… τούτες τις ημέρες οι λέξεις που έρχονται στο νού μου, κοιτώντας ολόγυρα, είναι: υποκρισία, ραγιαδισμός, ψέμα, εκμετάλλευση, κοροϊδία ….
… τούτες τις ημέρες συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο, κοιτώντας ολόγυρα, ότι κάποιες λέξεις κοντεύουν να ξεχασθούν, θαρρείς και έχουν σβησθεί από τα λεξικά τινών: συνέπεια, φιλότιμο, λεβεντιά, ευθιξία, σεβασμός ….
… τούτες τις ημέρες συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο, ότι κάποιων λέξεων τείνει να χαθεί η αξία τους, η βαρύτητά τους: συγνώμη, υπόσχεση, λόγος τιμής …
Και είναι πιά γεγονός αναντίρρητο ότι τούτη η εποχή δεν θα είναι μια υποσημείωση στα βιβλία της Ιστορίας … δεν θα είναι λιγοστές αράδες, που αδιάφορα θα χαράξουν οι ιστορικοί του μέλλοντος … θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο ενός τόμου …
Οι δε πρώτες αράδες του πρώτου κεφαλαίου, του επόμενου τόμου, ήδη ιχνογραφούνται, ήδη αχνοφαίνονται:
Η επικείμενη κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν αποτελεί υπερβολικό φόβο, αλλά μια πραγματικότητα που ήδη εξυφαίνεται [τηλεργασία και μειωμένες απολαβές, υπό το φόβο της ανεργίας – αποδυνάμωση, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα, του απεργιακού δικαιώματος, κλπ] …
Η ¨αυτοματοποίηση¨ και ¨κονσερβοποίηση¨ με νόμους, του θεσμού της Δικαιοσύνης, που ήδη συντελείται …
Η ¨αυτοματοποίηση¨ ολάκερης ζωής: με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα χωρίζεις … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα ερωτεύεσαι … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα μαθαίνεις αν θα πρέπει να νοιώθεις χαρούμενος ή θλιμμένος … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα χάνεις σε πλειστηριασμό την περιουσία σου … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα μαθαίνεις το ¨νέο¨ όνομά σου, που θα αποτελείται μόνον από ένα σύμπλεγμα αριθμών [τα δε δύο-τρία τελευταία ψηφία θα είναι το υποκοριστικό σου] … με λίγα ¨κλίκ¨ στον υπολογιστή θα πληροφορείσαι αν δικαιούσαι να ζεις … .
Και συνάμα:
Η εξαφάνιση της μεσαίας [αστικής] τάξεως, που κατ΄ ουσίαν λειτουργούσε εξισορροπητικά ανάμεσα στις άλλες τάξεις, είναι ήδη δρομολογημένη …
Η αποδυνάμωση και φτωχοποίηση του λαού, που ήδη εξάλλου αποτελεί στόχο …
Η δε υγεία των πολιτών, απολύτως εν κινδύνω …
Και ενώ ο προηγούμενος τόμος της Ιστορίας τελείωνε με τις αιματοβαμμένες σελίδες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εντούτοις υπήρχε μέσα στα ερείπια και στους θρήνους η ελπίδα – διαψευσθείσα πάντως εντέλει οικτρά – ότι μια νέα εποχή θα ξημέρωνε … Τούτος όμως ο τόμος της ιστορίας που τελειώνει μέσα στην αγωνία και τον πόνο της πανδημίας, κλείνει θαρρώ χωρίς ελπίδα …
Και σε όλη τούτη τη δίνη, τα χελιδόνια θα έλθουν ξανά και φέτος … έχοντας, ήδη πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, σκοπό να αναζητήσουν τις φωλιές τους, είτε υπομονετικά να φτιάξουν καινούργιες, και θυμίζοντάς μας, με τα χρώματά τους, μαύρο - άσπρο, τα δίπολα της ζωής … αλλά και την ανάγκη έμπρακτων επιλογών, με αποφασιστικότητα …
Ταπεινά
Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος
Πολύ αισιόδοξα τελειώνετε κύριε Θεοδωράτε, αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν βρούμε «πάτο» δεν υπάρχει επιστροφή και νομίζω ο πάτος είναι ακόμα πιο χαμηλά και φυσικά περισσότερο επώδυνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να είμαι απλά απαισιόδοξος αν και συνήθως ρεαλιστής είμαι.
Το παν βασίζεται στην σωστή Ελληνική οικογένεια την οποία κατά τη γνώμη μου με διάφορους τρόπους έχουν καταφέρει σχεδόν να εξαφανίσουν χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Άμποτες να είστε εσείς ο σωστός.
Ταπεινότατα Ρόκκος Σπύρος