Καπετά Παναγή, θυμάμαι, όλο θυμάμαι,
που ταξίδια ονειρευόμαστε σαν ήμασταν παιδιά
και νοερά αρμενίζαμε στης θάλασσας τα πλάτη.
Την άγκυρα βιράραμε κάποιο πρωί στα δεκαοκτώ,
δειλά- δειλά, φτεροκοπούσαμε στο φως του ήλιου.
Ο άνεμος ούριος έκανε τα ταξίδια πανηγύρι,
κι η νιότη αμέριμνα αφέθηκε στην αγκαλιά
εκείνης π’ αγάπησες, όσο και ’γώ, και τόσοι άλλοι.
Ταξιδευτή, δε χόρταινες τη θάλασσα
κι όλο καινούρια μπάρκα συζητούσες.
Γι’ ανθρώπους άγνωστους και για λιμάνια με μαρέα,
για τις βραδιές που στόλιζε τη θάλασσα
ο ουρανός με στράλια και φεγγάρι.
Για τους κυκλώνες που ’πεφτε κάποτε το καράβι,
τα μανιασμένα κύματα σαν δέρνανε την πλώρη,
κι εκείνο ’κει το άρμπουρο που τσάκισε ο Μπέης!
Το Απολλώνιο άρμα ταπεινώνεται
κάθε φορά όπου κροσσάρει το Ζενίθ,
κι εσύ με τον εξάντα το έστελνες
ευλαβικά το γόνατο να κλίνει
κι ένα φιλί του ορίζοντα να δίνει στο στεφάνι.
Το ωραίο ταξίδι με τη θάλασσα
κάποτε έφθασε προς το τέλος.
Επαροπλίσαμε κάποια βραδιά
κι ιστορίες γεμίσαμε το σάκο μας χιλιάδες,
για νά ’χουμε αποθέματα στα γηρατειά να λέμε.
Μα εσύ, έτσι απροσδόκητα, μεσ’ την καρδιά της άνοιξης,
πήρες το τηλεγράφημα, για ένα καινούριο μπάρκο
κι έβαλες πλώρη για να βρεις τ’ Αχέροντα την άκρη.
Καλό ταξίδι λέγαμε κάθε φορά, μα τώρα,
άφησες όλους εμάς με ένα γιατί στα χείλη.
Ήρθαμε λοιπόν εδώ στο μόλο, όλοι μας,
καπεταναίοι, τζόβενα, μηχανικοί και ναύτες
για να σε προβοδίσουμε ταξιδευτή
με τούτο το στερνό αντίο και να σου πούμε
ότι ’χαμε την τύχη την καλή να σε γνωρίσουμε.
Στο μπάρκο όπου ξεκίνησες να πας,
μόνος δεν είσαι, χίλιες ευχές μαζί σου παίρνεις.
Ταξιδευτές παλιούς και γνώριμους θα βρεις εκεί,
θα σε δεχτούν πρωτόμπαρκο,
απ’ όλους μας να δώσεις χαιρετίσματα
και πάντα τους θυμόμαστε με σεβασμό κι αγάπη.
Θα σου γνωρίσουν νέους τόπους
και ’σύ με τη σειρά σου θα τους πεις
για τους καιρούς και τα ταξίδια του επάνω κόσμου.
Είναι γαλήνια η θάλασσα εκεί
τ’ αγκυροβόλι ασφαλές και ήρεμο για πάντα.
Έτσι είναι η ζωή ταξιδευτή, ένα ωραίο ταξίδι,
όσο μικρό κι αν φαίνεται πως ήτανε
δεν ήτανε για χόρταση ούτε ποτέ θα είναι.
Μα αξιωθήκαμε τη γη και θάλασσα
να τη γυρίσουμε απ’ άκρη σ’ άκρη
και αξιώθηκες εσύ κι εγώ αρμύρα να γευτούμε.
Με τούτο το στερνό αντίο θα ’θελα να σου πω
σ’ ευχαριστώ για αυτή τη ναυτοσύνη που μου δίδαξες
στου Βεργωτή το Ionian Challenger το πλοίο.
Καλό ταξίδι ονειρεμένε μου ταξιδευτή.
Καλό ταξίδι.
Καπετά – Γιώργος Σπηλιώτης
Μαΐου 15, 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου