Από τον Γιωργο Σπηλιώτη
Αλεξάνδρεια
Με θεϊκό χρησμό κτισμένη
απ’ τον Αλέξανδρο η πρώτη,
στην ακρογιαλιά τσ’ ανατολής
νεράϊδα, τριών ηπείρων σταυροδρόμι.
Εντευκτήριο των φυλών του κόσμου,
σταυροδρόμι του Θρακιώτη έμπορου
και του μαύρου Κορδοφάν*.
Οι δυό σου λιμένες αραξοβόλι
του πονηρού Εβραίου, του Ίβηρου
και του σκληρού Γαλάτη.
Τα γλυπτά σου πνευματική έκφραση
σε στολίζουν της ανατολής Νεράϊδα.
Εντευκτήριο συμποσίου του πνεύματος
Βαβέλ γλωσσών και γνώσεων.
Πεδίον των αγρίων μαχών του πνεύματος
και τις ανθρώπινης σκέψης.
Ιερόν χωνευτήρι λαών και θρησκειών,
το έσχατο καταφύγιο της γνώσης
και των σοφών του τότε κόσμου.
Το φως του Φάρου σου
σ’ αναλαμπές χάριζε για αιώνες
στους ανθρώπους τη γνώση.
Η Γαλανόλευκη Θεά
Μου ’χνευσε καλώντας με κοντά της
παρ’ ότι γερασμένη απ’ τα σημάδια του χρόνου,
έλαμπε στην όψη της η φρεσκάδα
και το ανάλαφρο χάδι της γλυκό
δεν τ’ άγγιξε ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Κάθισα πλάϊ της χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.
Μετά από μικρή σιγή
άρχισε να μου ιστορεί για τη ζωή της.
Χαρές, πολέμους, συγκινήσεις……..
από παλληκάρια μου, που είχα συντροφιά.
Γεννήθηκα απ’ τη φλόγα και την αγάπη
και μεγάλωσα μέσα σε πολέμους
γι’ αυτό και φαίνομαι μπαρουτοκαπνισμένη.
Μπροστάρης πάντα στα βουνά της Πίνδου,
της Μακεδονίας, της Αλβανίας, της Ασίας
με το σύνθημα αέρα… αέρα….
Μπροστάρης πάντα στις χαρές,
μπροστάρης στις θάλασσες και στους αιθέρες.
Στο αντίκρισμα μου ο στρατιώτης εμψυχώνεται
και το φως του Έλληνα Απόλλωνα
αυτού του Ελληνικού ήλιου το Φως
ανάμιχτο με το μελτέμι της θάλασσας
με κάνει να χαμογελώ, με το κεφάλι μου ψηλά
και να ’μαι πάντα νέα.
Ρίγη υπερηφάνειας σ’ αυτόν που με αγαπά!
Είμαι η γαλανόλευκη οπού στολίζει την πατρίδα.
Εν Πλω Μαρτίου 25, 2019
Καπετά Γιώργος Σπηλιώτης
www.yorgos-spiliotis.com
Η Μάνα Φύση
Η Μάνα Φύση δεν μπορεί
τον άνθρωπο ν’ αντέξει
τον άσεβο καταχραστή
απ’ όταν ενεμφανίσθη….
Η Φύση από τα χρόνια τα παλιά
πολλά δεινά υπέστη απ’ εσένα
τόσα, που δεν τ’ αντέχει πιά
και σου επιστρέφει μερικά
για τα καμώματά σου.
-Μα ο Θεός στέλνει δοκιμασίες…
-Μη μου μπερδεύεις το Θεό
με τα προβλήματά σου,
τις έγνοιες σου και τις επιθυμιές σου,
Θεός είναι μία ΕΝΝΟΙΑ
χωρίς μορφή και ράσα.
Η μάνα Φύση σ’ αγαπά,
κακώς που δεν το βλέπεις.
Σου στέλνει τις εναλλαγές
στο γύρισμα του χρόνου.
Λουλούδια, δέντρα και πουλιά
για να μπορείς να ζήσεις,
με μύριες σκέψεις θετικές
κι αγάπη στην καρδιά σου.
Στέλνει τ’ Απόλλωνα το φώς
στου νού σου τα σκοτάδια.
Σου στέλνει γάργαρο νερό
τη δίψα σου να σβήσεις
και τη γαλάζια θάλασσα
κι ελπίδες μ’ ένα γλάρο.
Σου έδωσε Νού και Λογική
τους λογισμούς σου να μετράς
με σκέψη, με σύνεση και τόλμη.
Σου δίδαξε για τη ζωή
ότι χωρίς αγάπη είναι πληγή
και εσύ απέδειξες
ότι την αγαπάς μόνο με λόγια…
Πιστεύω και θεό προτίμησες το χρήμα,
που ανάθεμα την ώρα που το βρήκαν,
γιατί προάγει το «ΕΓΩ»
αδιάφορο είναι στο «ΕΜΕΙΣ»
και ξεκινά ανά τη γη πόλεμους.
Οι συμφορές κατά καιρούς
που έρχονται σε σένα
μηνύματα είναι μήπως και δεις
το παραστράτημά σου
και κάποιο φρένο για να μπεί
στο κατρακύλισμά σου.
Σημάδια του καιρού για επιστροφή
σε κράζει, σε προσμένει
με λούλουδα στην αγκαλά κι αγάπη φορτωμένη.
Να πάψουνε τα μακελειά, το μίσος, η κακία
και να δεθούν οι άνθρωποι πιασμένοι χέρι-χέρι
γύρω στη γη σ’ ανθρώπινη αγάπης αλυσίδα.
Το πρόσωπό σου θα ντυθεί τότε και μόνο
μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και λάμψη.
Σαν μάνα θε να σε δεχτεί πάλι στην αγκαλιά της
κι ειρηνικά θε να διαβείς το δρόμο της ζωής σου.
Πάτρα, 28 Μαρτίου 2020
Τ Ο Γ Ι Α Σ Ε Μ Ι & Η Λ Ε Μ Ο Ν Ι Α
Χθες, άνοιξα όπως συνήθως ένα γράμμα
που τ’ πανώγραμμα ήταν γνωστό.
Απ’ ένα αίσθημα πλημμύρισε η καρδιά μου
καθώς λουΐζας άρωμα βγήκε απ’ τα χαρτιά.
Διαβάζοντας τα χνάρια στο χαρτί,
της πέννας, εξωραΐστηκε η ψυχή.
Οραΐσθηκα σε μέθη ζώντας
ότι κλαδί λουΐζας ερχόμενη κρατώντας
ήλθες εδώ στα ξένα να με ’δείς.
Σαν τι μαντάτα τ’ άρωμα να κρύβει;
Μήπως σημαίνει γυρισμό,
αφού λουΐζα μου ’δωσες φεύγοντας φυλακτό!
Η Κεφαλλωνιά σε περιμένει…
Ρωτάει τα σύννεφα, το κύμα, τα πουλιά
μήπως και ξέρουν … πότε,
πότε θα ’ρθής θέλει να ξέρει
το γιασεμί κι λεμονιά.
Γιώργος Σπηλιώτης
Virginia, USA 1983
Αλεξάνδρεια
Με θεϊκό χρησμό κτισμένη
απ’ τον Αλέξανδρο η πρώτη,
στην ακρογιαλιά τσ’ ανατολής
νεράϊδα, τριών ηπείρων σταυροδρόμι.
Εντευκτήριο των φυλών του κόσμου,
σταυροδρόμι του Θρακιώτη έμπορου
και του μαύρου Κορδοφάν*.
Οι δυό σου λιμένες αραξοβόλι
του πονηρού Εβραίου, του Ίβηρου
και του σκληρού Γαλάτη.
Τα γλυπτά σου πνευματική έκφραση
σε στολίζουν της ανατολής Νεράϊδα.
Εντευκτήριο συμποσίου του πνεύματος
Βαβέλ γλωσσών και γνώσεων.
Πεδίον των αγρίων μαχών του πνεύματος
και τις ανθρώπινης σκέψης.
Ιερόν χωνευτήρι λαών και θρησκειών,
το έσχατο καταφύγιο της γνώσης
και των σοφών του τότε κόσμου.
Το φως του Φάρου σου
σ’ αναλαμπές χάριζε για αιώνες
στους ανθρώπους τη γνώση.
Η Γαλανόλευκη Θεά
Μου ’χνευσε καλώντας με κοντά της
παρ’ ότι γερασμένη απ’ τα σημάδια του χρόνου,
έλαμπε στην όψη της η φρεσκάδα
και το ανάλαφρο χάδι της γλυκό
δεν τ’ άγγιξε ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Κάθισα πλάϊ της χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.
Μετά από μικρή σιγή
άρχισε να μου ιστορεί για τη ζωή της.
Χαρές, πολέμους, συγκινήσεις……..
από παλληκάρια μου, που είχα συντροφιά.
Γεννήθηκα απ’ τη φλόγα και την αγάπη
και μεγάλωσα μέσα σε πολέμους
γι’ αυτό και φαίνομαι μπαρουτοκαπνισμένη.
Μπροστάρης πάντα στα βουνά της Πίνδου,
της Μακεδονίας, της Αλβανίας, της Ασίας
με το σύνθημα αέρα… αέρα….
Μπροστάρης πάντα στις χαρές,
μπροστάρης στις θάλασσες και στους αιθέρες.
Στο αντίκρισμα μου ο στρατιώτης εμψυχώνεται
και το φως του Έλληνα Απόλλωνα
αυτού του Ελληνικού ήλιου το Φως
ανάμιχτο με το μελτέμι της θάλασσας
με κάνει να χαμογελώ, με το κεφάλι μου ψηλά
και να ’μαι πάντα νέα.
Ρίγη υπερηφάνειας σ’ αυτόν που με αγαπά!
Είμαι η γαλανόλευκη οπού στολίζει την πατρίδα.
Εν Πλω Μαρτίου 25, 2019
Καπετά Γιώργος Σπηλιώτης
www.yorgos-spiliotis.com
Η Μάνα Φύση
Η Μάνα Φύση δεν μπορεί
τον άνθρωπο ν’ αντέξει
τον άσεβο καταχραστή
απ’ όταν ενεμφανίσθη….
Η Φύση από τα χρόνια τα παλιά
πολλά δεινά υπέστη απ’ εσένα
τόσα, που δεν τ’ αντέχει πιά
και σου επιστρέφει μερικά
για τα καμώματά σου.
-Μα ο Θεός στέλνει δοκιμασίες…
-Μη μου μπερδεύεις το Θεό
με τα προβλήματά σου,
τις έγνοιες σου και τις επιθυμιές σου,
Θεός είναι μία ΕΝΝΟΙΑ
χωρίς μορφή και ράσα.
Η μάνα Φύση σ’ αγαπά,
κακώς που δεν το βλέπεις.
Σου στέλνει τις εναλλαγές
στο γύρισμα του χρόνου.
Λουλούδια, δέντρα και πουλιά
για να μπορείς να ζήσεις,
με μύριες σκέψεις θετικές
κι αγάπη στην καρδιά σου.
Στέλνει τ’ Απόλλωνα το φώς
στου νού σου τα σκοτάδια.
Σου στέλνει γάργαρο νερό
τη δίψα σου να σβήσεις
και τη γαλάζια θάλασσα
κι ελπίδες μ’ ένα γλάρο.
Σου έδωσε Νού και Λογική
τους λογισμούς σου να μετράς
με σκέψη, με σύνεση και τόλμη.
Σου δίδαξε για τη ζωή
ότι χωρίς αγάπη είναι πληγή
και εσύ απέδειξες
ότι την αγαπάς μόνο με λόγια…
Πιστεύω και θεό προτίμησες το χρήμα,
που ανάθεμα την ώρα που το βρήκαν,
γιατί προάγει το «ΕΓΩ»
αδιάφορο είναι στο «ΕΜΕΙΣ»
και ξεκινά ανά τη γη πόλεμους.
Οι συμφορές κατά καιρούς
που έρχονται σε σένα
μηνύματα είναι μήπως και δεις
το παραστράτημά σου
και κάποιο φρένο για να μπεί
στο κατρακύλισμά σου.
Σημάδια του καιρού για επιστροφή
σε κράζει, σε προσμένει
με λούλουδα στην αγκαλά κι αγάπη φορτωμένη.
Να πάψουνε τα μακελειά, το μίσος, η κακία
και να δεθούν οι άνθρωποι πιασμένοι χέρι-χέρι
γύρω στη γη σ’ ανθρώπινη αγάπης αλυσίδα.
Το πρόσωπό σου θα ντυθεί τότε και μόνο
μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και λάμψη.
Σαν μάνα θε να σε δεχτεί πάλι στην αγκαλιά της
κι ειρηνικά θε να διαβείς το δρόμο της ζωής σου.
Πάτρα, 28 Μαρτίου 2020
Τ Ο Γ Ι Α Σ Ε Μ Ι & Η Λ Ε Μ Ο Ν Ι Α
Χθες, άνοιξα όπως συνήθως ένα γράμμα
που τ’ πανώγραμμα ήταν γνωστό.
Απ’ ένα αίσθημα πλημμύρισε η καρδιά μου
καθώς λουΐζας άρωμα βγήκε απ’ τα χαρτιά.
Διαβάζοντας τα χνάρια στο χαρτί,
της πέννας, εξωραΐστηκε η ψυχή.
Οραΐσθηκα σε μέθη ζώντας
ότι κλαδί λουΐζας ερχόμενη κρατώντας
ήλθες εδώ στα ξένα να με ’δείς.
Σαν τι μαντάτα τ’ άρωμα να κρύβει;
Μήπως σημαίνει γυρισμό,
αφού λουΐζα μου ’δωσες φεύγοντας φυλακτό!
Η Κεφαλλωνιά σε περιμένει…
Ρωτάει τα σύννεφα, το κύμα, τα πουλιά
μήπως και ξέρουν … πότε,
πότε θα ’ρθής θέλει να ξέρει
το γιασεμί κι λεμονιά.
Γιώργος Σπηλιώτης
Virginia, USA 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου