ΤΟ ΖΙΖΑΝΙΟ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ!!!
Spyros Matiatos Παρακάτω δημοσιοποιώ μια σύγχρονη σάτιρα, σχετική με τη Γέφυρα, γραμμένη από "το Ζιζάνιο τ' Αργοστολιού". Η σάτιρα είναι πολιτισμός και στη πατρίδα μας είναι ένα μέρος της ιστορίας μας. Τίτλος της: Ο Πόντες διηγείται την ιστορία του
Ο Δεμποσέτης με έστησε
πριν εδιακόσια χρόνια
με πέτρες και με βίσσαλα
μα και βαριά καδρόνια.
Είμαι η μεγαλύτερη
γέφυρα από πέτρα
που στην Ευρώπη δεν βρεις
άλλη με τόσα μέτρα.
Θυμάμ’ οι ντόπιοι κάτοικοι
«πόντε» μ’ αποκαλούσαν
και γρήγορα απ’ την πλάτη μου
στο Δράπανο περνούσαν.
Ο Ντ’ Έβερτον αργότερα
ήλθε να με στηρίξει
να μην μπορεί η θάλασσα
όντως, να με ρουφήξει.
Έκτοτε λάμπω δίπλα σας,
την πόλη σας στολίζω
περήφανη, ακλόνητη
τα πάντα εγώ γνωρίζω.
Ας με χτυπήσαν οι σεισμοί,
πόλεμοι ας με λαβώσαν.
Τη χάρη δεν τους έκανα.
Δεν με ισοπεδώσαν.
Διαβήκανε από πάνω μου
Αντύπας, Ριζοσπάστες,
ο Λασκαράτος, ο Άβλιχος
κι άλλοι απλοί διαβάτες.
Πέρασε ο Παπά ληστής
ο ήρωας της Σκάλας,
άχρηστοι Άγγλοι αρμοστές
οι: Μαίιτλαντ και Ντάγκλας.
Είδα και μάγκες να περνούν
γεμάτοι νταϊλίκι.
Σαν φθάναν στην Σισιώτισσα,
τους κόβαν το μανίκι.
Άπειρα περιστατικά
μπορώ να διηγούμαι
και τη παλιά τη δόξα μου
μαζί να νοσταλγούμε.
Ενώ φωνάζω: «Είμαι εγώ
όλη η ιστορία σας».
Λαμβάνω σαν αντάλλαγμα
την … αδιαφορία σας.
Έξω απ’ τα δόντια θα σας πω
την πάσα την αλήθεια.
Ποιο θα’ταν το συμφέρον μου;
Να λέω παραμύθια;
Δεν ήμουν γι’ αυτοκίνητα.
Μα για πεζούς και κάρα.
Αυτοί που το επιδίωκαν
ήτανε για .. τα σμπάρα.
Αβάσταχτο το βάρος τους.
Βογκούσα δεν μπορούσα.
Για τρία χιλιόμετρα
έκλαιγα και πονούσα.
Ο πρώτος που με νοιάστηκε
ήλθε μες το μυαλό μου.
-Δεν ξέρω για τα άλλα του-.
Ήθελε το καλό μου.
Σχεδίαζε πεζόδρομο.
Μα η ιδέα σαν γραφόταν
ομάδες από απέναντι
απάνω του στρεφόταν.
Αλέκος ελεγότανε.
Έτρεχε να με σώσει.
Τ’ ογδόντα πέντε έγινε
για να με ξαλαφρώσει.
Το ενενήντα τέσσερα
ομόφωνα με κλείσανε.
Πέντε-έξι μέρες κράτησε.
Κι οι ταραχές … αρχίσανε.
Έσπευσε και με άνοιξε
Νομάρχης διορισμένος.
μ’ αυτά όπου συνέβαιναν
ήτανε φοβισμένος.
Είναι αλήθεια. Τ’ άσκησαν
πάρα πολλές πιέσεις.
Μπαίνανε στο γραφείο του
μ’ άγριες διαθέσεις.
Το Υπουργείο Πολιτισμού
ύστερα ο Μάκης τσίγκλησε.
«Έπαιζε» με τις απειλές
και όποιονε τις ξεκίνησε.
Έτσι! Μ’ είδαν πεζόδρομο
το δυό χιλιάδες ένα
στης θάλασσας, σκεφτήκανε,
μην πάω … τον πυθμένα!
Το ξέχασα. -Μα …πού μυαλό-.
Δεν είναι αμελητέο.
Μνημείο είμ’ ιστορικό
και διατηρητέο.
Το εβδομήντα, τον Μικρό, (*)
η χούντα η επάρατη
αυτή με χαρακτήρισε,
κι όλοι οι τρισκατάρατοι.
Για να ‘ρθω στα νεότερα,
κι ο Πέτρος μ’ αγαπούσε
-εγώ δεν βλέπω χρώματα-
πάντα με βοηθούσε.
Με βοηθούσε φανερά.
Τίποτα δεν φοβόταν.
Πάντα σωστός και θετικός.
Όμως παρεξηγιόταν.
Θυμάστε; Ο Τύπος ξέρναγε
σαν λάβα απ’ την Έκλα (**)
το: «Πέτρο δεν θα ξαναδείς
πολιτική καρέκλα».
Η Λούκα που μ’ εκτίμησε,
μου έκοψε κονδύλι.
Τη φχαριστώ από καρδιάς.
Καλή μου είναι φίλη.
Τρία εκατομμύρια
για υποστύλωση μου.
Ώσπου να την αρχίσουνε
θά ‘ρθει η … καθήλωσή μου.
Ξεκίνησε. Το είδατε
στη δεύτερη καμάρα!
Ολιγωρία τακτικής,
ή μήπως κουταμάρα;
Συγνώμη που σας κούρασα
μ’ αυτή την φλυαρία.
Λίγα ακόμα θα σας πω
τέλος η φασαρία.
Κάποιοι με θράσος φώναζαν
για την ψηφοθηρία
πως θα με δώσουνε ξανά
εις την κυκλοφορία.
Στραβοί ήταν; Δεν βλέπανε
ότι αιμορραγούσα,
και απ’ το βάρος το πολύ
σίγουρα θα λυγούσα;
Αλύπητα με δέρνουνε
του γραίου τ’άγρια κύματα.
Κι αυτοί με τη ζωούλα μου
επαίζανε στοιχήματα.
Υπάρχει και μια σχετική
Καθηγητών μελέτη
που έβανε στη θέση του
τον κάθε τζαναμπέτη.
Το υπουργείο ανέφερε
πρόσφατα, ενδιαφέροντα.
Μεταξύ άλλων δήλωσε
για τοπικά συμφέροντα.
Πολλοί μου τάξανε πολλά
-λόγια που λεν’ οι γλώσσες-.
Σαν είχα την ανάγκη τους,
εκάμανε τις κλώσες.
Χρόνια πολλά κρατούσανε
του τόπου τα ηνία.
Δεν δείξανε την δέουσα
για μένα ευσπλαχνία.
Ξέρετε όλοι ποιοι ΄ναι αυτοί,
-μ’ εμέ δεν θέλω σχέση-
ή ποδηλάτες ή πεζούς
δεν θέλω νιτερέσι.
Αλήθεια; Πώς αισθάνονται
κομμάτι μου ένα, νάτο,
παγώνει μέσα στα νερά
στης θάλασσας τον πάτο!
Εγώ από πέτρα φτιάχτηκα,
μα πέτρα είν’ η καρδιά σας,
μ’ αφήσατε να γκρεμιστώ!
Τι λέτε στα παιδιά σας;
Συγνώμη αν εκούρασα.
Μα ο κάθε αναγνώστης
πρέπει της ιστορίας μου
σωστός να είναι γνώστης.
Κεφαλλονίτη επώνυμε,
απλέ Κεφαλλονίτη,
να ενημερώσεις όπου γης
τον κάθε συντοπίτη.
Σε όλη την υφήλιο
θ’ ακούγεται ο κλαυθμός μου.
Ξυπνήστε και φροντίστε με,
πριν έλθει ο χαμός μου.
Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού
Ο Δεμποσέτης με έστησε
πριν εδιακόσια χρόνια
με πέτρες και με βίσσαλα
μα και βαριά καδρόνια.
Είμαι η μεγαλύτερη
γέφυρα από πέτρα
που στην Ευρώπη δεν βρεις
άλλη με τόσα μέτρα.
Θυμάμ’ οι ντόπιοι κάτοικοι
«πόντε» μ’ αποκαλούσαν
και γρήγορα απ’ την πλάτη μου
στο Δράπανο περνούσαν.
Ο Ντ’ Έβερτον αργότερα
ήλθε να με στηρίξει
να μην μπορεί η θάλασσα
όντως, να με ρουφήξει.
Έκτοτε λάμπω δίπλα σας,
την πόλη σας στολίζω
περήφανη, ακλόνητη
τα πάντα εγώ γνωρίζω.
Ας με χτυπήσαν οι σεισμοί,
πόλεμοι ας με λαβώσαν.
Τη χάρη δεν τους έκανα.
Δεν με ισοπεδώσαν.
Διαβήκανε από πάνω μου
Αντύπας, Ριζοσπάστες,
ο Λασκαράτος, ο Άβλιχος
κι άλλοι απλοί διαβάτες.
Πέρασε ο Παπά ληστής
ο ήρωας της Σκάλας,
άχρηστοι Άγγλοι αρμοστές
οι: Μαίιτλαντ και Ντάγκλας.
Είδα και μάγκες να περνούν
γεμάτοι νταϊλίκι.
Σαν φθάναν στην Σισιώτισσα,
τους κόβαν το μανίκι.
Άπειρα περιστατικά
μπορώ να διηγούμαι
και τη παλιά τη δόξα μου
μαζί να νοσταλγούμε.
Ενώ φωνάζω: «Είμαι εγώ
όλη η ιστορία σας».
Λαμβάνω σαν αντάλλαγμα
την … αδιαφορία σας.
Έξω απ’ τα δόντια θα σας πω
την πάσα την αλήθεια.
Ποιο θα’ταν το συμφέρον μου;
Να λέω παραμύθια;
Δεν ήμουν γι’ αυτοκίνητα.
Μα για πεζούς και κάρα.
Αυτοί που το επιδίωκαν
ήτανε για .. τα σμπάρα.
Αβάσταχτο το βάρος τους.
Βογκούσα δεν μπορούσα.
Για τρία χιλιόμετρα
έκλαιγα και πονούσα.
Ο πρώτος που με νοιάστηκε
ήλθε μες το μυαλό μου.
-Δεν ξέρω για τα άλλα του-.
Ήθελε το καλό μου.
Σχεδίαζε πεζόδρομο.
Μα η ιδέα σαν γραφόταν
ομάδες από απέναντι
απάνω του στρεφόταν.
Αλέκος ελεγότανε.
Έτρεχε να με σώσει.
Τ’ ογδόντα πέντε έγινε
για να με ξαλαφρώσει.
Το ενενήντα τέσσερα
ομόφωνα με κλείσανε.
Πέντε-έξι μέρες κράτησε.
Κι οι ταραχές … αρχίσανε.
Έσπευσε και με άνοιξε
Νομάρχης διορισμένος.
μ’ αυτά όπου συνέβαιναν
ήτανε φοβισμένος.
Είναι αλήθεια. Τ’ άσκησαν
πάρα πολλές πιέσεις.
Μπαίνανε στο γραφείο του
μ’ άγριες διαθέσεις.
Το Υπουργείο Πολιτισμού
ύστερα ο Μάκης τσίγκλησε.
«Έπαιζε» με τις απειλές
και όποιονε τις ξεκίνησε.
Έτσι! Μ’ είδαν πεζόδρομο
το δυό χιλιάδες ένα
στης θάλασσας, σκεφτήκανε,
μην πάω … τον πυθμένα!
Το ξέχασα. -Μα …πού μυαλό-.
Δεν είναι αμελητέο.
Μνημείο είμ’ ιστορικό
και διατηρητέο.
Το εβδομήντα, τον Μικρό, (*)
η χούντα η επάρατη
αυτή με χαρακτήρισε,
κι όλοι οι τρισκατάρατοι.
Για να ‘ρθω στα νεότερα,
κι ο Πέτρος μ’ αγαπούσε
-εγώ δεν βλέπω χρώματα-
πάντα με βοηθούσε.
Με βοηθούσε φανερά.
Τίποτα δεν φοβόταν.
Πάντα σωστός και θετικός.
Όμως παρεξηγιόταν.
Θυμάστε; Ο Τύπος ξέρναγε
σαν λάβα απ’ την Έκλα (**)
το: «Πέτρο δεν θα ξαναδείς
πολιτική καρέκλα».
Η Λούκα που μ’ εκτίμησε,
μου έκοψε κονδύλι.
Τη φχαριστώ από καρδιάς.
Καλή μου είναι φίλη.
Τρία εκατομμύρια
για υποστύλωση μου.
Ώσπου να την αρχίσουνε
θά ‘ρθει η … καθήλωσή μου.
Ξεκίνησε. Το είδατε
στη δεύτερη καμάρα!
Ολιγωρία τακτικής,
ή μήπως κουταμάρα;
Συγνώμη που σας κούρασα
μ’ αυτή την φλυαρία.
Λίγα ακόμα θα σας πω
τέλος η φασαρία.
Κάποιοι με θράσος φώναζαν
για την ψηφοθηρία
πως θα με δώσουνε ξανά
εις την κυκλοφορία.
Στραβοί ήταν; Δεν βλέπανε
ότι αιμορραγούσα,
και απ’ το βάρος το πολύ
σίγουρα θα λυγούσα;
Αλύπητα με δέρνουνε
του γραίου τ’άγρια κύματα.
Κι αυτοί με τη ζωούλα μου
επαίζανε στοιχήματα.
Υπάρχει και μια σχετική
Καθηγητών μελέτη
που έβανε στη θέση του
τον κάθε τζαναμπέτη.
Το υπουργείο ανέφερε
πρόσφατα, ενδιαφέροντα.
Μεταξύ άλλων δήλωσε
για τοπικά συμφέροντα.
Πολλοί μου τάξανε πολλά
-λόγια που λεν’ οι γλώσσες-.
Σαν είχα την ανάγκη τους,
εκάμανε τις κλώσες.
Χρόνια πολλά κρατούσανε
του τόπου τα ηνία.
Δεν δείξανε την δέουσα
για μένα ευσπλαχνία.
Ξέρετε όλοι ποιοι ΄ναι αυτοί,
-μ’ εμέ δεν θέλω σχέση-
ή ποδηλάτες ή πεζούς
δεν θέλω νιτερέσι.
Αλήθεια; Πώς αισθάνονται
κομμάτι μου ένα, νάτο,
παγώνει μέσα στα νερά
στης θάλασσας τον πάτο!
Εγώ από πέτρα φτιάχτηκα,
μα πέτρα είν’ η καρδιά σας,
μ’ αφήσατε να γκρεμιστώ!
Τι λέτε στα παιδιά σας;
Συγνώμη αν εκούρασα.
Μα ο κάθε αναγνώστης
πρέπει της ιστορίας μου
σωστός να είναι γνώστης.
Κεφαλλονίτη επώνυμε,
απλέ Κεφαλλονίτη,
να ενημερώσεις όπου γης
τον κάθε συντοπίτη.
Σε όλη την υφήλιο
θ’ ακούγεται ο κλαυθμός μου.
Ξυπνήστε και φροντίστε με,
πριν έλθει ο χαμός μου.
Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου