και λιγα ομηρικα λινκ!!
Οι Τάφιοι, Τηλεβόες και το βασίλειό τους στο Ιόνιο
Οι Τάφιοι, Τηλεβόες και το βασίλειό τους στο Ιόνιο
Οι Τάφιοι θεωρούνται (σύμφωνα με νεότερες έρευνες) φύλο λελεγικής καταγωγής που όντως υπήρξε και έδρασε στην περιοχή του νοτίου Ιονίου όμως κατόπιν αναμείχτηκε με άλλα φύλα και τελικά απορροφήθηκε από αυτά. Βασική ενασχόληση του ήταν η πειρατεία όπως και πολλά άλλα φύλα λελεγικά που κατοικούσαν περιοχές στην Ελλάδα.
και
ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ - Ο Θρύλος των Τηλεβόων
Πριν πέτρα γράψει ονόματα
και πριν ο άνθρωπος χαράξει νόμους,
λουσμένη σε φως θεϊκό,
κι αφέντες της ήταν οι Τηλεβόες,
Γιοι του Τάφιου, του γιου του Ποσειδώνα,
μες στις φλέβες τους έτρεχε αλμύρα ιερή.
Με καράβια σαν άστρα στο σκοτάδι,
με κουπιά που άνοιγαν τα κύματα,
όργωναν το Ιόνιο κι οι λαοί τους μνημόνευαν
σαν προσευχή και σαν κατάρα.
Κι ύψιστος όλων ήταν ο Πτερέλαος,
βασιλιάς αλύγιστος, αρχαίος σαν την πέτρα.
Στο μέτωπό του έλαμπε μια χρυσή τρίχα,
δώρο του ίδιου του Ποσειδώνα
φλέβα αθανασίας,
φως που κανείς θνητός δεν άγγιζε.
Κι όσο η τρίχα έμενε άθικτη,
ο λαός του ήταν κύριος του πελάγους,
και τα νερά άνοιγαν μπροστά τους
σαν ιερές πύλες.
Μα οι θεοί, που σμιλεύουν της μοίρας τον δρόμο,
έφεραν στις ακτές τους τον Αμφιτρύωνα,
στρατηγό αγέρωχο, διψασμένο για δόξα.
Ο στόλος του σκέπασε τον ορίζοντα
σαν καταιγίδα από σίδερο και καπνό.
Ξέσπασε μάχη τιτάνων.
Οι μέρες κοκκίνισαν σαν αίμα θεών,
οι νύχτες μολύβωσαν τον ουρανό.
Ο Αίνος αντιβόησε από κραυγές,
ο άνεμος μετέφερε θρήνους,
μα ο Πτερέλαος έστεκε όρθιος,
σαν στύλος αθάνατος.
Τότε η μοίρα φόρεσε πρόσωπο έρωτα.
Η κόρη του βασιλιά,
σαν πρώτη ακτίνα πάνω από βουνό,
είδε τον ξένο κι αναφλέχτηκε.
Και όπως κάποτε η Σκύλλα πρόδωσε τον πατέρα,
έτσι κι εκείνη, με δάκρυα που έκαιγαν το δέρμα,
πλησίασε τον βασιλιά
και τράβηξε τη χρυσή τρίχα
που τον βάσταζε ανάμεσα στους ανθρώπους.
Κι έπεσε ο Πτερέλαος
σαν άστρο που γκρεμίζει ο θυμός του ουρανού.
Ο Αμφιτρύων πήρε το νησί.
Οι Τηλεβόες σκορπίστηκαν σαν θραύσματα κύματος
που σπάνε πάνω σε αγριεμένα βράχια.
Άλλοι χάθηκαν στο πέλαγος,
άλλοι διέσπειραν τη γενιά τους σε ξένες χώρες,
κι άλλοι χάθηκαν στον χρόνο
σαν τραγούδια που τα έσβησε ο άνεμος.
Μα οι σοφοί γέροντες του νησιού λένε
πως τίποτα δεν χάνεται στ’ αλήθεια.
Τις νύχτες που ο άνεμος σωπαίνει,
πάνω απ’ την αρχαία Πάλη
περνούν σκιές πολεμιστών,
κι αν σταθείς σιωπηλός στην ακτή
θα ακούσεις βαθιά, πολύ βαθιά,
κάτω από τα νερά της Ρήξης,
τα κουπιά των Τηλεβόων να χτυπούν αργά,
σαν κάλεσμα σε λησμονημένο πόλεμο,
και τα τραγούδια τους να ανυψώνονται στον άνεμο
ανάσα εκείνων που κάποτε κυρίεψαν το Ιόνιο.
ΜΑΚΗΣ ΛΟΥΚΕΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου