Το βιβλίο είναι μια πρωτότυπη σύνθεση αρχαίων κειμένων, που γράφτηκαν από ιστορικούς, γιατρούς, ποιητές, κωμωδιογράφους, μάγειρες και γαστρονόμους σε μια αφηγηματική διαδρομή από την κυκλαδική και μινωική εποχή ως την κλασική και ελληνιστική. «Συνομιλητές» είναι ο Αριστοφάνης, ο Μένανδρος, ο Αρχέστρατος, ως πατέρας της γαστρονομίας, ο Αθηναίος με τους περίφημους Δειπνοσοφιστές, αλλά και ο Ομηρος, ο Ησίοδος, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής.
Από την Οδύσσεια μαθαίνουμε για το τρανό χτήμα όπου «αχλαδιές, μηλιές χρυσόκαρπες, ρογδιές φυλλομανούνε, εκεί συκιές γλυκιές κι ολόχλωρες ελιές θωρείς ολούθε». Οι μεγάλες αλλαγές στη διατροφή των ανθρώπων άρχισαν την 7η-6η χιλιετία π.Χ. με το καλλιεργημένο σιτάρι και κριθάρι να αποτελούν μια επανάσταση, όπως και τα πρώτα εξημερωμένα ζώα. Ο αγριόχοιρος, το ελάφι, ο λαγός είναι λαχταριστό κυνήγι και καταναλώνονται όπως οι πάπιες και οι χήνες.
Ωστόσο, οι άνθρωποι της προϊστορικής εποχής στο Αιγαίο έτρωγαν ψάρια και θαλασσινά. «Μιλούν τα ευρήματα από το Ακρωτήρι», γράφει η Μαρία Θερμού. «Αχινοί, τρίτωνες, κυδώνια, χτένια, πεταλίδες ήταν στο καθημερινό τους γεύμα, ενώ τα ψάρια καταναλώνονταν και παστά ή αφού είχαν ξεραθεί στον ήλιο». Η παρουσία του ελαιόδεντρου στον ελλαδικό χώρο πηγαίνει τουλάχιστον 50.000 πίσω, όπως δείχνουν τα απολιθώματα στη Θήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου