταση νεκρών» Ο πρόγονός μας ο Αισχύλος, ιδρυτής του παγκοσμίου θεάτρου και Μαραθωνομάχος, έβαζε μέσα στο έργο του το παράπονο και την υπαρξιακή αγωνία της ψυχής του, αντιπροσωπεύοντας ολόκληρη την προ Χριστού ανθρωπότητα, λέγοντας ουσιαστικά : Τι ‘‘θεοί’’ είναι αυτοί, που δεν μπορούν να κάνουν ανάσταση νεκρών…!;
Τι, εντός εισαγωγικών θεοί, ήσαν πράγματι αυτοί που κυριαρχούσαν πάνω στη γή, πριν από την έλευση τού Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία μας, μάς το λέει καθαρά : Δαιμόνια. «Πάντες οι θεοί των εθνών, δαιμόνια» Ψαλμός 95ος Πως είχε συμβεί αυτό ; Ο Θεός, σαν αληθινός άρχοντας κ ελεύθερος που είναι, όταν δημιουργεί τα λειτουργικά του πνεύματα τούς Αγγέλους, τούς δημιουργεί κι αυτούς ελεύθερους, αν θέλουν, κάνοντας κακή χρήση τής ελευθερίας τους, να στραφούν ακόμα και εναντίον Του. Είναι σαν ένας Άνθρωπος να δημιουργεί ένα ας πούμε ρομπότ να τον υπηρετεί, και να τού βάζει και πρόγραμμα αν θέλει να στραφεί εναντίον του. Ο Άνθρωπος ποτέ δεν θα το έκανε. Ο Θεός το κάνει.
Και συνέβη λοιπόν, ο πρώτος μάλιστα Άγγελος του Θεού, ο Εωσφόρος, φερόμενος εντελώς αχάριστα και άσοφα, να στραφεί εναντίον τού Δημιουργού του. Μαζί του και όσοι άλλοι Άγγελοι τον ακολούθησαν, και από Άγγελοι φωτός, έγιναν Άγγελοι σκότους. Που τούς συναντάμε αυτούς, στην λαϊκή παράδοση των εορτών τού δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων ; Στους καλλικάντζαρους, που όλο τον χρόνο προσπαθούν, όπως το λέει ο Λαός μας, να κόψουν το δέντρο τής ζωής, μα γεννιέται ο Χριστός και βαπτίζεται κι αυτοί αποτυγχάνουν.
Οι Άγγελοι τού σκότους λοιπόν, οι μοχθηροί αυτοί καλλικάντζαροι, μετά την ανταρσία και αχαριστία τους, πέσανε πάνω στη γη, και θέλοντας να παραστήσουν τούς θεούς παραπλανώντας τούς ανθρώπους, ιδρύσανε θρησκείες. Σε κάθε έθνος εμφανίσθηκαν διαφορετικά. Στους Κινέζους ας πούμε που πάντα ήσαν πολλοί και είχανε ψυχολογία μάζας, εμφανίσθηκαν σαν δράκος, να τούς φοβίζει. Σ’εμάς, που ήξεραν ότι ο Θεός μάς έχει φτειάξει με ιδιαίτερη λεπτότητα –όπως μάς το λέει ο Άγιος Νεκτάριος στο πόνημα του για τον Ελληνισμό- εφανίσθηκαν ως φωτεινός Απόλλων. Και ακριβώς για να εξαπατήσουν, βάλανε μέσα στις θρησκείες τους και πολλά στοιχεία που μοιάζουνε με του Αληθινού Θεού. Έτσι, στην αρχαία Ελληνική θεολογία, ο Διόνυσος εμφανίζεται –όπως το γράφει ο Ευριπίδης στο έργο του «Βάκχες»- να είναι υιός θεού και θεός ο ίδιος –ποιόν προεικονίζει αυτό !; Να είναι από θεό πατέρα και από θνητή μητέρα –ποιόν προεικονίζει αυτό !; Στους δικούς του να πηγαίνει και οι δικοί του να τον διώχνουνε –ποιόν προεικονίζει αυτό !; Και λοιπόν δεν είναι ο Χριστός που αντιγράφει τις αρχαίες λατρείες, αλλά οι εκπεσόντες άγγελοι αυτών των λατρειών που αντιγράφουν επιδερμικά, τούς τρόπους τού Αληθινού Θεού, για να εξαπατήσουν.
Σκοπός τους, αφού δεν μπορούν, ούτε κάν να αγγίξουν τον Αληθινό Θεό, να καταστρέψουν, παραπλανώντας τον, το δημιούργημα του τον Άνθρωπο, και την πλάση μέσα στην οποία ο Θεός τον έβαλε να ζήσει.
Η απόλυτη κυριαρχία τού θανάτου και η πλάνη των εκπεσόντων αγγέλων τού σκότους, ήταν η κατάσταση πάνω στη γη, όταν έρχεται ο Χριστός να γεννηθεί, και τον μεν θάνατο να καταπατήσει, τον δε διάβολο να τον καταργήσει. Και πρέπει οι άνθρωποι να τα γνωρίζουν αυτά, γιατί είναι η ζωή τους η ίδια, όχι η φτηνή χαμοζωή στην οποία τούς ωθούν αλλά η αληθινή τους ζωή, και εδώ στη γη, και πέρα από το όριο τής τελευταίας τους εκπνοής.
Ο Χριστός γεννιέται, για να πεθάνει, και στη συνεχεία να αναστηθεί. Γι’αυτό και στις Μεγάλες Βασιλικές Ώρες των Χριστουγέννων ακούγεται στο Δοξαστικό τής Ενάτης Ώρας, το : «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου…» κατά το : «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» τής Μεγάλης Πέμπτης. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο Άνθρωπος, θεός. Όπως μας το λέει ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος Αυτό μας διδάσκει η Θεολογία τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
«Εγώ είπα ότι θεοί εστέ» μάς λέει ο Χριστός μας, δείχνοντας μας με τον τρόπο αυτό τι θέλει να μάς κάνει αν το θελήσουμε : Θεούς κατά χάριν. Θεούς κατά χάριν αποκαλεί η Ορθόδοξη Εκκλησία τους Αγίους, αυτούς δηλαδή στους οποίους τούς χαρίσθηκε η θέωση, από τον Θεόν τον κατά φύσιν, που είναι από την φύση του Θεός. Γι’αυτό έγινε η γέννηση τού Χριστού, τα Χριστούγεννα, η Μητρόπολις όπως ονομάσθηκε, των εορτών, από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Υπό το πρίσμα αυτό, βλέπουμε πόσο διαστρεβλωμένα και φτηνά, εορτάζει εντός εισαγωγικών, ο κόσμος τα Χριστούγεννα. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Με καλλικάντζαρους, ξωτικά, μάγισσες, κλόουν, ξυλοπόδαρους, αρκούδες, ταράνδους, κι αφύσικα ζώα.
Αυτά, περιλαμβάνουν τά «Χριστουγεννιάτικα» πάρτυ που οργανώνονται για παιδιά και σχολεία, χωρίς καμμία απολύτως πνευματικότητα κ νόημα των Χριστουγέννων, με άξονα την στρεβλά χρησιμοποιούμενη λέξη «αγάπη» : «Αγάπη» για το πνευματικό έλκος μας, «αγάπη» για την διαστροφή, «αγάπη» για την προσωπική μας αρρώστεια.
Και τελειώνουν οι “γιορτές”, κι αυτό που έχει μείνει είναι η μοναξιά, και οι επισκέψεις στον ψυχολόγο κ τον ψυχίατρο, που έχει παρατηρηθεί ότι πυκνώνουν μετά από “εορταστικές” περιόδους. Χαίνουσα παρακμή.
Και βέβαια, μέσα σ’όλ’αυτά -να μην ξεχάσουμε- κι ένας χοντρομπαλάς υποτιθέμενος «άγιος βασίλης», σε διατεταγμένη υπηρεσία για την εμπορική προώθηση των προϊόντων των πολυεθνικών, και που καμμία σχέση δεν έχει με τον πραγματικό Άγιο κ Μέγα Βασίλειο τής ανιδιοτελούς προσφοράς και την λεπτότητα πνεύματος κ την συγκίνηση των αληθινών Χριστουγέννων, που είναι μαζί με το Πρόσωπο τής εορτής τον Χριστό, και την προσκύνηση του μέσα στον Ναό του, στην φάτνη του.
Κάποτε, ο πρόγονος μας ο Αισχύλος, προφήτευε μέσα στον Προμηθέα Δεσμώτη του, πως έρχεται, σε 13 γενεές, ο Θεάνθρωπος που θα λυτρώσει τον άνθρωπο από τα λάθη του κ τον θάνατο. Ο Πλάτων ορίζει την γενεά στα 35 χρόνια. 13 φορές τα 35 χρόνια, μάς κάνει 455. . Ο Αισχύλος γράφει τον «Προμηθέα» του, το 458 προ Χριστού. Άρα προφητεύει ακριβώς, τον χρόνο έλευσης τού Θεού, που θα νικούσε τον άδη. Ερώτημα : Που το γνώριζε ο Αισχύλος αυτό ;
Η απάντηση είναι απλή. Γνωρίζουμε από την Ορθόδοξη διδασκαλία μας ότι ο εκπεσών άγγελος για να δράσει, παίρνει άδεια από τον Χριστό, δεν δρα ανεξέλεγκτος. Αυτό είναι και το ελπιδοφόρο. Και θα πείτε, μα ο Χριστός τού δίνει την άδεια ; Ναι, ανάλογα με την κρίση του, και για να δοκιμάσει την δύναμη και την πίστη μας. Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι στην προ Χριστού εποχή, τα αγάλματα των υποτιθέμενων θεών, δεν ήσαν απλά είδωλα, μέσα τους κατοικούσαν εκπεσόντες άγγελοι. Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, μάς λέει ότι το άγαλμα τού Απόλλωνα στους Δελφούς, μιλούσε. Ποιος μιλούσε ; Το ακάθαρτο πνεύμα που ήταν μέσα του. Φαίνεται λοιπόν, ότι σε μια τέτοια περίπτωση, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια στα οποία ο Αισχύλος ήταν ιερέας, πειθαναγκάζει ο Θεός το δαιμόνιο που κατοικούσε μέσα στο άγαλμα τής Δήμητρας, να μιλήσει για την έλευση τού Υιού του σε 13 γεννεές, δίνοντας έτσι ελπίδα στην πληγωμένη ανθρωπότητα που ζούσε στο αλύτρωτο πένθος τού θανάτου.
Σκεφθείτε, ότι οι πρόγονοι μας, που δεν γνώριζαν τον Αληθινό Θεό, τον ένοιωθαν και άπλωναν τα χέρια τους προς Αυτόν. Ενώ ερχόμαστε εμείς σήμερα σε πολλές περιπτώσεις να τον αρνηθούμε και να στήσουμε και πάλι στη θέση του δαιμονικά είδωλα.
Όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο αυτοκράτορας που καταδίωξε τον Χριστιανισμό κ ήθελε να επαναφέρει τη λατρεία των εχθρών τού ανθρώπου δαιμόνων, ρώτησε στην Αντιόχεια το άγαλμα τού Δαφναίου Απόλλωνα για τον Χριστό, πήρε την εξής εντυπωσιακή απάντηση, από τον ίδιο τον εκπεσόντα άγγελο που κατοικούσε μέσα σ’αυτό :
«Ω ταλαίπωρε υπηρέτη μου, καλύτερα να μην με είχες ρωτήσει. Για τον θεσπέσιο κ αληθινό Θεό Δημιουργό των πάντων, που τον προσκυνάνε τα άστρα κ το φως, το πυρ κ το ύδωρ, ο αέρας κ η γη, κι αυτός ο ίδιος ο άδης. Αυτός, ο κυρίαρχος Θεός, που χωρίς να το θέλω με διώχνει τώρα από δώ. Θρηνήστε υπηρέτες μου, πάει η πλάνη μας, πάει ο Απόλλων, χάθηκε, επειδή ο Θεάνθρωπος με αναγκάζει. Οι άνθρωποι έβλεπαν έναν Άνθρωπο να σταυρώνεται, να πάσχει, αλλά ο Άνθρωπος αυτός, είναι ο Θεός»
Βλέπουμε, ότι ο εκπεσών άγγελος, που προσπαθεί με όλη του την δύναμη να ρίξει τούς ανθρώπους στην αθεϊα, και να διαστρέψει τα Χριστούγεννα, ο ίδιος, γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός ! Γνωρίζει τι σημαίνει η έλευση του στην γή ως Θεανθρώπου : Την εκπαραθύρωση τής πλάνης του. Γνωρίζει λοιπόν τον Θεό, και μάλιστα όπως το είπαμε και πριν, τίποτα δεν μπορεί να πράξει, αν ο Θεός δεν του το επιτρέψει. Και του το επιτρέπει κατά την κρίσιν του ο Θεός, τού καλλικάντζαρου να πειράξει τον άνθρωπο, διότι δυστυχώς, συνήθως ο άνθρωπος πρέπει να πάθει για να μάθει. Και η ανθρώπινη τριανταφυλλιά θέλει και πότισμα και κλάδεμα, εκ μέρους τού Πατέρα Θεού για να ευδοκιμήσει, τρόποι και οι δύο, τής άπειρης αγάπης Του για το πλάσμα του.
Γνωρίζει λοιπόν ο άγγελος τού σκότους που παριστάνει το φως,τον Θεό. Ποιό είναι το πρόβλημα στην σχέση του μαζί Του ; Ότι δεν τον αγαπά ! Μήπως κι εμείς ανήκουμε στην ίδια κατηγορία ; Καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο Θεός, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον θέλουμε. Γι’αυτό και δεν εμβαθύνουμε στα δρώμενα, τις τελετές, και τις εορτές του, κ πρόκειται κάποιοι να τις «εορτάσουμε» χωρίς Χριστό. Βασιλόπουλα, υιοί κ θυγατέρες τού Βασιλέα Χριστού, που απεκδύονται κ ποδοπατούν τούς Βασιλικούς τους χιτώνες για να φορέσουν κουρέλια.
Διδασκόμαστε, ότι με την γέννηση του ο Χριστός, με τον ερχομό του στη γη ως Θεάνθρωπος, με όλη του τη δράση, τα πάθη κ την ανάσταση του, μάς λύτρωσε. Το λέμε, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε ακριβώς τι σημαίνει. Θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε Θεολογικά, αλλά σε έναν κόσμο παρακμής, που σε πολλές περιπτώσεις παραμερίζοντας το Σώμα κ το Αίμα τού Θεού, λατρεύει ειδωλολατρικά την επιστήμη, θα μιλήσουμε επιστημονικά. Είναι ο Ρούπερτ Σέλντρέϊκ, ο Βρεττανός βιολόγος και καθηγητής τού Καίμπριτζ , που διατύπωσε την δεκαετία του ’80, κατόπιν ερευνών του την θεωρία τού μορφογεννητικού πεδίου. Σύμφωνα με αυτήν, αν παραδείγματος χάριν ένας άνθρωπος μια νύχτα κάπου ψηλά σ’ένα βουνό, και χωρίς να τον βλέπει κανείς, κάνει το κακό, σκοτώσει ας πούμε έναν άνθρωπο, η πράξη του αυτή, εκλύει αρνητική ενέργεια που επηρρεάζει παραδόξως τα πάντα και τους πάντες, όλη την κοινότητα των ανθρώπων. Αν αντίθετα κάνει κάτι καλό, πάλι η πράξη του αυτή εκλύει θετική αυτήν την φορά ενέργεια, που άδηλα επηρρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Να λοιπόν, που και η επιστήμη ανιχνεύει με τα ελλειμματικά της μέσα, το γιατί έχει αξία κάποιος –ένας μοναχός ας πούμε- να εύχεται για τους ανθρώπους κι ας μην τον ξέρει κανείς. Να πως αποκτά νόημα το ότι μέσα στο παγκόσμιο σύστημα τής ανθρώπινης κοινότητας, μπαίνει σαν ευεργετικός καταλύτης ο Θεάνθρωπος. Που ενώ μπορεί να πονά, να πεινά, να διψά, να κουράζεται, να τα νικά όλα με το πνεύμα του. Και ενώ μπορεί να δέχεται συκοφαντίες, ταπεινώσεις, και κακομεταχείριση, όπως κάθε άλλος άνθρωπος, αυτός αντί να εκδικηθεί χωματένια, να ευεργετεί θεϊκά. . Ανοίγοντας τον δρόμο (σύμφωνα και με την θεωρία του μορφογεννητικού πεδίου) να μπορούν να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. . Και αν κάποιος πει, «Ναί, αλλά αυτός ήταν Θεός και το έκανε.» θα τού απαντήσει, «Γίνε κι εσύ Θεός ! Εγώ άνοιξα τον δρόμο. Γι’αυτό ήρθα.» όπως το έλεγε και ο Άγιος Πατέρας Πορφύριος Δηλαδή, αφού ένας, έπαθε σαν άνθρωπος αλλά λειτούργησε, με τον ανώτερο τρόπο τής συγχωρητικότητας και τής αγάπης, μπορούν να το κάνουν αυτό και οι άλλοι άνθρωποι, και μπορούν ακόμα και πολεμώντας τον εχθρό τους στην πρώτη γραμμή, να τον έχουν συγχωρεμένο μέσα τους -αυτό λέγεται διάκριση!- και να εύχονται γι’αυτόν. Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, η ζωή τους να μην πηγαίνει μόνον μέχρι το χώμα, την αρρώστεια την φθορά και τον θάνατο αλλά πέρα απ΄το όριο της τελευταίας εκπνοής, εκεί, στην αναπάντεχη άνοιξη για την οποία πλασθήκαμε.
Βρισκόμαστε στα Χριστούγεννα του 2025. Καθώς στις Εκκλησίες μας ακούγεται το, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη» ο κόσμος, έχοντας περάσει προ πολλού τις πύλες τής διαστροφής, τής παράνοιας, και τής άρνησης τού Δημιουργού του, βρίσκεται περισσότερο κοντά από ποτέ, μπρος στο ολοκαύτωμα ενός παγκοσμίου πολέμου, όπως και τόσοι Άγιοι μας το έχουν προφητεύσει.
Η Ανθρωπότης για άλλη μια φορά θα μάθει από τον δύσκολο δρόμο, μέσα από πόνους δύσκολης γέννας. Και τότε, μέσα απ’αυτήν την κατάσταση θα συνειδητοποιήσει αυτό πού λέει ο Ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης, για την Νύκτα των Χριστουγέννων, πως μέσα σ’αυτήν την νύκτα… -μέσα στην ζοφώδη και ασέληνη νύκτα τού κόσμου- …γεννήθηκε η Ευσπλαχνία. Και τότε θα αγκαλιάσει Αυτόν, που μέσα σε όλες αυτές τις τραγωδίες που συμβαίνουν στον κόσμο, βρίσκεται εκεί που τον βάλαμε : Στην άκρη .
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου