Ήτανε Κυριακή της «Αποκριάς» του 1917. Κι όπως πάντα στο Αργοστόλι είχε διοργανωθεί «Κομιτάτο» στην πλατεία Βαλλιάνου, για τη βράβευση των πιο ωραίων αναπαραστάσεων ιστορικών και εύθυμων γεγονότων, των πιο ομορφοστολισμένων αρμάτων και των πλέον επιτυχημένων μεταμφιέσεων.
Χιλιάδες λαού από το Αργοστόλι, το Ληξούρι και από τα μακρινά χωριά της Κεφαλονιάς είχαν κατακλύσει την πλατεία και παρακολουθούσαν τα ωραία θεάματα.
Οι δύο φιλαρμονικές ψυχαγωγούσαν τα πλήθη με χαρούμενα και χορευτικά κομμάτια. Κι ο κόσμος γλεντούσε με γέλια, με αστεία, με σερπαντίνες και κομφετί….οπότε:
-Έρχονται οι τρελοί !....
Μια φωνή τρομαγμένη ακούσθηκε από στόμα σε στόμα επαναλήφθηκε, κι όλων τα βλέμματα στράφηκαν στο βάθος της λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. Από όπου φανήκανε να έρχονται προς την πλατεία, στη γραμμή και σε φάλαγγα κατ΄άνδρα, όλοι οι τότε τρόφιμοι του Φρενοκομείου του Αργοστολίου.
Ξεφωνητά τρόμου, λιποθυμίες και πανικός επακολούθησε, φυσικά μπροστά στη θέα των τρελών που ζυγώσανε, κι ο κόσμος τρομαγμένος διασκορπίσθηκε στους γύρω δρόμους ενώ τα κέντρα και τα σπίτια κλειδαμπαρώνανε τις πόρτες τους.
-Μα πως είχαν ξεφύγει από το Φρενοκομείο όλοι οι τρελοί;
Τα δε ανεξήγητα και μυστήρια εξηγήθηκαν την επόμενη από τους…ήρωες Διευθυντή και τους δύο φύλακες που αποτελούσαν του προσωπικό του Φρενοκομείου. Των οποίων παραλείπουμε τα ονόματα τους για ευνόητους λόγους κι εξελίχθηκε κάπως έτσι.
Ο Διευθυντής τους φρενοκομείου αφού έκαμε την απογευματινή του επιθεώρηση ρις το ίδρυμα, τράβηξε στην πλατεία για να διασκεδάσει στο «Κομητάτο». Μαζί του σχεδόν κατηφόρισε κι ο ένας φύλακας που δεν είχε υπηρεσία. Ο δε άλλος που λιχούδευε να μη χάσει τα Καρναβαλιάτικα θεάματα, κάλεσε τοβ πιο φρόνιμο από τους τρελούς.
Έναν ήσυχο τρελόν, τοβ οποίον χρησιμοποιούσαν για όλες τις εξωτερικές υπηρεσίες του Φρενοκομείου και καθημερινά κυκλοφορούσε σαν ακίνδυνος μέσα στην πόλη.
-Άκου Σπυράκη, του είπε ο φύλακας, Θα σε αφήσω όλα τα κλειδιά μήπως κανένας ζουρλός σε φωνάξει για ανάγκη του να του ανοίξεις. Πάρε και τούτα τα τσιγάρα για να φουμάρεις και δεν θα αργήσω. Θα πεταχτώ μέχρι την πλατεία να ρίξω μια ματιά στο Κομητάτο και θα γυρίσω αμέσως.
Έτσι φίλοι μου συνέβηκε το πρωτάκουστο γεγονός εις τον κόσμον, τη διεύθυνση, διαφύλαξη και περιποίηση των τρελών να αναλάβει ο ζουρλός.
Κι επακολούθησαν τα σχεδόν απίστευτα, αλλά και πραγματικά γεγονότα.
Ο τρελός να σκεφτεί και να βγάλει όξου όλους τους τρελούς του ιδρύματος. Που σαν πειθαρχικοί στρατιώτες τον υπακούσανε και μπήκανε στη γραμμή. Και με βήματα στρατιωτικά και προστάγματα, να τους οδηγήσει στου Κομητάτου το γλέντι!...
Είναι βέβαια απίστευτα τα παραπάνω. Όμως σας διαβεβαιώνω πως συμβήκανε στην πραγματικότητα. Και τα θυμούνται όλοι οι εξηντάχρονοι σε ηλικία Αργοστολιώτες. Μόνο που ούτε επιστήμονας είμαι μήτε φακίρης για να σας εξηγήσω το πώς οι τρελοί υπακούσανε τόσο πειθαρχικά στον συνάδελφο τους!...
Αλλά και αυτό είναι ατράνταχτο ντοκουμέντο της τρέλας τους. Γιατί αν ήσαν Ρωμιοί …φρόνιμοι, ποτέ δεν θα υπακούγανε σε άλλονε κι όλοι οι Ρωμιοί φρόνιμοι θα ζητούσανε την ηγεσία της παρελάσεως!
Όμως για φινάλε της παρελάσεως των τρελών, συνέβηκε και κάτι άλλο το πιο περίεργο και ανεξήγητο.
Όταν όλοι οι τρελοί καταφθάσανε στην πλατεία, από την οποίαν όλος ο κόσμος είχες εξαφανισθεί, ένας άλλος εκτός του φρενοκομείου βέβαια γνωστός μισόζουρλος Αργοστολιώτης που ως την ώρα εκείνη καθότανε απαθής για τα γύρω του συμβαίνοντα παράξενα και μυστήρια, σηκώθηκε από την καρέκλα του, του «Δημοτικού Καφενείου». Πήρε και αυτός βήμα στρατιωτικό και κρατώντας τη βίντζα εις το χέρι του, ζύγωσε και πρόσταξε τους τρελούς παρελαύνοντας:
Άνδρες αλτ!...Μετά βολή! Μάρρρςςςς!... οι δε ζουρλοί υπάκουσαν. Μπαίνοντας δε επικεφαλής των τρελών, με βηματισμό αλάθητο που θα τον ζήλευαν κι οι πιο καλογυμνασμένοι στρατιώτες ακολούθησαν με… «εν-δυό» τον νέον ηγέτη τους! Ο οποίος τους πήγε πίσω στο φρενοκομείο και παίρνοντας τα κλειδιά από τον Σπυράκη άνοιξε τους έμπασε μέσα και φρόνιμα φρόνιμα τους κλείδωσε στα κελιά τους.
Μόλις δε καταφθάσανε οι χωροφύλακες, οι φύλακες και ο διευθυντής ζύγωσε τον τελευταίο και δίνοντας τα, του είπε τιμητικά.
-Λάβε ανάξιε διευθυντά τας κλείδας σου! Χαιρέτισε στρατιωτικά και αποχώρησε με το θριαμβευτικό του χαμόγελο.
Όσο για μένανε και τι διαβήκανε από τότε 46 ολόκληρα χρόνια, κάθε που έρχονται Καρναβάλια θυμούμαι και θα θυμάμαι όσο θα χω πνοή, την πρωτάκουστη τούτη παρέλαση των τρελών δίχως να μπορώ να βρω εξήγηση των ανεξήγητων που συμβήκανε. Κι ούτε άκουσα ως τώρα σε άλλο μέρος του πλανήτη μας να συνέβηκε τέτοιο κάζο!...Κι είθε να διαβάσουν το παρόν μου ψυχίατροι και να μας δώσουνε τις επιστημονικές και φρόνιμες εξηγήσεις τους!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ο Φανός της Κεφαλονιάς στο τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1963.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου