ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Μ. Καλόπουλου ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ«Αν η λογική επεξεργασία δεν είναι ικανή
να μεταβληθεί σε τεκμήριο τότε οι ανθρώπινοι
αυτοί θησαυροί (του μύθου) κινδυνεύουν
να μην γίνουν ποτέ βοήθημα στην ζωή μας».
Η. Τσατσόμοιρος
«Κουρελιασμένο υλικό» αποκάλεσε ο θαυμάσιος αυτός συγγραφέας τα αποκαΐδια του ελληνισμού που ως εκ θαύματος ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ, πρώτα από την μανία των ΕΧΘΡΩΝ του κι έπειτα απ’ την μανία του τιτάνα χρόνου που δρα ανελλειπώς εναντίων μας.
Είναι ικανά όμως αυτά τα «κλάσματα» του Ελληνισμού να μας δώσουν την εικόνα της ένδοξης προϊστορίας του;
«Πρίν από εκατό χιλιάδες χρόνια στον ελληνικό χώρο και ιδιαίτερα στην Θεσσαλική λεκάνη που σχηματίζεται από ένα κλοιό βουνών, τον Όλυμπο, το Πήλιο, την Όσσα και τον Κίσσαβο υπήρχε μια τεράστια λίμνη, απομεινάρια της οποίας είναι η λίμνη Βοϊβηίδα ή Κάρλα. Η έκταση της Βοϊβηίδας προτού αποξηρανθεί έφτανε τα 114 Τετρ. Χιλιομ. Γύρω από την τεράστια αρχική λίμνη ζούσαν άνθρωποι… είναι η αυγή του Πολιτισμού. Έτσι ξεκινούν οι ανθρωπολόγοι και οι γεωλόγοι την ιστορία του ελληνικού χώρου».
Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει την αρχή της θρησκευτικής σκέψης, μα ίσως ο θεσσαλικός χώρος και οι παραλίμνιοι οικισμοί του να φιλοξένησαν τη λατρεία του αρχέγονου Ωκεανού ή του Ουρανού.
Κι αν είναι νωρίς να μιλήσουμε για θρησκευτική σκέψη, μπορούμε αβίαστα να δεχθούμε ότι ο Θεσσαλικός κάμπος φιλοξένησε προϊστορικούς οικισμούς και έθρεψε την προγονική σκέψη για χιλιετηρίδες.
«Ανασκαφαί εις Θεσσαλίαν το 1958 απέδειξαν δι’ αναμφισβητήτων τεκμηρίων την ύπαρξη παλαιολιθικού πολιτισμού ηλικίας 30-100 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ. Ενώ τα πιθανά ίχνη (εργαλεία χειροποίητα) ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το όριο αυτό».
«Ανασκαφαί εις Θεσσαλίαν το 1958 απέδειξαν δι’ αναμφισβητήτων τεκμηρίων την ύπαρξη παλαιολιθικού πολιτισμού ηλικίας 30-100 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ. Ενώ τα πιθανά ίχνη (εργαλεία χειροποίητα) ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το όριο αυτό».
Τι έχουν να πουν όμως για πλησιέστερες σε μας περιόδους οι έρευνες;
Να ποια εικόνα διαμορφώνεται κάτω από τη μελέτη των συγκεντρωμένων στοιχείων για τον ελλαδικό χώρο.
Πριν από 25-30 Χιλιάδες χρόνια, στο χώρο που σήμερα είναι τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, εκτείνονταν μια μεγάλη κοιλάδα τεμαχισμένη από δύο μεγάλες λίμνες. Η κοιλάδα αυτή (Αιγηίς των γεωλόγων) καλυπτόταν από καταπράσινα δάση και χλοερούς λειμώνες, ήταν δε μια πραγματική Όαση μια κι ερχόταν κλιματολογικά με το εύκρατο κλίμα της σε πλήρη αντίθεση προς την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η οποία καλυπτόταν τότε από βαρύ περιοδικό παγετώνα. Τον τελευταίο περιοδικό παγετώνα του οποίου τώρα διερχόμεθα την μεταπαγετώνιο περίοδο.
Πριν από 25-30 Χιλιάδες χρόνια, στο χώρο που σήμερα είναι τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, εκτείνονταν μια μεγάλη κοιλάδα τεμαχισμένη από δύο μεγάλες λίμνες. Η κοιλάδα αυτή (Αιγηίς των γεωλόγων) καλυπτόταν από καταπράσινα δάση και χλοερούς λειμώνες, ήταν δε μια πραγματική Όαση μια κι ερχόταν κλιματολογικά με το εύκρατο κλίμα της σε πλήρη αντίθεση προς την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η οποία καλυπτόταν τότε από βαρύ περιοδικό παγετώνα. Τον τελευταίο περιοδικό παγετώνα του οποίου τώρα διερχόμεθα την μεταπαγετώνιο περίοδο.
Κάποτε όμως ο παγετώνας άρχισε μετά παρέλευση χιλιετηρίδων να υποχωρεί. Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ότι η μικρότερη διάρκεια αυτού του τελευταίου παγετώνα και η ξαφνική υποχώρησή του οφείλεται στην τεκτονική καταβύθιση μεγάλου νησιωτικού συγκροτήματος στον Ατλαντικό Ωκεανό που πολλοί ταυτίζουν με τη θρυλική Ατλαντίδα, που σαν αποτέλεσμα είχε την απελευθέρωση του θερμού θαλάσσιου ρεύματος «Γκόλφ στριμ» που μη εμποδιζόμενο πλέον από την Ατλαντίδα, συνέβαλε προωθούμενο ανεμπόδιστα μέχρι τη Βόρρειο θάλασσα στην αλλαγή του κλίματος και στην πρόωρη υποχώρηση του τελευταίου παγετώνα (Ήλιος Ζ’ Τόμος).
Η στάθμη των υδάτων μετεβλήθη δραματικά, (σε κλειστές θάλασσες έως και 140 μ.) εξαιτίας των τεράστιων ποσοτήτων πάγων που κατακρατούσε ο παγετώνας.
Αυτό έφερε και την καταστροφή της Αιγηίδας με καταποντισμό των εδαφών της αφήνοντας για ανάμνηση μόνο τις περήφανες βουνοκορφές της που σήμερα αποτελούν τα πανέμορφα νησιά του ΑΙΓΑΙΟΥ.
Αυτό έγινε σύμφωνα με τους γεωλόγους με διαδοχικά κύματα εισόδου των Ωκεάνιων υδάτων του Ατλαντικού, αλλά και του Εύξεινου Πόντου που ήταν επίσης ακατάπαυστα ο αποδέκτης της λιωμένης μάζας πάγων.
Τεράστιες ποσότητες νερού κατέκλυσαν την κλειστή λεκάνη της Μεσογείου, όταν τα δύο φυσικά φράγματα στο Γιβραλτάρ και στα Δαρδανέλια υποχώρησαν, αφήνοντας τον όγκο του νερού δια μιάς ή κατά περιοδικά ΣΑΡΩΤΙΚΑ κύματα να κατακλύσουν τη φιλόξενη Αιγηίδα που στα όρια του τελευταίου ΠΑΓΕΤΩΝΑ πρόσφερε καταφύγιο σε φιλοξενούμενους και ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ για ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΔΕΣ…
Φυσικά «Η καταστροφή στο σύνολό της δεν συντελέσθη εν μία νυκτί. Άλλωστε ότι για την γεωλογία είναι στιγμή για τον άνθρωπο είναι δεκαετίες»Γράφει ο Ι. Πασσάς (Ήλιος Ζ’ τόμος) συνεχίζοντας: «θολά και αφρίζοντα ύδατα ποταμών μεταβληθέντα εις ακατάσχετους χειμάρρους, κατακλύζουν την μέχρι τότε ευδαίμονα χώραν παρασύροντας καλύβες και πνίγοντας τα ποίμνια των κατοίκων οι οποίοι έφευγαν πανικόβλητοι εκ των πεδιάδων εις τα ψηλότερα. Παραλλήλως από Βορρά και Νότον εισορμά η θάλασσα μεταβάλουσα εις Πόντον αχανή τα εκτεταμένας της Αιγηίδος πεδιάδας… Αι λίμναι της εμεγενθύνθηκαν ….ενώθησαν…. επεξετάθησαν και τελικώς εκ της ευδαίμονας εκέινης ΓΗΣ δεν απέμεινον ει μη μερικαί νήσοι, αι βουνοκορφαί της αποκλεσθείσης ΧΩΡΑΣ, η μοναδική υπό τον ήλιο ανάμνησίς της».
Ο Πλάτωνας στον Κριτία συμπληρώνει την εικόνα της καταστροφής: «Πέρασαν από τότε εννέα χιλιάδες χρόνια, από τους πρώτους κατοίκους της Χώρας μας, μόνο τα ονόματα των βασιλέων τους έχουν σωθεί και οι μεγάλες πράξεις τους (ότι περιέσωσε ο μύθος δηλαδή). Γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι απέμειναν μετά την θεομηνία του κατακλυσμού ήσαν αγράμματοι, και ζούσαν στα βουνά. Δεν είχαν ιδέα για το ένδοξο ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ παρελθόν τους και τους θαυμαστούς νόμους των. Δεν ενδιαφέρονταν για το παρελθόν. Είχαν πολλές στερήσεις στη ζωή των και φρόντιζαν μόνον για την αυτοσυντήρησή των».
Φυσικά «Η καταστροφή στο σύνολό της δεν συντελέσθη εν μία νυκτί. Άλλωστε ότι για την γεωλογία είναι στιγμή για τον άνθρωπο είναι δεκαετίες»Γράφει ο Ι. Πασσάς (Ήλιος Ζ’ τόμος) συνεχίζοντας: «θολά και αφρίζοντα ύδατα ποταμών μεταβληθέντα εις ακατάσχετους χειμάρρους, κατακλύζουν την μέχρι τότε ευδαίμονα χώραν παρασύροντας καλύβες και πνίγοντας τα ποίμνια των κατοίκων οι οποίοι έφευγαν πανικόβλητοι εκ των πεδιάδων εις τα ψηλότερα. Παραλλήλως από Βορρά και Νότον εισορμά η θάλασσα μεταβάλουσα εις Πόντον αχανή τα εκτεταμένας της Αιγηίδος πεδιάδας… Αι λίμναι της εμεγενθύνθηκαν ….ενώθησαν…. επεξετάθησαν και τελικώς εκ της ευδαίμονας εκέινης ΓΗΣ δεν απέμεινον ει μη μερικαί νήσοι, αι βουνοκορφαί της αποκλεσθείσης ΧΩΡΑΣ, η μοναδική υπό τον ήλιο ανάμνησίς της».
Ο Πλάτωνας στον Κριτία συμπληρώνει την εικόνα της καταστροφής: «Πέρασαν από τότε εννέα χιλιάδες χρόνια, από τους πρώτους κατοίκους της Χώρας μας, μόνο τα ονόματα των βασιλέων τους έχουν σωθεί και οι μεγάλες πράξεις τους (ότι περιέσωσε ο μύθος δηλαδή). Γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι απέμειναν μετά την θεομηνία του κατακλυσμού ήσαν αγράμματοι, και ζούσαν στα βουνά. Δεν είχαν ιδέα για το ένδοξο ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ παρελθόν τους και τους θαυμαστούς νόμους των. Δεν ενδιαφέρονταν για το παρελθόν. Είχαν πολλές στερήσεις στη ζωή των και φρόντιζαν μόνον για την αυτοσυντήρησή των».
‘Αρχαίες παραδόσεις που είχε συγκεντρώσει ο Καλλίμαχος ανέφεραν ότι οι Κυκλάδες και οι Σποράδες όφειλαν την προέλευσή τους σ’ έναν ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ που δημιουργός του ήταν ο Ποσειδώνας «Θε να διηγηθώ, πως ετούτος ο δυνατός Θεός μ’ ένα χτύπημα της τρίαινας, που του είχανε φτιάξει οι Τελχίτες, έσκισε τα Βουνά, τα ξερίζωσε απ’ τα θεμέλιά τους και κάνοντάς τα να κυλήσουν στη θάλασσα, σχημάτισε μ’ αυτά τα πρώτα νησιά…. Τα σφήνωσε μεσ’ στην άβυσσο με ρίζες βαθιές για να τα κάνει να ξεχάσουν τη στεριά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου