Ωραίος ο πατριώτης με την πατέντα “τση σπαρτσίνας,” χα χα. Αρχικά χρόνια πολλά και κυρίως ΚΑΛΑ σε όλους και όλες που γιορτάζουν σήμερα. Στην αποθήκη μου λοιπόν στην Αθήνα είχα τοποθετήσει ένα πήλινο πλιθάρι πάνω σε μια βάση όπως τώρα το ανοξείδωτο, του είχα φτιάσει και βρυσάκι και έβανα το λάδι μου. Είχα κοτσάρει και δυο “ούπα” στο τοίχο και το στερέωσα με μια σπαρτσίνα όπως o πατριώτηs o Σκλαβούνος μαθημένος από τους σεισμούς των νησιών μας και με γελάγανε. Όπου τραβάει εκειό το σεισμό το 1999 και γίνεται το σώσε! Γυρνάω ποδαρόδρομο από τη δουλειά στο σπίτι (πολυκατοικία) και βλέπω όλους να έχουνε βγεί ακόμα και με τα σώβρακα όξου. Κοιτάω τσι κολώνες στη πυλωτή δε βλέπω σοβαρά προβλήματα, ανεβαίνω επάνω να δώ τί έγινε ξανακατεβαίνω και με ρωτάει ένας που το έπαιζε πονηρός: Θρύψαλα σου γίνανε τα πράματα και σένα? Μπά του λέω μόνο ένα νεροπότηρο έπεσε κάτω και έσπασε. Και η τηλεόραση που είχες ψηλά? Εγώ είμαι Κεφαλοννίτης ρε μακάκα του λέω και τήνε είχα δεμένη στη βάση, άσε που δεν το έβλεπες εσύ. Όταν οι άλλοι την άλλη μέρα πετάγανε τα σπασμένα εγώ το μόνο που έκανα ήταν να φτιάχνω τα γυαλικά μέσα στα ντουλάπια που είχανε αποκουπιστεί . Και καμάρωνα και στη συμβία. Τα είδες τση έλεγα που με κορόιδευες? Εκείνο που μου έκαμε εντύπωση ήταν πώς μερικά φλιτζάνια του καφέ βρεθήκανε απόκουπα μέσα στα πιατέλα τους ενώ όλα ήταν πάντα με τη «μούρη» προς τα πάνω! Οι σεισμοί δεν είναι για να τους ξεχνάμε σε θυμούνται εκεί που δεν το περιμένεις οπότε ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ για να ΕΧΟΥΜΕ, το τελευταίο μη το ξεχνάμε ΠΟΤΕ. Και ένα σημαντικό όταν λείπετε καιρό από τα σπίτια κλείνεται το γενικό διακόπτη του νερού. Αυτά για τους αδαείς και με το συμπάθιο από έναν άλλο Ρισσιάνο. Σπ. Ρ.
Μα τι λες τώρα ορέ μισοπατριώτη εγώ έχω βάλει στα ντουλάπια μέχρι και εκειές τσι ασφάλειες για να μην ανοίγουνε τα μικρά τσι πόρτες! Εκειό που μου έχει μείνει είναι ένα φουγάρο και ψάχνω πώς να το ασφαλίσω να μη μου έρτει στο κεφάλι καμιά ώρα, αλλά και να μη με κοροϊδεύουνε κιόλα.
Αρχικά χρόνια πολλά και κυρίως ΚΑΛΑ σε όλους και όλες που γιορτάζουν σήμερα.
Στην αποθήκη μου λοιπόν στην Αθήνα είχα τοποθετήσει ένα πήλινο πλιθάρι πάνω σε μια βάση όπως τώρα το ανοξείδωτο, του είχα φτιάσει και βρυσάκι και έβανα το λάδι μου.
Είχα κοτσάρει και δυο “ούπα” στο τοίχο και το στερέωσα με μια σπαρτσίνα όπως o πατριώτηs o Σκλαβούνος μαθημένος από τους σεισμούς των νησιών μας και με γελάγανε.
Όπου τραβάει εκειό το σεισμό το 1999 και γίνεται το σώσε! Γυρνάω ποδαρόδρομο από τη δουλειά στο σπίτι (πολυκατοικία) και βλέπω όλους να έχουνε βγεί ακόμα και με τα σώβρακα όξου. Κοιτάω τσι κολώνες στη πυλωτή δε βλέπω σοβαρά προβλήματα, ανεβαίνω επάνω να δώ τί έγινε ξανακατεβαίνω και με ρωτάει ένας που το έπαιζε πονηρός: Θρύψαλα σου γίνανε τα πράματα και σένα?
Μπά του λέω μόνο ένα νεροπότηρο έπεσε κάτω και έσπασε. Και η τηλεόραση που είχες ψηλά? Εγώ είμαι Κεφαλοννίτης ρε μακάκα του λέω και τήνε είχα δεμένη στη βάση, άσε που δεν το έβλεπες εσύ.
Όταν οι άλλοι την άλλη μέρα πετάγανε τα σπασμένα εγώ το μόνο που έκανα ήταν να φτιάχνω τα γυαλικά μέσα στα ντουλάπια που είχανε αποκουπιστεί .
Και καμάρωνα και στη συμβία. Τα είδες τση έλεγα που με κορόιδευες?
Εκείνο που μου έκαμε εντύπωση ήταν πώς μερικά φλιτζάνια του καφέ βρεθήκανε απόκουπα μέσα στα πιατέλα τους ενώ όλα ήταν πάντα με τη «μούρη» προς τα πάνω!
Οι σεισμοί δεν είναι για να τους ξεχνάμε σε θυμούνται εκεί που δεν το περιμένεις οπότε ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ για να ΕΧΟΥΜΕ, το τελευταίο μη το ξεχνάμε ΠΟΤΕ.
Και ένα σημαντικό όταν λείπετε καιρό από τα σπίτια κλείνεται το γενικό διακόπτη του νερού.
Αυτά για τους αδαείς και με το συμπάθιο από έναν άλλο Ρισσιάνο.
Σπ. Ρ.
Εκειό που μου έχει μείνει είναι ένα φουγάρο και ψάχνω πώς να το ασφαλίσω να μη μου έρτει στο κεφάλι καμιά ώρα, αλλά και να μη με κοροϊδεύουνε κιόλα.
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα.