«Οι πρόσφυγες δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι…» Γαβριήλ Μανωλάτος

 

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ ΔΕΝ ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ.

«Οι πρόσφυγες δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι…»

«Αρκετά! Η αγανάκτηση μας συμπυκνώνεται σε αυτή τη λέξη…»

Το πρόβλημα χρόνιο, είναι επείγον. Το θέμα είναι κρίσιμο, είναι τραγικό είναι

τεράστιο. Είναι ντροπή!

Η εκατόμβη της Πύλου δεν ξαφνιάζει. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι ούτε

Πέντε, ούτε Δέκα, ούτε Εκατό ή Χίλιοι. Είναι πολλοί. Δεν πρόκειται ούτε για χιλιάδες ή

εκατομμύρια, ούτε για δισεκατομμύρια δολάρια ή ευρώ. Είναι, ανθρώπινες ψυχές που

χάνονται, που εξαφανίζονται. Πρόκειται για ανθρώπινη εξαθλίωση, πρόκειται για

ανθρωπιστική κρίση που δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, που δε δημιουργήθηκε από το

πουθενά. Κάποιοι που σφυρίζουν αδιάφοροι, κάποιοι κου κάνουν πως δε καταλαβαίνουν

έχουν βάλλει το χεράκι τους και άλλοι, έχουν βάλλει την ουρά τους…

Το δράμα των προσφύγων δοκιμάζει τον ανθρωπισμό και τα αισθήματα

αλληλεγγύης όλων όσων ενστερνίζονται τις ηθικές αξίες του πολιτισμού μας και θέτει κάθε

άνθρωπο προ των ευθυνών του. Αλλά κυρίως δοκιμάζει τον ανθρωπισμό και τα αισθήματα

αλληλεγγύης αυτών που δημιούργησαν το πρόβλημα. Μήπως η Αμερική και η Ευρώπη δεν

είναι αυτοί που ρουφούν και στραγγίζουν τη γη τους από τους πολύτιμους πόρους της;

Μήπως αμερικάνικα και ευρωπαϊκά αεροπλάνα, δεν είναι αυτά που βομβαρδίζουν τις

χώρες και τα σπίτια αυτών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες και τις πατρίδες

τους, όχι για να βρουν μια  καλύτερη ζωή, άλλα για μια ελπίδα να κατορθώσουν να ζήσουν

αυτοί και τα παιδιά τους.

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι το «αποκούμπι» αλλά και η «σανίδα σωτηρίας» όσων

από αυτούς κατόρθωναν να φθάσουν μέχρι τα  χώματά μας.

Η Μεσόγειος έχει στοιχειωθεί με ανθρώπινες ψυχές. Η Θάλασσά μας, έγινε μια

θάλασσα-νεκροταφείο και οι Ευρωπαϊκές χώρες του Μεσογειακού Νότου, στενές

αποθήκες ανθρώπινων ψυχών. Η Μεσόγειος, από κοιτίδα πολιτισμού και ανθρωπιάς έγινε

νεκροταφείο ανθρώπων και ψυχών.

Άνθρωποι απελπισμένοι, λαοί εξαθλιωμένοι, αναζητούν όχι πλούτοι ή ανέσεις, ούτε

μια καλύτερη μοίρα ή ένα υποσχόμενο μέλλον. Προσπαθούν να σωθούν από τον αφανισμό

και το θάνατο. Κάνουν απέλπιδα προσπάθεια μήπως και αποφύγουν τον σχεδόν βέβαιο

χαμό τους, το χαμό της οικογένειας και των μικρών ή αγέννητων, ακόμα, παιδιών τους. Και

το αποτολμούν, αφού δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση και το επιχειρούν, ξέροντας ότι

ίσως δεν τα καταφέρουν. Όμως πρέπει να προσπαθήσουν να σώσουν τα παιδιά τους και τις

ψυχές τους. Η Μεσόγειος έγινε θάλασσα νεκροταφείο.

Δεν είναι λαθρομετανάστες

Δεν είναι παράνομοι μετανάστες, ούτε καν άτυποι μετανάστες. Είναι ανθρώπινες

υπάρξεις, είναι ψυχές, που προσπαθούν να επιβιώσουν, που παλεύουν να σωθούν και να

σώσουν τα παιδιά τους. Είναι άνθρωποι απελπισμένοι που ψάχνουν απεγνωσμένα ένα

ασφαλές καταφύγιο στην Ευρώπη της δήθεν «ανθρωπιάς» και του «πολιτισμού»!!!

Ποια μέτρα ελήφθησαν για τους χιλιάδες ανθρώπους που χάθηκαν στις θάλασσες της

Μεσογείου; Πόσοι αρχηγοί κρατών ενδιαφέρθηκαν γι ‘αυτή την τραγωδία; Πόσοι

ξαγρύπνησαν σε “συνόδους κορυφής” για να βρουν λύση σε αυτό το πρόβλημα και να

εξετάσουν τρόπους να φιλοξενήσουν ανθρώπους που φεύγουν με σαπιοκάραβα από την

Αφρικανική Ήπειρο και από τη Μέση Ανατολή για την ευρωπαϊκή γη; Οι μετρημένες

δηλώσεις συμπάθειας, τα τηλεγραφήματα ανησυχίας, τα ρεπορτάζ των διεθνών Μ.Μ.Ε δεν

αρκούν, δεν σώζουν ζωές, δε σταματούν το κακό, δεν απαλύνουν τον πόνο δε μετριάζουν

τη δυστυχία.

Ήρθε ο καιρός να σηκώσουμε όλοι μας τα μανίκια, να βρούμε όλοι μαζί τη λύση

που απαιτείται για να σταματήσουν αυτές οι τραγωδίες. Και πάνω απ’ όλα, αυτοί που είναι

υπεύθυνοι για αυτή την τραγωδία αυτοί που προκάλεσαν αυτήν την εξαθλίωση με τους

πολέμους και τις συνεχείς στρατιωτικές παρεμβάσεις ας αναλογιστούν και ας αναλάβουν το

μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Και δεν είναι μικρό αυτό το μερίδιο. Το πρόβλημα,

δεν είναι μόνο ελληνικό ή ιταλικό. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, αφορά τις ΗΠΑ και

κυρίως αυτές, διότι οι ΗΠΑ οργάνωσαν τις πολεμικές επιχειρήσεις και ηγήθηκαν στους

πολέμους που έγιναν και γίνονται στα μέρη της απερίγραπτης εξαθλίωσης. Ποιος

βομβάρδισε τη Λιβύη, για να υπάρξει το απερίγραπτο χάος που επικρατεί σήμερα εκεί;

Ποιος ενθάρρυνε και βοήθησε στην ανάπτυξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία βοηθώντας

και ενισχύοντας τους «Τσιχαντιστές» τότε και ποιος βομβαρδίζει τη χώρα σήμερα;

Ποιος κατέστρεψε το Ιράκ; Το Αφγανιστάν; Υπάρχουν πάρα πολλά ποιος; Και ακόμα πιο

πολλά γιατί;;;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Είναι κυρίως και πρόβλημα των ΗΠΑ.

Αλήθεια που είναι ο ΟΗΕ; Γιατί κωφεύει και γιατί εθελοτυφλεί; Σε άλλες περιπτώσεις γιατί

είναι τόσο πολύ δραστήριος και ενεργητικός;

Πού είναι οι Ανθρωπιστικές μη Κυβερνητικές Οργανώσεις; Πού είναι οι «ακτιβιστές»;

Αναρωτιέμαι, τι θα γινόταν αν οι «Ακτιβιστές» επιχειρούσαν δυναμικά, όπως κάνουν σε

πολλές άλλες  περιπτώσεις, να μεταφέρουν τους πρόσφυγες πολέμων στις χώρες, που οι

ίδιοι θα επέλεγαν;;; Στη χειρότερη περίπτωση, το δράμα των προσφύγων θα

διεθνοποιούταν και ίσως βρισκόταν κάποια λύση.

Πού είναι, πραγματικά, η Ευρώπη της αλληλεγγύης και του διαχρονικού πολιτισμού; Παίζει

την κολοκυθιά μεταθέτοντας η μία χώρα τις ευθύνες στην άλλη. Τι ειρωνεία, τι χλευασμός,

τι υποκρισία, τι απογοήτευση, τι οργή!

Και ακόμα κάτι. Το πρόβλημα δεν το δημιούργησαν ούτε το δημιουργούν οι λεγόμενοι

«δουλέμποροι». Στη χειρότερη περίπτωση, αυτοί, οι λεγόμενοι «δουλέμποροι»,

εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία και επωφελούνται από αυτήν. Ίσως όμως, σε

κάποιες περιπτώσεις, να έσωσαν και ζωές. Το πρόβλημα όμως δε θα λυνόταν και αν ακόμα

εξαφανίζονταν οι δουλέμποροι.

Ας μην αναπαράγουμε τον Δον Κιχώτη κυνηγώντας φαντάσματα. Αρκετά!

Το ανωτέρω άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2015. Ξαναδημοσιεύτηκε,

προσαρμοσμένο, το Σεπτέμβρη του 2015 και τον Απρίλιο του 2016 και πάλι, τον Ιούνιο του

2018. Το ξαναδημοσιεύουμε, σήμερα, με τα νέα δεδομένα, επειδή το πρόβλημα παραμένει

και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και μεγάλης έντασης. Είθε να μη χρειαστεί να δημοσιευτεί

ξανά. Και τι ειρωνεία! Στις 20 Ιουνίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων…