Φτάνει επιτέλους εκείνη η περιβόητη μέρα που θα πας πρώτη φορά
σχολείο. Την περιμένεις, με ανυπομονησία παιδιού που λαχταρά να
κοινωνικοποιηθεί μαζί με άλλα εξάχρονα άτομα.
Σχεδόν δεν κοιμάσαι από το καρδιοχτύπι εκείνης της πρώτης μέρας,
εκείνης της πρώτης σου τάξης! Να΄χει δάσκαλο, δασκάλα! Να γίνεις Σοφός
όπως αυτοί όταν μεγαλώσεις. Αν και απ΄τα τέσσερα και μισό προτιμάς να
γίνεις Ζωγράφος, καλλιτέχνης άτακτος παιχνιδιάρικα εσύ, σαν τον θείο
σου που σε παροτρύνει επειδή θαυμάζει ντε, αυτά που σε βάζει να
ζωγραφίζεις, και επιμένει ότι έχεις ταλέντο εσύ ειδικά.
Φτάνει επιτέλους εκείνη η μέρα που θα πας σχολείο, να έχεις μολύβια,
γόμες, χαρτιά, μπογιές εργαλεία προέκτασης των δυο σου χεριών που
είναι και πολύ μικρά για να εκφράσουν τα τόσο Μεγάλα που εσύ επιθυμείς
να υλοποιήσεις!
Και κάπου εκεί στις πρώτες προσπάθειες να εκφραστείς γραπτά με το λόγο
έρχεται μια φουρτούνα αντιπαραθέσεων των προσδοκιών σου. Η δασκάλα
απ΄τη μια θαυμάζει τη γραφή σου, τα γράμματα στις λέξεις της μοιάζουν
σαν τέλεια σύμβολα, απόλυτα αρμονικά σαν ζωγραφιές. Καλεί τη μητέρα
σου, εσύ φοβάσαι γιατί, και ανακουφιστικά σου της λέει τα καλύτερα
λόγια με θαυμασμό για την Εικόνα Γραπτών σου. "Κα Μαγουλά είναι
Καλλιγράφος το παιδί σας!". Δεν προλαβαίνεις να χαρείς και να
ανακουφιστείς με το καλό μαντάτο, το προερχόμενο απ΄τη δασκάλα προς τη
μητέρα σου, που δεν είχε να κάνει με τιμωρίες όπως φοβόσουν, και
ξαφνικά εμφανίζονται οι Τιμωρίες. Αντάρα και φουρτούνα τώρα.
Αυτή η καημένη η Καλλιγραφία οφειλόταν στη δική σου ιδιαιτερότητα να
σε κουράζει το μολύβι, το στυλό, όλη την ώρα και για να είναι Ωραία η
Ζωή σου και Αρμονική να εκφραστείς να το κάνεις και συ να
πηγαινοέρχεται το στιλό σε μια μυστική συνεργασία και συνομιλία
χεριών. Μια το Δεξί, το Καλό, Μια το Αριστερό το χέρι Ώστε να
Απολαμβάνεις τη Γραφή και να Εκφράζεσαι με όλο σου το Είναι! Ξαφνικά
εισβάλλει στο δωμάτιο, η Μεγάλη Θυμωμένη Σιωπή. Αυτή που Τιμωρεί, αυτή
που φοβάσαι. Και πρώτα φωνάζει σε ήχους και συχνότητες που σε πονάνε
τσιριχτά, σαν καρφίτσες μικρές σχεδόν, εκείνες. Ενώ, μετά το δικό της
χέρι σε χτυπά. Είναι εκείνο το καταραμένο το Αριστερό σου χέρι, Το
κακό, που κάνει τη ζαβολιά και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ όπως όλων των άλλων
παιδιών αυτό. Άρα είσαι ένα μικρό έκτρωμα που δεν θα σε κάνουν μπορεί
και παρέα οι φίλοι σου οι πρώτοι; που τόσο ανυπομονούσες ώστε να τους
δεις σε σχολείο κοινό σας; Και η δασκάλα; Αν το μάθει άραγε, δεν θα
της φαίνεσαι πια καλλιγράφος αρκετά, και πάει ο Καλό λόγος της,
γκρεμίστηκε για πάντα.
Το κρύβεις, να μην το βλέπει η Μεγάλη Σιωπή, η Θυμωμένη που θα σε
εκδικηθεί αν την παρακούσεις. Και μετά ξανά σε ανακαλύπτει ότι πάλι
και με τα δυο χέρια σου εσύ γράφεις, και ζωγραφίζεις. Τι να
πρωτοκρύψεις; Σε πρόδωσε η ζωγραφική τώρα! Και μόλις πειθαρχήσεις
πληγωμένη και με στεναχώρια που δεν σ΄αρέσει πια να γράφεις μόνο με το
Καλό, το ΔΕΞΙ, Να σου! εμφανίζεται ένα περίεργο Τικ, κουσούρι στο λέει
η μάνα σου. Ενώ είναι απλά μια μικρή φωνή Αντίδρασης ότι κάποιος σε
παρενοχλεί στις Αρμονίες σου και εκείνο είναι μαρτυριάρικο, ότι
κάποιος σου το κάνει αν και με Τιμωρητικές Σιωπές της δικής του
Ανύπαρκτης ενοχής βαριού χεριού και οδυνηρού αρκετά.
Τσιμπάς με το δεξί σου χέρι στον καρπό το αριστερό, όταν δεν σε
βλέπουν. Νιώθεις ότι το Χάνεις! ότι δεν μιλά αρκετά με τον κολλητό του
το Δεξί στο Χαρτί. Και εκείνο ενεργοποιείται και υπάρχει απλά δεν μιλά
ακόμη.
Κανένα όμως ξύλο, καμία λεκτική βία δεν κατάφερε να το σιωπήσει για
πολύ. Είσαι πλέον στα μισά της πρώτης σου χρονιάς στο σχολείο ΑΛΛΑ και
στο σημείο που σπεύδει ο πατέρας σου σαν δάσκαλος μουσικής σου στο
ακορντεόν να αρχίσει να σου βάζει να παίζεις ΚΑΙ αριστερό χέρι στα
μπάσσα, μαζί με τα πλήκτρα στο δεξί που ήταν τα πιο εύκολα για αρχή.
Και εκεί η Ζωή ξαναείναι επιτέλους Ωραία! Κι ας μείνει χρόνια κρυφή
περιπέτεια το γεγονός ότι είσαι Αμφίχειρας, Αμφιδέξιο παιδί.
Μετά αθλείσαι επειδή η Ζωή είναι Ωραία σε σένα όταν το κάνεις, και δεν
ξέρεις γιατί. Δεν ξέρεις ότι είναι άλλη μία Αρμονία της αμφιχειρίας
σου. Και μια μέρα γίνεται Θαύμα! Κάποιος έχει εφεύρει τα Πληκτρολόγια!
Δεξί και αριστερό χέρι γράφουν ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ αλλά αυτή τη φορά Ταυτόχρονα.
Μα αυτό είναι Συναρπαστικό! Και κάπου εκεί ανακαλύπτεις ότι γράφεις
αυτόματη γραφή ακόμη και Δοκίμιο λες και έτσι ρέει ο δικός σου λόγος
από τη γέννα του στο υποσυνείδητο. Και κάπου εκεί αφήνεις τους
ανθρώπους να αναρωτιούνται για ποιο στο καλό λόγο μπορείς με άνεση να
γράφεις ταυτόχρονα και Αποδεικτικό και Στοχαστικό δοκίμιο ΜΑΖΙ.
Και συναίσθημα και λογική ΜΑΖΙ και τα δυο ημισφαίρια μαζί ναι, σε
συνεργασία απόλυτη δική τους αρμονία εσωτερική. Και όχι μόνο αυτό αλλά
έχεις εργαλείο έκφρασης και λόγο και εικόνα εσύ περιέργως. Περιέργως
μόνο για τους άλλους. Εσύ απλά θυμάσαι την περιπέτεια που πέρασαν τα
δεξί και αριστερό χέρι σου όταν πρωτοσυνταντήθηκαν μαζί στο σχολείο
τους. Και ήσουν έξι χρονών και η Ζωή ήταν ωραία.
Αγαπητοί Γονείς και Αναγνώστες αναζητήστε πληροφορίες για την
Αμφιδεξιότητα ή Αμφιχειρία σε σημαντικές πηγές στο διαδίκτυο, επειδή
δεν είναι πάθηση αλλά ταλέντο που όμως θέλει να αναπτύξει το παιδί σας
ικανότητες Μόνο και ειδικά με τα δυο χέρια του μαζί ώστε να αναδειχτεί
αυτή. Ποτέ μην αμφισβητήσετε το παιδί σας αν τύχει να το δείτε επίμονα
αναποφάσιστο με ποιο χέρι να γράψει αν δεν το παρατηρήσετε παράλληλα
μήπως και λειτουργεί με ιδιαίτερες ικανότητες σε όσα πιάνει με τα
χέρια του μαζί και δουλεύει εκείνο μόνο του ώστε υποσυνείδητα να
αναπτύξει αυτή την Αρμονική του ικανότητα. Τότε, αν σας τύχει κάτι
τέτοιο, προς Θεού, μην του την παρεμποδίσετε.
Εγώ εδώ σας ομολόγησα το μικρό παιδικό μου μυστικό έγκλημα. Έγκλημα
που συγκαλύφθηκε και σκόπιμα από τον μπαμπά μου που έσπευσε να με
σώσει ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ.
Και γι΄αυτό σας λέω πως η Ζωή είναι Ωραία και πολύ Μελωδική αν σ΄έχει
σώσει η Μουσική όταν ήσουν άτακτος πολύ, και γι΄αυτό σας παραχωρώ μια
μικρή πινελιά της εδώ. Επειδή η αμφιχειρία για μένα είναι Και Μουσική
Μαζί. Απολαύστε την.
https://www.youtube.com/watch?
υ.γ. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν Αμφίχειρας. Και η αμφιχειρία δεν
είναι πάθηση αλλά κρυμμένη ικανότητα που πεινά που ζητά ως τροφή της
τρόπους να την αναπτύξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου