Τά πάθη τοῦ Χριστοῦ - Κεφαλονίτικα κάλαντα πάσχα

Τα συγκεκριμένα κάλαντα χρονολογούνται στα τέλη του 19ου αιώνα και μας τα έδωσε η κυρία Μαργαρίτα Κούκου, την οποία ευχαριστούμε θερμά!

Τά πάθη τοῦ Χριστοῦ


Σήμερα μαύρος οὐρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα ὃλοι θλίβονται καί τά βουνά λυπόνται. Σήμερα ἒβαλαν βουλή οἱ ἂνομοι Ἐβραίοι, οἱ ἂνομοι καί τά σκυλιά κι οἱ τρεῖς καταραμένοι, γιά νά σταυρώσουν τόν Χριστό, τῶν πάντων Βασιλέα, κι ὁ Κύριος ἠθέλησε νά μπεῖ σέ περιβόλι, νά λάβει δεῖπνο μυστικό γιά νά τόν λάβουν ὃλοι, κι ἡ Παναγιά ἡ Δέσποινα καθόταν μοναχή της, τήν προσευχή της ἒκανε γιά τόν Μονογενή της. Φωνή ἀκούσθη ἀπ' οὐρανούς καί ἀπ' Ἀρχαγγέλου στόμα, σῶσε Κυρά τίς προσευχές, σῶσε τίς μετανοίες καί τόν Υἰό σου πιάσανε καί σάν ληστή τόν πάνε καί στοῦ Πιλάτου τάς αὐλάς, ἐκεί τόν τυραννάνε.

Ἡ Παναγιά σάν τ' ἂκουσε ἒπεσε καί λυγώθει, σταμνί νερό τῆς ρίξανε, δύο κανάτια μόσχο καί τρία νεροδόσιμα γιά να τῆς ἒρθει ὁ νοῦς της, μά σάν τῆς ἦρθε ὁ λογισμός μά σάν τῆς ἦρθε ὁ νοῦς της, ζητᾶ μαχαίρι να σφαεῖ, ζητᾶ φωτιά να πέσει, ζητᾶ γκρεμό να κρεμηστῆ γιά τό Μονογενή της. Ὂσοι ἀγαπάτε τό Χριστό κι ὂσοι τόν προσκυνάτε, ὃλοι να μέ ἀκλουθήσετε, να πάω να τόν εὒβρω. Κανεῖς δέν τήν ἀκλούθησε μόνο οἱ τρεῖς παρθένες, ἡ Μάρθα, ἡ Μαγδαληνή καί τοῦ Λαζάρου ἡ μάνα, τοῦ Ἰακώβ ἡ ἀδελφή κι οἱ τέσσαρες ἀντάμα ἐπήραν τό στρατί -- στρατί, στρατί τό μονοπάτι, τό μονοπάτι τσ'ἒβγαλε μές τοῦ ληστῆ τήν πόρτα, ἂνοιξε πόρτα τοῦ ληστῆ καί πόρτα τοῦ Πιλάτου κι ἡ πόρτα ἀπό τό φόβο της, ἂνοιξε μοναχή της, κοιτοῦν ζερβά, κοιτοῦν δεξιά, κανένα δέν ἠβλέπον, κοιτοῦν καί δεξιότερα βλέπει τόν Ἀη Γιάννη.
Ἀφέντη Ἀη Γιάννη μου καί βαφτιστή τοῦ γιοῦ μου, μήν εἶδες τόν Υἰόκα μου καί σε τό δάσκαλό σου; Δέν ἒχω στόμα να σού πῶ, γλώσσα να σού μιλήσω, δέν ἒχω χεροκάλαμο γιά να σού τόν ἐδείξω. Βλέπεις Ἐκεῖνο τόν γυμνό, τόν παραπονεμένο, ὃπου φορεῖ ποκάμισο στό αἲμα βουτηγμένο, ὃπου φορεῖ στήν κεφαλή ἀγγάθινο στεφάνι; Ἐκεῖνος εἲναι ὁ γιόκας σου καί 'μένα ὁ δάσκαλός μου. Κι ἡ Παναγιά πλησίασε, γλυκά τόν ἐρωτοῦσε. Δέν μοῦ μιλάς παιδάκι μου, δέν μοῦ μιλάς παιδί μου; Τί να σοῦ πῶ μανούλα μου, πού διάφορο δέν ἒχω, μόνο τό Μέγα Σάββατο, κοντά τό μεσονύχτι, πού θα λαλήσει ὁ πετεινός σημαίνουν τά οὐράνια, σημαίνει κι ἡ Ἀγιά Σοφιά μέ τρεῖς χρυσές καμπάνες. Ὃποιος τ'ἀκούει σώζεται κι
ὃποιος τό λέει ἀγιάζει κι ὃποιος τά' κουλοακουρμαστεί Παράδεισο θά λάβει.
Κάτω στά Ἰεροσόλυμα καί στοῦ Χριστοῦ τόν Τάφο, ἐκεί δεντρί δέν ἢτανε καί δέντρο ἐφανερώθει, ἡ ρίζα ἢταν ὁ Χριστός, οἱ κλῶνοι οἱ Ἀποστόλοι, τά φύλλα πού ἐπέφτανε ἢταν οἱ Μάρτυρές του, πού μαρτυροῦσαν κι ἒλεγαν γιά τοῦ Χριστοῦ τά Πάθη, γιά τοῦ Χριστοῦ τ' Ἀφέντη μας καί τοῦ Μονογενῆ μας, πού ἒχυσε τό αἲμα του γιά 'πινομή δική μας, γιά 'πινομή δική μας.