Κωστας Δελιακης
ΡΏΤΑ.ΜΆΘΕ...ΨΆΞΕ
Γνωρίζουν,άραγε οι σημερινοί Έλληνες ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΎΝΕ στους Γερμανούς φίλους μας ,ποιες ήταν οι συνέπειες της Γερμανικής κατοχής, ΠΟΥ ΕΠΈΒΑΛΑΝ ,ΑΝΑΙΤΊΩΣ,στην Ελλάδα;
Η απελευθέρωση βρήκε τον πληθυσμό της χώρας μειωμένο κατά 12%. Περίπου 880 χιλιάδες άνθρωποι έμειναν ανάπηροι. 1.170 χωριά υπέστησαν ολοκαύτωμα. Το 23% του οικοδομικού πλούτου της Ελλάδας χάθηκε, με πάνω από 1 εκατ. ανθρώπους να μένουν άστεγοι μετά από βομβαρδισμούς ή εμπρησμούς. Οι υποδομές δέχτηκαν βαρύτατο πλήγμα. Πάνω από 5 χιλιάδες σχολεία καταστράφηκαν, τα ¾ του σιδηροδρομικού δικτύου τέθηκαν εκτός λειτουργίας, γέφυρες και δρόμοι βομβαρδίστηκαν, ενώ φεύγοντας οι κατακτητές ανατίναξαν ακόμη και τον Ισθμό της Κορίνθου και κατέστρεψαν ότι μπορούσε να καταστραφεί στο λιμάνι του Πειραιά. Τεράστιες ήταν οι συνέπειες στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα δάση μας μειώθηκαν κατά 25%, η γεωργική παραγωγή κατά 75% και τα ζώα κατά 80%. Ανυπολόγιστες ήταν οι ζημιές και στον εμπορικό στόλο, τη βιομηχανία και τις μικρο-επιχειρήσεις. Οι ναζί επιτάξαν τα μεταλλεία. Οτιδήποτε ήταν βρώσιμο, χρήσιμο ή πολύτιμο έφυγε στο Γ’ Ράιχ. Μαζί τους έφυγαν και χιλιάδες αρχαιότητες, ενώ καταστροφές υπέστησαν και σημαντικά μνημεία. Και σαν να μην έφταναν αυτά, σε μια χώρα ρημαγμένη ήδη από την πτώχευση του 1932, η Συνδιάσκεψη της Ρωσίας αποφάσισε το κατοχικό δάνειο για τα επιπλέον χρήματα που απορροφούσαν οι Γερμανοί από την ΤτΕ με την υπόσχεση ότι αυτά θα επιστραφούν κάποια στιγμή -γενικά κι αόριστα- αργότερα. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο το 1941-42 εκτιμήθηκε ότι τα έξοδα Κατοχής ανέρχονταν στο ισοδύναμο του 113,7% του εθνικού εισοδήματος. Καθώς οι δαπάνες Κατοχής ολοένα αυξάνονταν για να λάβουν εν τέλει τρομακτικές διαστάσεις τα ελλείμματα του προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε δυσθεώρητα επίπεδα: από 4% το 1938-1939 σε 71% το 1941-1942 και σε 93% το 1943-44.Για πολλά χρόνια μετά την πτώση του Γ' Ράιχ στην Γερμανία επικρατούσε σιωπή. Οι Γερμανοί κλήθηκαν να στήσουν ξανά τη ζωή τους υπό συνθήκες κανονικότητας, κουβαλώντας, όχι μόνο τις συνέπειες της ήττας, αλλά και το στίγμα της φρικαλεότητας του ναζισμού. Η οικονομική αποκατάσταση της κατεστραμμένης βιομηχανίας ήταν πολύ πιο εύκολη από την πολιτική επεξεργασία της ιστορικής ευθύνης της κήρυξης δύο διαδοχικών παγκοσμίων πολέμων και μιας σειράς εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η «αποναζιστικοποίηση» ήταν μία διαδικασία που άργησε να αποδώσει, καθώς πολλά στελέχη του χιτλερικού καθεστώτος συνέχιζαν συγκεκαλυμμένα την πορεία τους στις θεσμικές δομές της χώρας. Η σιωπή, λοιπόν, κάλυπτε τη συλλογική συνείδηση της ενοχής, είτε αυτή ήταν ενοχή για τα πεπραγμένα, είτε ανοχή για την ενοχή.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιμετώπισης είναι και η ιδιαίτερη έμφαση που δίνει η γερμανική ιστοριογραφία στην Αντίσταση, προσπερνώντας μοιραία και πολύ γρήγορα το κομμάτι της Κατοχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Γερμανοί μαθητές μαθαίνουν στα σχολεία τους το χρονολόγιο του Β' Παγκοσμίου, από την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαΐμάρης και την άνοδο του Χίτλερ έως την ύψωση της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ, όμως δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει στον χάρτη το Δίστομο ή το Λίντετσε. Στα βιβλία τους αναφέρεται κάπου ότι οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 κι ενδεχομένως να σημειώνεται και μερικές σελίδες μετά ότι έφυγαν τον Οκτώβριο 1944. Τίποτα όμως για το τι έγινε ενδιάμεσα.
Τα παραπάνω είναι ΜΟΝΟ λίγα και ενδεικτικά των υποχρεώσεων που έχουν οι Γερμανοί απέναντι στην Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου