Απο τον καλο μας φιλο ,, Διονυση Γερμενη
ΜΕΣΟΒΟΥΝΙΑ 1955
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Η φωτο αυτη του πενιντα πεντε αυθεντικη δική μου,
αξεχαστες φερνει μνημες απο την παιδική
δυσκολη ταλαιπωρη μαθητικη ζωή μου.
Αφου λοιπον τελειωσα το μετασεισμικο
του Φισκαρδου δημοτικο σχολείο,
αγωνας τωρα να αρεβαρω για τα Μεσοβούνια
που λειτουργουσε τοτες ευκειό το σχολαρχείο.
Την δικη μου εποχη δεν ειχαμε παιδαγωγούς
οπως τον Παπα Μανια και τον Μολφέτα.
Ο τοτες κυριος δασκαλος περνουσε ωρες
πεζοντας στο καφενειο κουμκαν και πρέφα.
Ξεχνουσε τους μαθητες στα διαλείμματα,
αλο που τα παιδια δεν ηθελαν χορταιναν
κουρλιες, χαρες, παιγνιδια και τρεξίματα.
Η γυναικα του δασκαλου η κυρια Χριστίνα,
ηταν η αρχικη δασκαλα μου καλη και φίνα.
Μα και αυτη η καημενη ειχε οικογενεια αλήθεια,
και ο συζυγος δεν προσεφερε και πολλη βοήθεια.
Τελειωνω το δημοτικο με την νεαρη
και πρωτοδιοριστη δεσποινίδα Μαίρη,
συμπαρασταση ομως δεν ειχε πολλα για να προσφέρει.
Για να ειμαστε δικαιοι και σωστοι μη λεμε οτι λάχει,
το Φισκαρδο ειναι λιμανι εχει ξεμπουργιο
δεν κανει για μαθητές υπαρχουν και εδω τα λάθη.
Ηρθε λοιπον συμφωνα με τον κανονισμο η ώρα
για το γυμνασιο να δωσω εξετάσεις τώρα.
Αδυνατος στην αριθμητικη, νεα και ιστορία,
εμαθα μονο αρκετα απο ναυτικους στα καφενεία,
για λιμανια, γυναικες και παγκοσμια γεωγραφία.
Φιλος αγαπητος που πηγαινε γυμνασιο στην πόλη,
το καλοκαιρι με προετοιμαζει για την ιερη μάχη όλη.
Απο το γυμνασιο Αργοστολιου ερχονται δυο καθηγητές,
για να δουν τι γνωσεις κερδισαν απο
το δημοτικο, εικοσι φοβισμένοι μικρομαθητές.
Γραπτες και προφορικες ηταν οι εξετάσεις,
που τις χωρισαν σε δυο περιοδους και διαστάσεις.
Απο οτι θυμαμαι, εκθεση, φυσικη, χημεια, μαθηματικά,
ηταν την πρωτη φορα και δωση στα γραπτά.
Ξανα στα Μεσοβουνια για, θρησκευτικα υγιεινη και ιστορία,
προφορικα μαζι με την δικη μου του καφενειου Γεωγραφία.
Με ρωτησε ο φιλος μου τι εγραψες βρε θα σε περάσει,
πολυ φοβουμε λεω δεν επιασα σε κανενα ουτε την βάση.
Το μονο που μου ερχεται στην μνημη στην Γεωγραφία,
ο καθηγητης με ρωτησε που βρισκεται η Ωκεανία.
Του λεω κυριε στο Νοτιο ημισφαίριο απο εκει μπορεί
να δουμε τον σταυρο του Νοτου ειναι λαμπρος αστερισμός,
γελα και ευγενικα μου λεει βλεπω θα εισαι ναυτικός!!
Ηρθαν τα αποτελεσματα απο τα παιδια δεν εκοψαν κανένα,
ηθελαν το σχολαρχειο ανοιχτο συμφωνα με τα δεδομένα.
Απο Φισκαρδο δωδεκα χιλιόμετρα εως τα Μεσοβούνια,
ο δρομος τοτε βεβαια οχι ασφαλτος μαγκουφιασμένος
ερημος γεματος λουμπες χαλικι απο την βροχη μπουκούνια.
Το διλημμα το μεγαλο τωρα πως θα πηγαινω στο σχολείο,
οι γονεις μου το συζητησαν το θεμα σοβαρα τροπος
αλλος για την ωρα δεν υπηρχε παρα μονο το νουμερο δύο.
Χειμωνες στο χωριο γνωριζουν οσοι ζουν εκει δεν ειναι αστεία,
κυριως εκεινη την εποχη χωρις ηλεκτρισμο και καθε ευκολία.
Νυχτες ατελειωτες βροχερες με παγωνια απο την τραμουντάνα,
καιρος για σπιτι χουζουρι και χάϊδεμα απο την γλυκια την Μάνα.
Εγω επρεπε να συκωθω τις τεσσαρες μπονορα μπονόρα
να ετοιμαστω γρηγορα κατι απο οτι υπηρχε να τσιμπισω
και βιαστικα για το δρομο να του δινω τώρα.
Βαθυ σκοταδι ο μονος οδηγος το γυαλισμα στην στράτα,
στρωμενη απο του νταμαριου τα χονδρα χαλικια τα’άσπρα.
Τα κυπαρισσια πανυψηλα εριχναν τρομακτικες σκιες μονάχα,
απ’τον αερα τρίζουν αγκομαχούν σαν στοιχειωμένα κάστρα.
Η Μανα που η αγαπη της στον κοσμο αλο δεν ειχε ταίρι,
με συνοδευε στο δρομο προς τα Αντυπατα πολυ πιο περα
απο το καφενειο του Θειου μου Γερμενη Λευτέρη.
Μια ξεθωριασμενη παλια ομπρελα προστασια απ’την βροχή,
που ο δυνατος αερας στην φοραγε καπελο στη στιγμή.
Μισο βρεγμενος εφτανα στην παγωμενη του σχολείου τάξη,
ρουχα αλλα δεν υπηρχαν ουτε τροπος κανεις να αλλάξει.
Δυο ωρες να πας στα Μεσοβουνια και δυο εις το έλα,
ωρες μες τον δρομο, κουραση, φθορα να σε πιάνει τρέλα.
Λεει ο Πατερας μου να παρουμε ποδηλατο εφθασε η ώρα,
μα δισταζε ειναι αδυνατος ελεγε πως θα ανεβαζει τη ανηφόρα?
Μα το προβλημα βεβαια αληθινα ηταν καποιο άλλο,
το ποδηλατο κοστιζε δρχ χιλιες πεντακοσιες τοτε ποσο μεγάλο.
Πενιντα δολαρια συνταξη απο Αμερικη ηταν το εισοδημα ολο το μήνα,
αν πηγαινε για το ποδηλατο για την οικογενεια σήμαινε πείνα.
Η Μανα! παλι λεει, θα τρωμε απο τον κηπο θα κανουμε οικονομία,
ναι ποδηλατο μπας και γλυτωσει το παιδι απο την ταλαιπωρία.
Θυμαμαι απ’του Γαρμπη το μαγαζι τοτες στο Αργοστόλι,
που ειναι η πρωτευουσα του νησιου και η πιο μεγαλη πόλη.
Αγορασε ο Πατερας μου το δίκυκλο το πολυποθητό,
με το οποιο εκοψα τον δρομο περισσοτερο απ’τον μισό.
Ποδηλατο δεν ηξερα ουτε ποτε μου ειχα καβαλήσει,
ο φιλος μου ο Βαγγελης χαρα του να με μαθει να βοηθήσει.
Μια κυριακη που εκανα πρακτικη στην ανωμαλη την κατηφόρα,
σε λακουβα πεφτω χανω ισορροπια χτυπαω το μουραγιο με φόρα.
Δεν νοιαζομαι για τις πλυγες και πονο στο πρόσωπο μου,
λεω αχ Παναγιτσα μου φυλαξε το ποδηλατακι μου το ποδήλατο μου.
Ηταν μια απογοήτευση μα περαστικη η ζημια οχι τοσο κακούργα,
η ροδα η μπροστινη λιγο στράβωσε μα ο Τζαμαρελος Παναγης
στην Ενωση τσαγκαρης την ακτινολογει την κανει σαν καινούργια.
Εγω με τον Αλεκο Παριση, Ηρακλη Τζαμαρελο και Μπαμπη Βασιλάτο,
ειμαστε τα τυχερα παιδια με ποδήλατα απο την Ερυσσο την κάτω.
Ο Συμμαθητης και φιλος απο το Μαγγανο Αλεξανδρος Παρίσης
κομψος ψηλος και ομορφος οπως της Ερυσσος το κυπαρίσσι,
ηταν λιγο ζωηρουλης και πειραχτηρι αγαπουσε το αστείο,
καποτε για πλακα μου τρυπησε τα λαστιχα και τα δύο.
Ομως να λεμε και το σωστο το αλλο ειχε μια τρυφερη καρδιά,
παντα επερνε καποιον στο ποδηλατο απο τα κουρασμενα τα παιδιά.
Κολατσιο και πολιτελειες οπως σημερα τα σχολεια δεν παρείχαν,
οι γονεις στις τσεπες μας εβαζαν ψωμι και οτι αλλο φτώχιο είχαν.
Εγω καθως και μερικα παιδια πηγαιναμε στο φουρνο του Τζουγάνη,
μας εκοβε ενα αρμο φρεσκο ψωμι το λαδωνε ηταν σαν παντεσπάνι.
Αυτα και άλλα πολλα συνεβησαν τοτες την μιζερη εποχη εκείνη,
αληθεια ολα που εμειναν για παντα βαθιά μεσα στην μνήμη.
Τι γραμματα να μαθεις με τετοια κουραση ανεχεια και αγωνία?
τα βραδυα με τι ορεξη να διαβάσεις με το αμυδρο
της λάμπας φως σκεφτομενος το αυριο και την δυσκολη πορεία.
Ειχαμε ενα καθηγητη και τουτος θεολογος τον κ.Μητρονίκα,
μα τι να πρωτο διδαξει με το σταυρο στο χερι εν τουτω νίκα.
Με πρωθυπουργο τοτε της δεξιάς Καραμανλη Κωστάκη,
και σημερα της αριστερας Τσιπρα Αλεξάκη.
Μα κουβαλαει στα σχολεια με λεωφορειο η ταξί ολα τα παιδιά,
ειτε εχουν ειτε δεν εχουν πλουσια και πολυ φτωχά.
Τους παρεχει δωρεαν υλικο θερμαση και πολλα βιβλία,
που εμεις τοτες δεν ειχαμε τετοια ευκαιρία.
Βεβαια τιποτα δεν ειναι τζαμπα καποιοι τα πληρώνουν
μα για την παιδια και υγεια ειναι σωστο οποιοι
κερδιζουν ας προσφερουν να μην κλεβουν μονο και τσεπώνουν.………….
By Dennis Germenis
ΜΕΣΟΒΟΥΝΙΑ 1955
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Η φωτο αυτη του πενιντα πεντε αυθεντικη δική μου,
αξεχαστες φερνει μνημες απο την παιδική
δυσκολη ταλαιπωρη μαθητικη ζωή μου.
Αφου λοιπον τελειωσα το μετασεισμικο
του Φισκαρδου δημοτικο σχολείο,
αγωνας τωρα να αρεβαρω για τα Μεσοβούνια
που λειτουργουσε τοτες ευκειό το σχολαρχείο.
Την δικη μου εποχη δεν ειχαμε παιδαγωγούς
οπως τον Παπα Μανια και τον Μολφέτα.
Ο τοτες κυριος δασκαλος περνουσε ωρες
πεζοντας στο καφενειο κουμκαν και πρέφα.
Ξεχνουσε τους μαθητες στα διαλείμματα,
αλο που τα παιδια δεν ηθελαν χορταιναν
κουρλιες, χαρες, παιγνιδια και τρεξίματα.
Η γυναικα του δασκαλου η κυρια Χριστίνα,
ηταν η αρχικη δασκαλα μου καλη και φίνα.
Μα και αυτη η καημενη ειχε οικογενεια αλήθεια,
και ο συζυγος δεν προσεφερε και πολλη βοήθεια.
Τελειωνω το δημοτικο με την νεαρη
και πρωτοδιοριστη δεσποινίδα Μαίρη,
συμπαρασταση ομως δεν ειχε πολλα για να προσφέρει.
Για να ειμαστε δικαιοι και σωστοι μη λεμε οτι λάχει,
το Φισκαρδο ειναι λιμανι εχει ξεμπουργιο
δεν κανει για μαθητές υπαρχουν και εδω τα λάθη.
Ηρθε λοιπον συμφωνα με τον κανονισμο η ώρα
για το γυμνασιο να δωσω εξετάσεις τώρα.
Αδυνατος στην αριθμητικη, νεα και ιστορία,
εμαθα μονο αρκετα απο ναυτικους στα καφενεία,
για λιμανια, γυναικες και παγκοσμια γεωγραφία.
Φιλος αγαπητος που πηγαινε γυμνασιο στην πόλη,
το καλοκαιρι με προετοιμαζει για την ιερη μάχη όλη.
Απο το γυμνασιο Αργοστολιου ερχονται δυο καθηγητές,
για να δουν τι γνωσεις κερδισαν απο
το δημοτικο, εικοσι φοβισμένοι μικρομαθητές.
Γραπτες και προφορικες ηταν οι εξετάσεις,
που τις χωρισαν σε δυο περιοδους και διαστάσεις.
Απο οτι θυμαμαι, εκθεση, φυσικη, χημεια, μαθηματικά,
ηταν την πρωτη φορα και δωση στα γραπτά.
Ξανα στα Μεσοβουνια για, θρησκευτικα υγιεινη και ιστορία,
προφορικα μαζι με την δικη μου του καφενειου Γεωγραφία.
Με ρωτησε ο φιλος μου τι εγραψες βρε θα σε περάσει,
πολυ φοβουμε λεω δεν επιασα σε κανενα ουτε την βάση.
Το μονο που μου ερχεται στην μνημη στην Γεωγραφία,
ο καθηγητης με ρωτησε που βρισκεται η Ωκεανία.
Του λεω κυριε στο Νοτιο ημισφαίριο απο εκει μπορεί
να δουμε τον σταυρο του Νοτου ειναι λαμπρος αστερισμός,
γελα και ευγενικα μου λεει βλεπω θα εισαι ναυτικός!!
Ηρθαν τα αποτελεσματα απο τα παιδια δεν εκοψαν κανένα,
ηθελαν το σχολαρχειο ανοιχτο συμφωνα με τα δεδομένα.
Απο Φισκαρδο δωδεκα χιλιόμετρα εως τα Μεσοβούνια,
ο δρομος τοτε βεβαια οχι ασφαλτος μαγκουφιασμένος
ερημος γεματος λουμπες χαλικι απο την βροχη μπουκούνια.
Το διλημμα το μεγαλο τωρα πως θα πηγαινω στο σχολείο,
οι γονεις μου το συζητησαν το θεμα σοβαρα τροπος
αλλος για την ωρα δεν υπηρχε παρα μονο το νουμερο δύο.
Χειμωνες στο χωριο γνωριζουν οσοι ζουν εκει δεν ειναι αστεία,
κυριως εκεινη την εποχη χωρις ηλεκτρισμο και καθε ευκολία.
Νυχτες ατελειωτες βροχερες με παγωνια απο την τραμουντάνα,
καιρος για σπιτι χουζουρι και χάϊδεμα απο την γλυκια την Μάνα.
Εγω επρεπε να συκωθω τις τεσσαρες μπονορα μπονόρα
να ετοιμαστω γρηγορα κατι απο οτι υπηρχε να τσιμπισω
και βιαστικα για το δρομο να του δινω τώρα.
Βαθυ σκοταδι ο μονος οδηγος το γυαλισμα στην στράτα,
στρωμενη απο του νταμαριου τα χονδρα χαλικια τα’άσπρα.
Τα κυπαρισσια πανυψηλα εριχναν τρομακτικες σκιες μονάχα,
απ’τον αερα τρίζουν αγκομαχούν σαν στοιχειωμένα κάστρα.
Η Μανα που η αγαπη της στον κοσμο αλο δεν ειχε ταίρι,
με συνοδευε στο δρομο προς τα Αντυπατα πολυ πιο περα
απο το καφενειο του Θειου μου Γερμενη Λευτέρη.
Μια ξεθωριασμενη παλια ομπρελα προστασια απ’την βροχή,
που ο δυνατος αερας στην φοραγε καπελο στη στιγμή.
Μισο βρεγμενος εφτανα στην παγωμενη του σχολείου τάξη,
ρουχα αλλα δεν υπηρχαν ουτε τροπος κανεις να αλλάξει.
Δυο ωρες να πας στα Μεσοβουνια και δυο εις το έλα,
ωρες μες τον δρομο, κουραση, φθορα να σε πιάνει τρέλα.
Λεει ο Πατερας μου να παρουμε ποδηλατο εφθασε η ώρα,
μα δισταζε ειναι αδυνατος ελεγε πως θα ανεβαζει τη ανηφόρα?
Μα το προβλημα βεβαια αληθινα ηταν καποιο άλλο,
το ποδηλατο κοστιζε δρχ χιλιες πεντακοσιες τοτε ποσο μεγάλο.
Πενιντα δολαρια συνταξη απο Αμερικη ηταν το εισοδημα ολο το μήνα,
αν πηγαινε για το ποδηλατο για την οικογενεια σήμαινε πείνα.
Η Μανα! παλι λεει, θα τρωμε απο τον κηπο θα κανουμε οικονομία,
ναι ποδηλατο μπας και γλυτωσει το παιδι απο την ταλαιπωρία.
Θυμαμαι απ’του Γαρμπη το μαγαζι τοτες στο Αργοστόλι,
που ειναι η πρωτευουσα του νησιου και η πιο μεγαλη πόλη.
Αγορασε ο Πατερας μου το δίκυκλο το πολυποθητό,
με το οποιο εκοψα τον δρομο περισσοτερο απ’τον μισό.
Ποδηλατο δεν ηξερα ουτε ποτε μου ειχα καβαλήσει,
ο φιλος μου ο Βαγγελης χαρα του να με μαθει να βοηθήσει.
Μια κυριακη που εκανα πρακτικη στην ανωμαλη την κατηφόρα,
σε λακουβα πεφτω χανω ισορροπια χτυπαω το μουραγιο με φόρα.
Δεν νοιαζομαι για τις πλυγες και πονο στο πρόσωπο μου,
λεω αχ Παναγιτσα μου φυλαξε το ποδηλατακι μου το ποδήλατο μου.
Ηταν μια απογοήτευση μα περαστικη η ζημια οχι τοσο κακούργα,
η ροδα η μπροστινη λιγο στράβωσε μα ο Τζαμαρελος Παναγης
στην Ενωση τσαγκαρης την ακτινολογει την κανει σαν καινούργια.
Εγω με τον Αλεκο Παριση, Ηρακλη Τζαμαρελο και Μπαμπη Βασιλάτο,
ειμαστε τα τυχερα παιδια με ποδήλατα απο την Ερυσσο την κάτω.
Ο Συμμαθητης και φιλος απο το Μαγγανο Αλεξανδρος Παρίσης
κομψος ψηλος και ομορφος οπως της Ερυσσος το κυπαρίσσι,
ηταν λιγο ζωηρουλης και πειραχτηρι αγαπουσε το αστείο,
καποτε για πλακα μου τρυπησε τα λαστιχα και τα δύο.
Ομως να λεμε και το σωστο το αλλο ειχε μια τρυφερη καρδιά,
παντα επερνε καποιον στο ποδηλατο απο τα κουρασμενα τα παιδιά.
Κολατσιο και πολιτελειες οπως σημερα τα σχολεια δεν παρείχαν,
οι γονεις στις τσεπες μας εβαζαν ψωμι και οτι αλλο φτώχιο είχαν.
Εγω καθως και μερικα παιδια πηγαιναμε στο φουρνο του Τζουγάνη,
μας εκοβε ενα αρμο φρεσκο ψωμι το λαδωνε ηταν σαν παντεσπάνι.
Αυτα και άλλα πολλα συνεβησαν τοτες την μιζερη εποχη εκείνη,
αληθεια ολα που εμειναν για παντα βαθιά μεσα στην μνήμη.
Τι γραμματα να μαθεις με τετοια κουραση ανεχεια και αγωνία?
τα βραδυα με τι ορεξη να διαβάσεις με το αμυδρο
της λάμπας φως σκεφτομενος το αυριο και την δυσκολη πορεία.
Ειχαμε ενα καθηγητη και τουτος θεολογος τον κ.Μητρονίκα,
μα τι να πρωτο διδαξει με το σταυρο στο χερι εν τουτω νίκα.
Με πρωθυπουργο τοτε της δεξιάς Καραμανλη Κωστάκη,
και σημερα της αριστερας Τσιπρα Αλεξάκη.
Μα κουβαλαει στα σχολεια με λεωφορειο η ταξί ολα τα παιδιά,
ειτε εχουν ειτε δεν εχουν πλουσια και πολυ φτωχά.
Τους παρεχει δωρεαν υλικο θερμαση και πολλα βιβλία,
που εμεις τοτες δεν ειχαμε τετοια ευκαιρία.
Βεβαια τιποτα δεν ειναι τζαμπα καποιοι τα πληρώνουν
μα για την παιδια και υγεια ειναι σωστο οποιοι
κερδιζουν ας προσφερουν να μην κλεβουν μονο και τσεπώνουν.………….
By Dennis Germenis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου