Η ΓΝΩΣΗ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Η ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ
Τα παιδιά δένουν τα μάτια του συμπαίκτη που υποδύεται την τυφλόμυγα με ένα μαντήλι. Αυτός που έχει τα μάτια δεμένα, προσπαθεί να πιάσει τους άλλους που βρίσκονται γύρω του και να τους αναγνωρίσει. Εάν καταφέρει να αναγνωρίσει αυτόν που έπιασε, τότε εκείνος, με τη σειρά του, φοράει το μαντήλι.

Γνώσης Πανόραμα ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ....ΙΣΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΙΧΑΝ Α ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΡΕΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΑΙ ΤΑ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ ....ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΖΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΩΡΑ ......ΛΥΚΕ ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ?

ΜΠΙΖ

Μαζεύονταν πολλά παιδιά, έως και 15. Κάποιο απ' αυτά γυρνούσε την πλάτη του στα υπόλοιπα για να μην μπορεί να τα βλέπει. Στη συνέχεια, κάποιος «βαρούσε» (χτυπούσε) την ανοιχτή παλάμη τού γυρισμένου και εκείνος έπρεπε να βρει ποιος τον «βάρεσε».

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ
Τα παιδιά χωρίζουν ένα μεγάλο τετράγωνο σε οκτώ μικρότερα. Έχουν μια πλατιά πέτρα που τη λένε «ομάδα» ή «αμάδα». Πετάνε την «ομάδα» στο πρώτο τετράγωνο. Κατόπιν, στηριζόμενα στο ένα πόδι και κλοτσώντας την «ομάδα», προσπαθούν να πάνε μέχρι το όγδοο τετράγωνο, χωρίς ν' ακουμπήσουν τις γραμμές, ούτε με το πόδι ούτε με την «ομάδα». Όταν φτάσουν στο όγδοο κουτάκι, πρέπει να ξαναγυρίσουν στο πρώτο.

ΤΑ ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ

Οι συμμετέχοντες φέρουν ο καθένας από 5 στρογγυλά πετραδάκια. Στο κέντρο τοποθετείται μία μεγαλύτερη πέτρα, ο «κούκος». Καθένας προσπαθεί, ρίχνοντας ταυτόχρονα στον αέρα το πεντόβολό του και τον «κούκο» να τα πιάσει και τα δυο, αλλιώς χάνει τη σειρά του και τα πεντόβολα.

ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ

ΒΟΛΟΙ ΚΑΙ ΓΥΑΛΕΝΙΑ

Έβαζαν σε μια σειρά ο καθένας τη μπίλια του σε μια γραμμή. Στη συνέχεια προσπαθούσαν να παρασύρουν τις μπίλιες από τη γραμμή πετώντας από κάποια προκαθορισμένη απόσταση μια άλλη μπίλια που είχε ο καθένας. Όποια παρέσερνε από τη γραμμή την έπαιρνε.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΛΑΣΤΙΧΟ

Πόσες θυμάστε το λάστιχο που παίζαμε όταν είμασταν μικρές;

Νομίζω οτι όλες όσες έχουμε κορίτσια πρέπει να τους μάθουμε να παίζουν αυτό το παιχνίδι και είμαι σίγουρη οτι θα το αγαπήσουν όπως το αγαπήσαμε και εμείς!

Για όσες δεν θυμάστε πως παιζόταν το παιχνιδι στο λάστιχο εδώ θα σας το θυμίσουμε.

Χρειάζονται δυο ή τρία ατομα. Αν δεν υπάρχει τρίτο άτομο στην παρέα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια καρέκλα. Βάζουμε το λαστιχο στα πόδια όπως βλέπετε στην φωτογραφία και ξεκινάμε. Στην αρχή τα πόδια είναι ανοιχτα και το λάστιχο στον αστραγαλο, και στη συνέχεια το λάστιχο ανεβαίνει στο γονατο και στους μηρούς. Μετά με την ίδια σειρά αλλά με τα πόδια κλειστά. Και στο τελος το πιο δύσκολο απο όλα με το ένα ποδι!

Με μια σειρά από κινησεις, περνάς στην επομενη και κάθε φορά δυσκολότερη φάση του παιχνιδιού. Οι κινήσεις είναι: βάζεις το ενα ποδι, αναμεσα στο λάστιχο, μετά βάζεις το άλλο βγαζοντας το πρωτο. Στη συνέχεια και τα δυο πόδια μεσα, και τέλος και τα δύο έξω.

ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ
Το απλό αυτό παιχνίδι παιζόταν σε πολύ ανοιχτό χώρο. Απαιτούσε ταχύτητα, επιδεξιότητα ελιγμών και μεγάλη αντοχή. Ένα παιδί με κλήρο γινόταν κυνηγός. Με την έναρξη του παιχνιδιού τα υπόλοιπα παιδιά σκορπίζονταν μακριά, άλλα εδώ και άλλα εκεί. Ο κυνηγός έτρεχε να πιάσει ένα απ’ όλα τα παιδιά και φυσικά διάλεγε για την περίσταση, όποιο πίστευε, πως ήταν αδύνατο στο τρέξιμο και νόμιζε πως είναι «του χεριού του». Τ’ άλλα παιδιά προσπαθούσαν να τον παραπλανήσουν και να τραβήξουν το ενδιαφέρον του προς το μέρος τους για να γλιτώσουν από τα χέρια του το παιδί, που ’βαλε «στο μάτι». Τέλος, όποιο παιδί έπιανε ο κυνηγός, έπαιρνε αμέσως τη θέση του και το παιχνίδι συνεχιζόταν.

Η "μακριά γαϊδούρα" είχε έναν κανόνα : Έπρεπε όλη η ομάδα που πηδούσε να σταθεροποιηθεί επάνω στην σκυμμένη ομάδα και αν κάποιος δεν χωρούσε η δεν μπορούσε να κρατηθεί, τότε άλλαζαν οι ρόλοι. Κατά συνέπεια όταν το παιχνίδι το έπαιζαν πάνω από περίπου 12-14 παιδιά (7-8 σκυμμένοι), τότε επιλεγονταν "ικανοί" άλτες που πηδούσαν πρώτοι ώστε να πάνε όσο δυνατόν πιο κοντά στον πρώτο και για να υπάρχει χώρος για τους υπόλοιπους.

 ΤΟ ΣΧΟΙΝΑΚΙ
Δύο παιδιά βγαίνουν έξω και γυρνάνε το σχοινάκι. Τα παιδιά πηδούν. Όποιο μπερδευτεί στο σχοινάκι, χάνει, βγαίνει έξω και γυρνάει το σχοινί. Το παιδί που γυρνούσε, μπαίνει μαζί με τα άλλα παιδιά και έτσι το παιχνίδι συνεχίζεται.

Η ΣΒΟΥΡΑ

Η σβούρα ήταν πολύ διαδεδομένο παιχνίδι αλλά χρειαζόταν και τεχνική. Τις σβούρες τα παιδιά ή τις αγόραζαν ή τις κατασκεύαζαν με ξύλο ή ακόμη και με κερί γύρω από έναν λεπτό ξύλινο άξονα. Τις τοποθετούσαν μέσα σ' έναν κύκλο. Χρησιμοποιώντας μιαν άλλη σβούρα που είχε κορδόνι, προσπαθούσαν να τις βγάλουν από τον κύκλο. Όσες έβγαζαν, τις κέρδιζαν.