Γεώργιος Βελλιανίτης, ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΨΗ

Διακρίνω μιά θλίψη στα μάτια σου. Έναν πόνο.
Χαμογελάς. Κι όμως πονάς.
Τι είν’ αυτό που σε κάνει να μελαγχολείς;
Είναι η αγάπη;
Είναι ό Ερωτας;
Γιατί αυτή η απογοήτευση;
Μήπως ο φόβος;

Που τρέχει άραγε ο λογισμός σου;
Τι είν’ αυτό που σ’ εμποδίζει
ν’ απλώσεις τα φτερά της Ψυχής σου,
να φύγεις σ’ άλλους τόπους σ’ άλλους πόθους
νάρθει χαμόγελο πηγαίο
φωτεινό και ευχάριστο
που να θυμίζει Αιγαίο;
Τι είν’ αυτό που στο μυαλό σου στροβιλίζει
και της χορδές της καρδούλας σου αγγίζει;
Κάτι διακρίνω, μα δεν μπορώ να κρίνω!

H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Να τηνε η φωτογραφία.
Δείχνει μιαν άλλην εποχή.
Τότε που είμαστε όλοι μας στην αρχή.
Ποιος το περίμενε. Πώς ύστερα από χρόνια
θα είμαστε ξένοι και εχθροί.
Ποιος να περίμενε
μέσα στην Οικογένεια πως θάπεφτε διχόνοια
γιατί δεν έχουν όλοι ήθος.
Δεν έχουνε φιλότιμο.
Κτυπάει η κατάρα τίμιο και άτιμο.
΄Ετσι η πίκρα γίνεται κατοπινός εφιάλτης.
Όταν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό
να βοηθήσεις κάνοντας θυσίες,
χωρίς να ξέρεις ότι από πριν στην έχουνε στημένη,
για να σε ρίξουνε, να σε προδώσουνε
αφού πρώτα κάνουνε τις δουλειές τους.
Βλέπεις φωτογραφίες.
Τότε διακρίνεις πόσο αφελής ήσουν
που πίστεψες φιλότιμα, στην ενωμένη Οικογένεια.
Δεν περίμενες πως θα ερχόταν μέρα
να δείς με άλλο μάτι μια φωτογραφία
κι αντί χαρά να νοιώσεις δυστυχία.
Δεν σε αφήσανε να βρείς την ευτυχία.
Και κουβαλάς το φορτίο σου στους ώμους
χωρίς να βρίσκεις μιά παρηγοριά
στους άδειους πλέον δρόμους.





 ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ

(ΠΛΑΝΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)
Προχωρείς μόνος σου ξυπόλυτος στ’ αγκάθια
περιμένοντας να γίνει ένα θαύμα.
Μα θαύματα δεν γίνονται.
Μπορούν να γίνουν υπερβάσεις.
Εκεί όμως χρειάζεται να έχεις γερές βάσεις.
Ωστόσο προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου
φορτωμένος με άχρηστα ή άρρωστα βιώματα
χωρίς να σού έχουν δώσει αντισώματα.
Mε τις ανοησίες που σ’ ανέθρεψαν,
με όσα ψέμματα σε πότισαν
να σε εξουσιάζουν για να κάνουν το δικό τους.
Πρώτοι οι δικοί σου έχουν το σκοπό τους.
Χωρίς να σου προσφέρουνε τα φόντα
σε ρίχνουν στα βαθειά νερά και σε παραμυθιάζουν.
Μπορείς με την αξία σου να βρείς την ευκαιρία σου.
Συ προσπαθείς, τρέχεις, ιδρώνεις.
Συνέχεια σκοντάφτεις, πελαγώνεις.
Μέσα στην ατυχία σου
μπορεί ενίοτε να σταθείς τυχερός.
Γιατί φάνηκες τολμηρός.
Mα οι μικρές επιτυχίες δεν μετράνε,
όταν κακοί καί άχρηστοι το μόχθο σου ρουφάνε.
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις,
εκείνο που πραγματικά πεθύμισες.
Πουθενά δεν υπάρχει αξιοκρατία.
Σε όλα τα επίπεδα κυριαρχεί η αλητεία.
Ασφαλώς με το μόχθο σου συ γράφεις Ιστορία.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες σου μένει η απορία.
Δεν σου αναγνωρίζουνε καμμιά αξία.
Για τους κρατούντες, άλλα έχουν σημασία.
Πώς να σε εκμεταλλευθούν.
Ως κι οι δικοί σου θέλουνε
στην πλάτη σου να φορτωθούν.
΄Ολοι σου τάζουνε την ευτυχία
Αλλά στο τέλος αποκτάς ψιχία.
Γίνεσαι δούλος των ονείρων σου,
μέχρι να συνειδητοποιήσεις
τί πράγματι συμβαίνει γύρω σου.
Όταν μετά από καιρό μείνεις στον άσσο,
απ’ την εξάντληση δεν κάνεις ούτε πάσο.
Σαν τα κοράκια οι καλοί σ’ αρπάζουν.
Στην κρίσιμη στιγμή όλοι σ’ αδειάζουν.
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς που λένε λόγια.
Ανεύθυνους, πομπώδεις, πνευματώδεις.
Όχι μόνο δεν προσφέρουν καμμιά λύση,
αλλά καί με τον τρόπο τους καλλιεργούνε μίση.
Δουλεύουν για συστήματα. Δημιουργούνε θύματα.
΄Αν οι γονείς σου εύκολα τους πονηρούς πιστεύουν,
τότε είναι τα θύματα που εκείνοι τα ληστεύουν.
Δεν λύνονται προβλήματα με τις ευχές.
Είναι αέρας των ανόητων γονιών οι προσευχές.
Κι άν τις αναποδιές εσύ δεν περιμένεις,
Θα έρθει η ώρα που θα πείς: «Ουαί τοις ηττημένοις».
Γεώργιος Βελλιανίτης