Ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ

 Με τον Τηλέμαχο είναι παλιά η σχέση μας. Από τα φοιτητικά μας χρόνια – Σύλλογος

«Μαρίνος Αντύπας». Για μια σύντομη περίοδο βρεθήκαμε να υπηρετούμε μαζί στον Έβρο τη

στρατιωτική μας θητεία. Και στη συνέχεια βρισκόμαστε σε συνεχή επικοινωνία.

Νέος, τότε, ανήσυχος αλλά και δημιουργικός. Σοβαρή η διαδρομή του στη

δημοσιογραφία. Με τον «Ίθακο» ανέδειξε προβλήματα και θέματα της Ιθάκης, με το «Μώλυ»

πρόσωπα και γεγονότα της Ιθάκης - και σ’ εκείνα τα κείμενα ακόμη και σήμερα ανατρέχουμε –

και, τέλος, με το Ithacanews μας κρατούσε ενήμερους αλλά και σε συνεχή εγρήγορση.

Αγαπούσε τον Τόπο του. Ήταν ερωτευμένος με την Ιθάκη του. Τη γνοιαζόταν πολύ. Και

μέσα από διάφορες θέσεις ευθύνης υπηρέτησε τον Τόπο και τους Συμπολίτες του και με

ποικίλους τρόπους έκανε το καλύτερο δυνατό για την Ιθάκη του. Αλλά και όταν «ιδιώτευσε», δε

σταμάτησε να νιώθει και να δρα ως ενεργός πολίτης με στόχο την προσφορά.

Τον θυμάμαι ως δήμαρχο, που είχε το άγχος, αν θα προλάβει να κάνει όλα, όσα είχε

σκεφτεί και σχεδιάσει. Πολύ είχε χαρεί με το Ναυτικό και Λαογραφικό Μουσείο. Ένιωσε

μεγάλη ικανοποίηση, όταν τελικά πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο για τον Ιθακήσιο

πρωτοσοσιαλιστή Πλάτωνα Δρακούλη.

Και πνευματικός άνθρωπος ήταν ο Τηλέμαχος. Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία,

η συμμετοχή του σε μορφωτικούς συλλόγους, οι ποιητικές του συλλογές, οι εκδοτικές του

απόπειρες, η αποτελεσματική εμπλοκή του σε εκδόσεις έργων Ιθακησίων συμπολιτών του,

παλαιότερων και σύγχρονων, τον κατατάσσουν στον κύκλο των πνευματικών ανθρώπων. Οι

συλλογές του – καθώς μια επιπλέον ιδιότητα του Τηλέμαχου ήταν εκείνη του συλλέκτη –

παραμένουν σημαντικότατες και πρωτότυπες.

Τον διέκρινε η ευγένεια, η πραότητα, η αξιοπρέπεια. Εγκάρδιος και γελαστός – μαζί με τα

χείλη του γελούσε και το μουστάκι του… Το ήθος του, η πνευματική του καλλιέργεια, η

συνεχής ενημέρωσή του στα πολιτικά και τα πολιτιστικά τεκταινόμενα της χώρας μας τον

έκαναν ξεχωριστό.

Αρκετές φορές συνεργαστήκαμε, πολλές φορές βρεθήκαμε είτε στην Αθήνα, είτε στο

Θιάκι, είτε στο Αργοστόλι και ανταλλάξαμε ιδέες και βιβλία. Αξιολογότατη η βιβλιοθήκη του –

μοναδική, θα έλεγα, στο είδος της - αξιοπρόσεκτες οι συλλογές του. Μου είχε εμπιστευτεί και

είχαμε φιλοξενήσει στο Δημοτικό Θέατρο του Αργοστολιού τη συλλογή των μελανοδοχείων του

σε μια από τις Εκθέσεις Βιβλίου, που κάποτε πραγματοποιούσε το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο

και αργότερα το 2 ο Γενικό Λύκειο του Αργοστολιού.

Τελευταία, ενώ βρισκόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο – μια

βδομάδα πριν μας «φύγει». Αναζητούσα ένα άρθρο του 1914 για την Ιθάκη, που ήξερα πως το

είχε. Η τελευταία του κουβέντα σ’ εκείνη την τηλεφωνική μας συνομιλία: «Όλα θα πάνε καλά.

Μόλις επιστρέψω θα σου τηλεφωνήσω. Και μην ξεχάσεις να μου στείλεις τους τελευταίους

τόμους του [ΙΑ΄] Πανιόνιου Συνεδρίου»…

Φίλε Τηλέμαχε, δεν πρόλαβες να επιστρέψεις στο Θιάκι σου‧ μας αποχαιρέτησες από την

Αθήνα. Πρόλαβες, όμως, και άφησες τη σφραγίδα σου στην Ιθάκη, κατέθεσες το όραμά σου,

έγραψες τους στίχους σου… Μπορούσες, βέβαια, κι άλλα πολλά να προσφέρεις – και το

ξέρουμε πολύ καλά.

Θα σε θυμόμαστε, θα σε μνημονεύουμε στις κοινωνικές μας συναθροίσεις, στις

πνευματικές μας συνάξεις και στα πολιτιστικά μας συναπαντήματα. Και θα χαίρεσαι πολύ γι’

αυτό.

Αργοστόλι, 26 Οκτωβρίου 2020 ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ