στην Κυριακή Κρούσσου

 

Στην Κυριακή Κρούσσου

... στην Αιωνία Κυριακή σου Κική μου

 

Τα πρώτα λόγια που μου ήλθαν μόλις μου τώπε η Μαρίνα

-καθώς μάλιστα το συλλυπητηριολόγιο με καταθλίβει-

ήταν, και τραγούδησα...:

«Να μας πάρεις μακρυά / να μας πας στα πέρα μέρη /

φύσα θάλασσα πλατειά / φύσα αγέρι φύσ’αγέρι /

...στην Άνω Κεφαλληνία ...στην Άνω Τανζανία...

 

...Κάποτε από κει μας ήλθε ένα ολόμαυρο παιδάκι

...που όλοι μας το αγκαλιάσαμε γιά την ολόλευκη ψυχή του

αλλά περισσότερο απ’όλους μας και μακράν, εσύ,

με τόλμη, ήθελε τόλμη αυτό· αντιπροσωπεύοντας

και λειτουργώντας μιά αληθινή Ελληνική ξενία

κι έν’αγκάλιασμα ζωής, στον καλό άνθρωπο άντρα σου.

 

Χάνοντας, πριν το γεννήσεις, το παιδί σας

φανερώθηκε το πρόβλημα των νεφρών

κι από τότε, επί 26... 27... χρόνια, ανέβηκες την οδό τού μαρτυρίου

αγαπώντας όλο και πιό πολύ τον Κοσμά σου

που έγινε αυτός το παιδί σου... ο άντρας σου, ο σύντροφος, ο φίλος,

...ο θεός, στο πρόσωπο τού άλλου ( ! )

όπως το λένε οι Πατέρες τής Ορθοδοξίας.

 

  Κι ακριβώς, σαν φιγούρα κάποιων υπερβατικών,

εσταυρωμένων μέσα στη ζωή, αγίων, περπάτησες μέσ’τ’Αργοστόλι

κουβαλώντας τον Σταυρό σου, τόσα χρόνια ...

τόσα χρόνια ...

 

Σε σμίλεψε όλο αυτό· ο πόνος έπλασε τής ζωής σου το ποίημα·

ανέδειξε τις ποιότητες τού υλικού σου η ταλαιπωρία·

ετοίμασε την ψυχή σου γιά πέταγμα,

σε ρήματα μυστηριακά και άρρητα, υψηλά·

κι η αδικία όπως λέμε τής ζωής, απέβη ευεργεσία·

...όσο δύσκολο -και εύκολο συνάμα- είναι, να κατανοηθεί αυτό.

 

Φαίνεται, πως για την, με τα σαν αμαζόνας φορέματα της και πάντα

χαμογελαστή κοπέλλα –όπως σε θυμώμαστε όταν πρωτοήρθες-

το σμίλεμα έφθασε  στην ολοκλήρωση του.

 

Αφήνεις πίσω σου -πέρα από το δημόσιο έργο σου-

την τέχνη τού άντρα σου !

Διότι χωρίς την ενθάρρυνση, τον ενθουσιασμό, και την στήριξη σου, ο Κοσμάς,

δεν θα είχε φθάσει στο καλλιτεχνικό ποιοτικό ύψος που βρίσκεται τώρα. 

 

Θεατρικός μαθητής μου, που μου προσέφερε την σε όλα τα επίπεδα

καλλιτεχνικότητα του και την φιλία του.

 

Ίσως λοιπόν κάποια φορά, να σου είχε αναφέρει,  

κάτι που συνηθίζω να λέω στο Θεάτρου κ Τέχνης μάθημα,

και που είναι σε συνάφεια μ’αυτό που βιώνεις,

τώρα που το πέπλο έπεσε,

κι αποκαλύφθηκε πως ο θάνατος είναι συνθήκη θεάτρου

καθώς ενώ πέθανες διαπιστώνεις πως ζεις.

~Να ζεις να μας θυμάσαι! Καλή αντάμωση στον Ωκεανό τ’Ουρανού!

Μ’αυτό που λέω στο μάθημα, προς ώρας, σ’αποχαιρετώ :

 

Το Θέατρο, η συνισταμένη αυτή και των επτά τεχνών·

-ποίησης, μουσικής, χορού, ζωγραφικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής,

κινηματογράφου- είναι ένας χώρος αναστάσεως·

διότι όσοι και να πεθάνουν πάνω στην σκηνή

-εννέα χαρακτήρες, παραδείγματος χάριν στον «Άμλετ»-

στο τέλος σηκώνονται και υποκλίνονται !!!

 

 

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός