συνέχεια με ποίηση-Γεώργιος Βελλιανίτης

ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Υπάρχουν κωλογύναικα
που κάνουνε κουμάντο.
Στο σπίτι αλωνίζουνε.
Αλλού, πιάνουνε πάτο.

Οι άντρες τους υποχωρούν.
Τους παίρνουν τον αέρα.
Και το καλάμι καβαλούν.
Τους κάνουν πάντα πέρα.


Γυναίκες παρανοϊκές.
Λές και τα ξέρουν όλα.
Νομίζουνε πως οι δουλειές
είναι στην κατσαρόλα.

΄Ετσι η Οικογένεια
πάει κατά διαόλου,
αφού δεν συμβουλεύονται
κανένανε καθόλου.

Με την παλαβωμάρα τους
φαντάζονται παλάτια.
Μα με τη στραβωμάρα τους
βγάζουν όλων τα μάτια.

Σαν μεγαλώνουν τα παιδιά
τα θέλουνε μαζί τους.
Τα κάνουν όλα μπάχαλο.
Χαλάνε τη ζωή τους.

Για πές μου είναι δυνατόν
μια άπειρη γυναίκα
παντού ν’ ανακατεύεται,
να κάνει το Γκιουλέκα;

Τι γίνεται όταν τελικά
κάνοντας τον καπάτσο,
ποιος την πληρώνει τη ζημιά
σαν γίνει το στραπάτσο;

Οι άλλοι την πληρώνουνε.
Αυτή κάνει την πάπια.
Τότε δεν ξέρει τίποτα.
Οι άλλοι παίρνουν χάπια.

Αυτά είναι καθημερινά.
Πολύ διαδεδομένα.
Πολλούς όμως αγανακτούν.
Κι εσένανε, και μένα.

Γεώργιος Βελλιανίτης

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ Ο ΚΟΥΡΕΑΣ

Τον γνώρισα χωρίς λεφτά
το Στέλιο τον κουρέα.
Εγώ ήμουν δεκαεπτά.
Δεν κάναμε παρέα.

΄Ητανε μεγαλύτερος.
Στα καλά του ντυμένος,
περνούσε πάντα σοβαρός.
Εργένης προσεγμένος.

Από παιδί υπάλληλος
σ’ένα καλό κουρείο.
Στρατιώτης απαράμιλος.
Πήγε στο Υπουργείο.

Η γειτονιά καμάρωνε
μ’ αυτό το παληκάρι.
Όταν περνούσε άστραφτε.
Είχε δική του χάρη.

Σαν τέλειωσε απ’ το Ναυτικό
άνοιξε ένα μαγαζί.
Καλό κούρεμα αντρικό.
Επήγαινα κι εγώ μαζί.

Αλλάξανε οι εποχές.
΄Εφυγα ‘πό τη γειτονιά.
Όλα αυτά πήγαν στο χθές.
΄Εφθασα πενηνταενιά.

Ερχόμουνα να τονε ιδώ
σαν ήμουν αδειούχος.
Τώρα εγύρισα εδώ.
Είμαι συνταξιούχος.

Αλλά κοντά δεν είμαστε.
Κάθομαι σ’ άλλη περιοχή.
΄Ερχομαι να βλεπόμαστε.
Σχολιάζουμε την εποχή.

Σήμερα πιά οι νεαροί
έχουν πολλά εφόδια.
Oι πιο πολλοί είναι χλιαροί.
Κοιμούνται σαν τα βόδια.

Στέλιο, τιμή, καμάρι σου.
Σύ άνοιγες το δρόμο.
Εσήκωνες τα βάρη σου.
Υπέμενες τον πόνο.

Πάντα είχες ευγένεια.
΄Ηταν πηγαία. Φυσική.
΄Εφτιαξες Οικογένεια
τίμια και μοναδική.

AΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

΄Ηρθε η Βαγγελιώ μια μέρα
κι έφερε άλλον αγέρα.

Φάνηκε από το πουθενά
φέρνοντας φρέσκο τραχανά.

Μόλις είδε το Βασίλη
της έφυγε το καντήλι.

Βαγγελιώ βρήκε Βασίλη
και εγέλασαν τα χείλη.

Βασίλης βρήκε Βαγγελιώ
κι έγινε μέγα μακελειό.

Το Βασίλη να μη χάσει
σκέφτηκε να μπεί σε δράση.

΄Ανοιξε όλα τα ντουλάπια.
Κατάπιε εκατό χάπια.

Μόλις πήρε χούφτες χάπια
όλοι κάνανε την πάπια.

΄Εγιναν σαν κιμωλία
μην πεθάνει η Βαγγελία.

Άλλοι για νοσοκομείο
κι άλλοι για τρελοκομείο.

Της πλύνανε το στομάχι.
Τώρα τη υγειά της νάχει.

Σαν πειράξουν το Βασίλη,
αυτή σουφρώνει τα χείλη.

΄Ετοιμη να τους χημίσει.
Να τους βρίσει. Να τους σκίσει.

Τώρα ποιος να της μιλήσει.
Η Βαγγελιώ θα λαλήσει.

Μην πειράξουν το Βασίλη.
Θα τους φάει. Θα τους στείλει.

΄Ετσι του ΄Ερωτα το βέλος,
είχε ένα αίσιο τέλος.

MΠΡΑΒΟ ΒΑΣΙΛΗ ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ

Γεώργιος Βελλιανίτης