Ρωτήσαμε τον εκπρόσωπο της WWF σχετικά με τους ισχυρισμούς του υπουργού ότι νομοθετεί με βάση τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για προστατευόμενες περιοχές.
Εκείνος απάντησε ότι ο ισχυρισμός αυτός περιέχει μία στρέβλωση αυτού που συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, είπε, οι εταιρείες μπορούσαν μέχρι τώρα να κάνουν «ό,τι θέλουν, όπου θέλουν» (και σε περιοχές Natura). «Το εργαλείο που είχαν στα χέρια τους ήταν οι συμβάσεις. Εμείς αυτό που ζητούσαμε, οι οργανώσεις, τα κινήματα, οι τοπικές κοινωνίες, ήταν αυτό να γίνει πιο αυστηρό. Να προστατεύει το φυσικό περιβάλλον. Μαζί με το αίτημα που έχουμε να ακυρωθούν οι εξορύξεις στην Ελλάδα, ήταν το να σταματήσει αυτό αμέσως, τουλάχιστον σε προστατευόμενες περιοχές . Όχι μόνο λοιπόν αυτό το πολύ δίκαιο αίτημα δεν εισακούστηκε, αλλά στην ουσία θεσμοθετείται το αντίθετο. Τώρα, στο συγκεκριμένο αυτό ειδικό ζήτημα ο κ. Χατζηδάκης λέει: “Εγώ θα σας πω σε ποιες προστατευόμενες περιοχές μπορεί να γίνει εξόρυξη”. Αυτή η ζώνωση δημιουργεί τέσσερις κατηγορίες προστατευόμενων περιοχών. Από πολύ αυστηρές, που τις ονομάζει “απολύτου προστασίας”, μέχρι χαλαρότερης αυστηρότητας. Το ποιες θα είναι ποιες, δηλαδή το ποιες θα είναι απολύτου προστασίας, ποιες ζώνες προστασίας οικοτόπων και ειδών, όπου θα επιτρέπονται οι εξορύξεις, αυτή τη στιγμή δεν το γνωρίζουμε. Θα το μάθουμε εκ των υστέρων».
Και μάλιστα, ο κ. Ιμπραήμ προέβλεψε, από την εμπειρία που έχει μέχρι σήμερα, ότι «εκ των υστέρων θα δούμε ότι καμία περιοχή στην οποία μία εταιρεία θέλει να κάνει έρευνα και εξόρυξη δεν θα έχει απόλυτη προστασία. Πρόσθεσε μάλιστα ότι «αρχικά το νομοσχέδιο επέτρεπε την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε όλες τις περιοχές», κάτι που άλλαξε, έστω τελικά με αυτό τον στρεβλό τρόπο, ύστερα από παρεμβάσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων και της WWF.
«Δηλαδή μια περιοχή που θα έπρεπε να προστατεύεται από τα πάντα, τελικά δέχεται ακόμη και τις πιο επιβαρυντικές και επιζήμιες δραστηριότητες», θα πει χαρακτηριστικά.
Οι δήμοι χάνουν τη δυνατότητα να αρνούνται εξορύξεις ακόμη και σε δημοτική γη.
Το δεύτερο σημείο του νομοσχεδίου που ανέδειξε ο εκπρόσωπος της WWF είναι αυτό που στην ουσία αφαιρεί από τους Δήμους το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν ακόμη και γι’ αυτά που τους ανήκουν.
«Μέχρι πρότινος, ένας δήμος, ως ιδιοκτήτης γης, μπορούσε να μην εγκρίνει, να μην δεχτεί την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε δημοτική γη, σε δημόσια γη. Μπήκε ένα καινούργιο άρθρο στο νομοσχέδιο, που δεν υπήρχε στη διαβούλευση, το άρθρο 110, προστέθηκε εκ των υστέρων, απ’ το παράθυρο […] το οποίο τι λέει; Ότι πλέον μία εταιρεία για να κάνει έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε δημοτική ή σε δημόσια έκταση, δεν χρειάζεται αποδοχή ή συναίνεση απ’ τον ιδιοκτήτη, δηλαδή απ’ την τοπική αρχή ή από το δημόσιο. Αρκεί μία γνωστοποίηση 60 μέρες πριν την έναρξη των εργασιών. Αυτό καταλαβαίνετε ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη διάταξη, η οποία τι στόχο έχει; Να φιμώσει τις τοπικές κοινωνίες».
Το μέλλον μετά την πανδημία
Πολύ ενδιαφέρον έχουν και τα όσα είπε ο κ. Ιμπραήμ σχετικά με την πιθανότητα που ακούγεται πρόσφατα, στο μέλλον να δούμε τις εταιρείες, λόγω της πτώσης των τιμών, να αφήνουν τις εγκαταστάσεις και να φύγουν, με αφορμή τις περιπέτειες που γνωρίζει η πετρελαϊκή βιομηχανία από την πανδημία του κορωνοϊού.
«Αυτή είναι η ιστορία της πετρελαϊκής βιομηχανίας σε ολόκληρο τον πλανήτη», απάντησε χαρακτηριστικά, αναφέροντας παραδείγματα από την Καλιφόρνια και την Μαύρη Θάλασσα όπου έγινε κάτι τέτοιο. Οι εταιρείες δηλαδή, όταν έγινε πλέον ασύμφορη η άντληση πετρελαίου, «όχι απλά δεν αποσυναρμολόγησαν και απέσυραν τις εγκαταστάσεις, αλλά δεν μπήκαν καν στον κόπο να τις καθαρίσουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου