Η Ιστορία ενός φθινοπωριάτικου φύλλου
Ήλθα μιας άνοιξης πρωί, να τόσο δα μικρούλη`
με λίγο φως, λίγο νερό και τη δική σου αγάπη
μεγάλωσα κι απλώθηκα στου ήλιου τα λημέρια.
Του ήλιου μάζεψα το φως και της βροχής τις στάλες
μαζί τα δυό τους έπλασα με την δική σου αγάπη
στου έρωτα τα χρώματα και τ’ άρωμα να μοιάζει.
Τα χρώματα της Ίριδος κάλεσα να στολίσουν
και το δικό μου πρόσωπο, που έλαμπε στον ήλιο.
Άπλετο χάρισα άρωμα στων κοριτσιών τα χείλη,
οι νιές με γλυκοφίλαγαν και οι γραίες με κρατούσαν
σαν φυλαχτό στα χέρια τους, που άρωμα σκορπούσα.
Κοντά δε στο φθινόπωρο ο αγέρας τραγουδούσε
ένα γλυκό σκοπό, που μέθυσα κι άρχισα να χορεύω
με το ρυθμό της λευτεριάς και λεύτερο στο ήλιο.
Ήρθα εδώ γονατιστό για να σε ευχαριστήσω
για το νερό που μου έδωσες και την αγάπη αντάμα.
Στάσου διαβάτη μια στιγμή στα μάτια κοίταξέ με,
εγώ τη γνώση σου έφερα του κύκλου της ζωής.
Το πεσμένο στη γη φθινοπωριάτικο φύλλο
Από την ποιητική συλλογή «Θάλασσα ο Έρωτάς μου ο Μεγάλος»
Ιανουάριος 2015
Καπετά - Γιώργος Σπηλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου