Ωραίοοος καπετάνιε!! Και αυγουλάκι από αλανιάρα κότα που λένε! Και πως τα φέρνεις βόρτα ορέ με τόσο θηλυκόκοσμο και αλανιάρικο? Μέχρι και ο γάτος τη φοβήθηκε τη δουλειά και επήρε τα υψώματα! Χα χα χα. Να σου πω και ένα κόλπο? Άμα έρτει η ώρα καμιανής, παίρνεις ένα κώνο από εκείνους για τα αυτοκίνητα, του κόβεις τη τσίμη ίσα να μπορεί να περάσει το κεφάλι τση όξου, τη χώνεις μέσα με τη μούρη, σκάει μύτη αυτή, τση τραβας τη τσεκουριά και έχεις την ησυχία σου. Κάτι ξέρει και ο aris από αυτά. Μπορεί και να το ξέρεις βέβαια, κοσμογυρισμένος είσαι. Με τσι κατσίκες είμαι άσχετος τελείως όμως. Χα χα χα χα. Ένα φίλο ξέρω που τσου βάζει κλασική μουσική στο άρμεγμα και ηρεμούνε. Και έναν άλλονε που έβαλε σε μία γουόκμαν στα αυτιά και τη μούρλανε! Χουά χα χα χα χα χα χα. σε Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΞΗΡΑ!
KAI ME THN EYKAIΡΙΑ,,ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ,ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ , ΚΑΙ Ο ΑΡΙς ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ,, ΤΟ ΚΑΤΩ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ,,
26 ΙΟΥΝΙΟΥ
Προς το καπετάνιο κ Διαμαντάτο λόγω της ημέρας σήμερα:
Καπετάνιε εσύ έφαες τη θάλασσα με τσι κουτάλες.
Εγώ έτσι από τύχη «τσίμπησα» λίγη με το κουταλάκι του γλυκού.
Για πες μου έτσι που με βλέπεις για τζόβενο καλός είμαι?
Δε με ζαλίζει και το κύμα μετά τόσα χρόνια βέβαια μπορεί αυτό να άλλαξε.
Πάντως θα μπαρκάριζα με ευχαρίστηση και τσάμπα, έτσι μόνο για περιπέτεια και το ωραίο γλυκό τση Κυριακής.
Να είναι πάντα καλά και να έχουν καλές θάλασσες οι ναυτικοί μας.
Και μένα ο πατέρας μου κάπως έτσι ήταν.
Μα και όλος ο στενός οικογενειακό κύκλος.
Ορέ καπετάνιε του πατέρα μου στα 12 του μίλησα χωρίς φόβο γιατί μήπως το έβλεπα και καθόλου? Και είχα και τη μάνα μου που ό,τι διαολιά έκανα θα το γράψω του πατέρα σου μου έλεε.
Τον είχα πάρει από φόβο χα χα χα χα.
Μετά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι.
Σκληρή η ζωή των ναυτικών έφευγε και μου έλεγε όπως πηγαίναμε για το καράβι:
«Φεύγω και μπορεί να μη ξαναγυρίσω πρόσεχε, μένεις ο άντρας του σπιτιού».
Πάντα πίστευα 100% πως θα ξαναγυρίσει πάντως.
Εκείνου τα μάτια όμως είχαν δεί πολλά….
Να είσαι καλά καπετάνιε με συγκίνησες!
Καπετάνιε εσύ έφαες τη θάλασσα με τσι κουτάλες.
Εγώ έτσι από τύχη «τσίμπησα» λίγη με το κουταλάκι του γλυκού.
Για πες μου έτσι που με βλέπεις για τζόβενο καλός είμαι?
Δε με ζαλίζει και το κύμα μετά τόσα χρόνια βέβαια μπορεί αυτό να άλλαξε.
Πάντως θα μπαρκάριζα με ευχαρίστηση και τσάμπα, έτσι μόνο για περιπέτεια και το ωραίο γλυκό τση Κυριακής.
Να είναι πάντα καλά και να έχουν καλές θάλασσες οι ναυτικοί μας.
Και μένα ο πατέρας μου κάπως έτσι ήταν.
Μα και όλος ο στενός οικογενειακό κύκλος.
Ορέ καπετάνιε του πατέρα μου στα 12 του μίλησα χωρίς φόβο γιατί μήπως το έβλεπα και καθόλου? Και είχα και τη μάνα μου που ό,τι διαολιά έκανα θα το γράψω του πατέρα σου μου έλεε.
Τον είχα πάρει από φόβο χα χα χα χα.
Μετά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι.
Σκληρή η ζωή των ναυτικών έφευγε και μου έλεγε όπως πηγαίναμε για το καράβι:
«Φεύγω και μπορεί να μη ξαναγυρίσω πρόσεχε, μένεις ο άντρας του σπιτιού».
Πάντα πίστευα 100% πως θα ξαναγυρίσει πάντως.
Εκείνου τα μάτια όμως είχαν δεί πολλά….
Να είσαι καλά καπετάνιε με συγκίνησες!
ΣΤΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου