Η Κυριακή των Βαΐων κατά Ανδρέα Λασκαράτο

Η Κυριακή των Βαΐων  κατά Ανδρέα Λασκαράτο

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Είναι αλήθεια πως ο Λασκαράτος υπήρξε συγγραφέας, σατιρικός ποιητής και στοχαστής του 19ου αιώνα. Ήταν δε πολυγραφότατος και σχολαστικός για τα κοινωνικά, πολιτικά  και θρησκευτικά θέματα της εποχής του. Για να μπορεί κανείς όμως  να τον τοποθετήσει σε κάποιο «ιστορικό» πλαίσιο, πράγμα όχι ακατόρθωτο, θα πρέπει να τον έχει μελετήσει καλά και να κατανοήσει την εποχή που έζησε στις κοινωνικοπολιτικές  δομές μιας κοινωνίας,  που από την στυγερή  Αγγλική  κατάκτηση και καταπίεση πέρασε στην ελληνική μοίρα ενός κράτους,  που πάλευε να σταθεί για δεκαετίες στα πόδια του.

Ωστόσο,  είναι  κάπως δύσκολο να κατανοηθεί ο Λασκαράτος σε ποίησες και στα κείμενά του, γιατί ακολουθεί μια ιδιόρρυθμη σκέψη και γραφή, που εξυπηρετεί ένα κόσμο, τον δικό του κόσμο, που στηριζόταν σε ιδέες σταθερές,  που απέρρεαν από σημαντικές αξίες ζωής, για τις οποίες έμεινε πιστός έως στο τέλος της ζήσης του.

Δηλαδή, αν σήμερα ζούσε ο Λασκαράτος  και ήταν όπως τότε, θα τον θεωρούσαμε τρελό, φευγάτον και τα τοιαύτα…

Ασχολήθηκε με τη σάτιρα, πράγμα δύσκολο,  ιδίως όταν δε αυτή χτυπά τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας. Δηλαδή, το θέμα,  ποια η θέση της σάτιρας προς το κοινωνικό σύνολο είναι τεράστιο και σηκώνει πολύ μελάνι και συζήτηση, που αυτό θα γίνει σε κάποιες άλλες γραμμές και στιγμές.

Εν κατακλείδι ο Λασκαράτος μέσα από τη σάτιρά του και από όλο του το έργο, λέει αλήθειες άβολες, που μας ενοχλούν, γιατί μας χαλούν το συμφεροντολογικό είναι μας  και  δεν μπορούμε να τις αποδεχτούμε.  Επί πλέον ένα από τα σημαντικά στοιχεία που συνθέτουν το έργο του, είναι οι  λαογραφικές εικόνες,  που με την κεφαλονίτικη ντοπιολαλιά της εποχής, δίνουν παραστάσεις μιας κοινωνίας  που είναι γεμάτη από  ποικιλία δράσεων μέσα  από κοινωνικές ταξικές  αποχρώσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσετε και το ποίημα «Κυριακή των Βαΐων» που στέκεται ψυχογράφημα ή καλύτερα μια αληθινή εικόνα που αφορά μέρος του κοινωνικού συνόλου.  Εν ολίγοις θέλει να πει με το ποίημα του  «Η Κυριακή των Βαΐων» ότι άλλον χαραχτήρα  δείχνουμε, άλλον είμαστε,  άλλα πράττουμε…, λειτουργούμε με άκρατο κακό συμφέρον και προσπαθούμε να συμπεριφερθούμε κατά πως μας θέλει η κοινωνία,  ωραιοποιώντας τα πράγματα για να δείξουμε καλό εαυτόν.