ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΗΜΕΡΩΘΗΚΕ Ο ΑΙΝΟΣ

ΣΗΜΕΡΙΝΗ  ΦΩΤΟ ΑΠΟ  ΤΗΝ KEFALONIAPRESS, ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΙΤΕΡΙΣΜΟ ΡΟΜΠΟΛΑΣ.

 ΚΑΙ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ FACEBOOK  ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΡΥΜΟΣ ΑΙΝΟΥ. Ε Δ Ω

Η ομηρική γεωγραφία για την Κεφαλονιά και την Ιθάκη κάνει σαφείς αναφορές για τον Αίνο σαν ένα βουνό ιστορικό και ιερό. Τον συσχετίζει με μύθους, θρησκευτικά ή ιστορικά γεγονότα ακόμα και με την οικονομική και πολιτική εξέλιξη του νησιού.

Ο Αίνος τροφοδότησε τη φαντασία των Αρχαίων Ελλήνων, που τον είδαν σαν τόπο κατοικίας των αθανάτων. Οι συχνές καταιγίδες με τους κεραυνούς ήταν απόδειξη ότι ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων βρισκόταν εκεί. Στο πιο ψηλό σημείο του βουνού ο θεός έκανε την κάθοδο. Εκει στην ψηλότερη κορυφή το Μέγα Σωρό, υπήρχε θυσιαστήριο αφιερωμένο στο Δία, όπου λατρευόταν με το όνομα Αινήσιος. Η ονομασία της ψηλότερης κορυφής Σωρός λέγεται ότι οφείλεται στα άφθονα σωριασμένα οστά, κατάλοιπα των θυσιών.
Όταν οι ιερείς στον Αίνο θυσίαζαν στο βωμό του Δία, ο καπνός, που ανέβαινε στον ουρανό έδινε το σημείον και η τελετή μίας δεύτερης σχεδόν ταυτόχρονης θυσίας άρχιζε στη βραχονησίδα Δίας, που βρίσκεται κοντά στο ακρωτήριο Λιάκας, νοτιοδυτικά της Λειβαθούς, σε οπτική ευθεία με το Μέγα Σωρό. Οι ιερείς έβλεπαν την δεύτερη στήλη καπνού και καταλάβαιναν ότι η θυσία είχε ολοκληρωθεί.
Το ιερό του Δία στον Αίνο συνδέεται επίσης με τον Ιάσονα και την Αργοναυτική εκστρατεία στο μύθο των Αρπυιών. Οι Άρπυιες ήταν φτερωτά τέρατα με σώμα πουλιού και κεφάλι γυναίκας, οι οποίες λέρωναν το φαϊ του τυφλού μάντη Φινέα. Ο Φινέας, πριν αποκαλύψει στον Ιάσονα πώς να περάσει σώα την Αργώ μέσα απο τις Συμπληγάδες, του ζήτησε να τον απαλλάξει απο αυτές. Τότε ο Ιάσονας έστειλε δύο παλικάρια τους φτερωτούς γιούς του θεού Βορέα. Αφού πρώτα κυνήγησαν την Αελλώ, η οποία έπεσε και πνίγηκε στα νερά του ποταμού Τίγρη, συνέχισαν να κυνηγούν τη δεύτερη και πιο γρήγορη, την Ωκυπέτη. Κάποια στιγμή βρισκόμενοι μακριά απο τις στεριές πάνω απο το ανοιχτό πέλαγος μεταξύ ουρανού και θάλασσας, ένιωσαν τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν. Η μοναδική στεριά που ξαγνάντεψαν απο μακριά, ήταν η κορυφή του Αίνου μέσα στα σύννεφα. Τότε προσευχήθηκαν στον Αινήσιο Δία να τους δώσει νέες δυνάμεις, για να συνεχίσουν. Η προσευχή τους εισακούσθηκε. Κατάφεραν να φθάσουν την Άρπυια η οποία όταν έστριψε το κεφάλι της πίσω, για να δεί τους διώκτεςτης, κατάλαβε την είχαν φτάσει.Τότε έπεσε νεκρή στην αμμουδιά των μικρών νησιών που από τότε ονομάστηκαν Στροφάδες.
Η αναφορά, που κάνει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στο ιερό του Αινήσιου Δία, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ήταν ένα απο τα παλαιότερα ιερά με πανελλήνια αίγλη και ακτινοβολία και θρησκευτικό κέντρο.
Ο Αίνος με τις κορυφές του να αναδύονται στη μέση του πελάγους ήταν σημάδι για την πορεία των ποντοπόρων πλοίων στην Αρχαιότητα. Καθώς ξεμάκραιναν απο την Ηπειρωτική Ελλάδα, αντίκρυζαν τον Αίνο στην πορεία τους για την δύση. Τα πυκνά δάση του από κεφαλληνιακή Ελάτη τροφοδοτούσαν τους κατοίκους με πρώτη ύλη για την ναυπήγηση πλοίων. Το Κεφαλονίτικο έλατο το χρησιμοποιούσαν για τη ναυπήγηση των πολεμικών πλοίων (Τριήρων) επειδή το ξύλο του ήταν ελαφρό, ενώ το πεύκο για τα εμπορικά καράβια, γιατί δεν σάπιζε εύκολα. Έτσι οι Κεφαλλήνες στράφηκαν στο εμπόριο καο την πειρατεία.
Ο Αίνος χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο στα νομίσματα των Πρόννων τον 4ο αιώνα π.χ. Έτσι καταλαβαίνουμε τον καθοριστικό ρόλο του Αίνου για τους πολίτες της Κεφαλονιάς. Λόγω της πολύτιμης ξυλείας του η Κεφαλονιά εξελίχθηκε σε σημαντική ναυτική δύναμη. Οι ιστορικοί Θουκυδίδης και Πολύβιος κάνουν σαφείς αναφορές για τη συμμετοχή Κεφαλλονίτικων πλοίων σε ναυμαχίες. Οι Κεφαλλήνες συμμετείχαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο, αργότερα συμμάχησαν με τους Αιτωλούς. Η Κεφαλονιά ανέκαθεν υπήρξε σημαντική ναυτική βάση στη Ρωμαϊκή, στη Βυζαντινή περίοδο αλλά και την περίοδο της Ενετοκρατίας.
Η υπερεκμετάλλευση του Αίνου απο τους Ενετούς, που τον ονόμαζαν Monte Nero, υπήρξε η αρχή απο μια σειρά καταστρεπτικών ενεργειών σε βάρος του δάσους. Το 1501 οι Ενετοί ίδρυσαν στα Ομαλά αποικία απο 200 υλοτόμους - μαραγκούς για την υλοτόμηση του δάσους με σκοπό τη ναυπήγηση πλοίων και την ξυλουργία. Ο Αίνος τότε διέτρεξε κίνδυνο να αποψιλωθεί εντελώς. Με την ξυλεία του χτίστηκαν τα φρούρια της Άσσου και της Ζακύνθου. Στο τέλος του 16ου αιώνα μεγάλη πυρκαϊά εξαφάνισε τα δύο τρίτα του δάσους. Ακολούθησαν και άλλες πυρκαϊές, απο τις οποίες η χειρότερη ήταν το 1797, όπου το δάσος καιγόταν επι βδομάδες. Η φωτιά αφάνισε περισσότερο απο το μισό όσου είχε απομείνει. Για πρώτη φορά τοποθετούνται όρια στο δάσος. Απαγορεύτηκε η βόσκηση και η καλλιέργεια και τοποθετήθηκαν δασοφύλακες απο όλες τις Κοινότητες. Όμως δυστυχώς τα μέτρα αυτά δεν τηρήθηκαν.
Σε αντίθεση με τους Ενετούς , οι Άγγλοι νέοι κύριοι του νησιού απο το 1809, θέλησαν να προστατέψουν τον Αίνο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε ο Άγγλος Διοικητής Κάρολος Νάπιερ, ο οποίος άνοιξε και τον πρώτο δρόμο στο βουνό. Ο Νάπιερ έκανε γνωστό στην Ευρώπη το είδος της κεφαλληνιακής Ελάτης στέλνοντας σπέρματα για τη δημιουργία φυτωρίου. Ο Δούκας του Belford το 1837 πλήρωσε 25 λίρες στερλίνες για ένα δενδρύλλιο, ενώ η πρώτη επιστημονική μελέτη απο το London την ταξινόμησε σαν ξεχωριστό είδος και της έδωσε την ονομασία Abies cephalonica.
Μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα το 1864, η Ελληνική Κυβέρνηση διόρισε τους πρώτους δασοφύλακες. Το 1936 ο Κεφαλονίτης ευεργέτης Χρ. Βαλλιάνος για λόγους οικογενειακούς έχτισε ξύλινο σπίτι στον Αίνο, που διατηρεί την ονομασία Ξυλόσπιτο. Ο τότε πρωθυπουργος της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς, επίσης Κεφαλονίτης έχτισε Σανατόριο, που μετατράπηκε σε Τουριστικό περίπτερο. Λόγω του πολέμου όμως δεν λειτούργησε ποτέ. Το 1962 το κράτος ανακύρηξε τον Αίνο Εθνικό Δρυμό για την προστασία της κεφαλληνιακής Ελάτης και των σπάνιων και ενδημικών φυτών.
Ο Εθνικός Δρυμός διανύει τις τελευταίες δεκαετίες της ύπαρξής του. Το οικοσύστημά του καθημερινά καταρρέει απειλούμενο απο φυσικούς και ανθρώπινους παράγοντες. Η προστασία του πρέπει να αποτελέσει τον άμεσο στόχο των συντονισμένων ενεργειών Κράτους, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ιδιωτικών φορέων και πολιτών.