Εστάλη από Β.Λορετζατο
POSTED BY ZACHARIAS LOUDAROS
«Έλα μωρέ, χαμένη μάχη είναι. δεν υπάρχει καμιά ελπίδα». Το άκουσα δυο - τρεις φορές τις τελευταίες ημέρες από διαφορετικούς ανθρώπους σαν άποψη ή σχόλιο για πολύ διαφορετικές περιστάσεις. Είναι λόγια που αποπνέουν ένα ηχόχρωμα παραίτησης ή μοιρολατρίας. Ίσως γιατί τείνει να γίνει κυρίαρχη η νοοτροπία του «εγγυημένου αποτελέσματος» που τροφοδοτεί μια κουλτούρα ευκολίας και βολέματος.
Η ιστορία δείχνει όμως το αντίθετο. Καμιά μάχη και καμιά προσπάθεια δεν είναι μάταιη. Ακόμα και αν πρόκειται για τον αγώνα ή την προσπάθεια ενός και μόνον ανθρώπου. Ακόμα και όταν η έκβαση της μάχης είναι βέβαιο ότι θα συναντήσει την ήττα, στην επόμενη στροφή.
Η σύγχρονη Δύση που φέρει μέσα της την κλασική ελληνική αρχαιότητα, διαμορφώθηκε από τα ουμανιστικά ιδεώδη της αναγέννησης και του διαφωτισμού. Μας έμαθε ότι το άτομο είναι ελεύθερο να κατανοήσει και να βελτιώσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Μας έμαθε ότι το ιδανικό ως καθολική αξία υπερβαίνει τα υποκείμενα και τις αντίξοες συνθήκες και παραμένει εκεί ψηλά για να υπηρετηθεί. Ανεξάρτητα από το πλήθος των ανθρώπων που θα το υπερασπιστούν. Αρκεί και ένας. Ανεξάρτητα από τη νίκη ή την ήττα. Έτσι γεννιούνται τα σπουδαία παραδείγματα.
Η θετική πλευρά της ατομικότητας αναδεικνύει εκείνη τη δεξιότητα, που οδήγησε ανθρώπινες μονάδες -στη διάρκεια της ιστορίας- να σηκώσουν το κεφάλι τους πιο πάνω από το προβλέψιμο και επιτρεπόμενο όριο του λάκκου που μας καλύπτει όλους και να αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους. Έστω και για μια στιγμή. Είναι αυτοί που εξακολουθούν να μας εμπνέουν για να μην παραδοθούμε, στο τέλος-τέλος, αμαχητί. Η διαφορά μεταξύ αδύνατου και δυνατού βρίσκεται σε αυτή την αποφασιστικότητα.
Αξίζει λοιπόν να μας προβληματίσει ο τρέχων εύκολος και βολικός εφησυχασμός στη θαλπωρή της ματαιότητας των προσπαθειών. Διότι, τελικά, τι συμβαίνει; Ακολουθούμε έναν δρόμο που κάποιος ή κάτι χάραξε για εμάς; Ή χαράζουμε εμείς το δρόμο; Κι αν δεν τον χαράζουμε εμείς, τέλος πάντων, να αφήσουμε την. «Αθηνά» να δράσει ανενόχλητη ή να κινήσουμε κι εμείς τη «χείρα» μας λιγάκι;
Το πεπρωμένο είναι στο χέρι μας: μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εκτός από τις γραμμές του χεριού που αρέσκονται να ερμηνεύουν οι τσιγγάνες, είμαστε ΕΜΕΙΣ που έχουμε τη δυνατότητα να οδηγήσουμε τη μοίρα στο μονοπάτι της καρδιάς μας ή να της δώσουμε μια κλωτσιά και να πάει πέρα.
Σα να λέμε. το πεπρωμένο είναι το τιμόνι κι εμείς ο οδηγός. Το αμάξι που οδηγούμε είναι η ζωή που κάνουμε και, φυσικά, δεν διαθέτει απεριόριστη βενζίνη. Το ζήτημα είναι να κατορθώσουμε να βρούμε τον προορισμό μας, προτού τελειώσει ο χρόνος, η βενζίνη. Γιατί στο δρόμο μας ούτε πινακίδες υπάρχουν ούτε βενζινάδικα. Υπάρχουν λογάδες, γραμματικοί, ποιητές, συγγραφείς, εξουσίες, παραεξουσίες, συμβουλές, πρέπει και μη, αλλά υπάρχουμε πάνω απ' όλα εμείς και τα όνειρά μας, οι δυνατότητές μας, οι ιδέες μας και η καρδιά μας.
Για αυτό υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα αυτοί που δεν το βάζουν κάτω. Αυτοί που σκονίστηκαν, ζορίστηκαν, γρατζουνίστηκαν, πληγώθηκαν, μα φτάσανε. Μπορεί και να είναι γραφτό σου να δυσκολευτείς στη ζωή, μα στο χέρι σου να φτιάξεις την καρδιά και το μυαλό σου κατάλληλα για να χειρίζονται δυσκολίες και φουρτούνες.
Υπάρχει, δεν υπάρχει «Αθηνά», αν δεν κουνήσεις το χέρι σου, θα είσαι ένα υποχείριο. Μπορεί, βέβαια, να ευτυχήσεις, αλλά ως πιόνι. Αν ούτε «Αθηνά» υπάρχει και ούτε το χέρι σου κουνήσεις, θα αιωρείσαι άπραγος στο σύμπαν και διόλου δεν θα τιμήσεις το ανυπέρβλητο δώρο. Τη ζωή.
Εν ολίγοις, αν δεν θέλουμε ή αν έχουμε μάθει να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι για τη ζωή που μας ανήκει, τότε δεν μας αξίζει μια καλή μοίρα, αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει σαν έννοια.
Ας μην ξεχνάμε ότι μοίρα, σημαίνει μερίδα, μερτικό, που Κάτι εκεί ψηλά μπορεί να μάς μοιράζει, αλλά εμείς, μονάχα εμείς, μπορούμε να απλώσουμε το χέρι και να το γευτούμε. Ακόμη κι αν έχει χρειαστεί να δώσουμε χαμένες μάχες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου