Αποχαιρετισμός στον παραδοσιακό ντόπιο αγρότη

Αποχαιρετισμός στον παραδοσιακό ντόπιο αγρότη

Ο αγρότης όπως τον ζήσαμε στην Κεφαλλονίτικη και Θιακιά ύπαιθρο έχει εξαντλήσει τα όρια του. Ο παραδοσιακός ντόπιος αγρότης δεν ήταν επαγγελματίας, καλλιεργούσε τη γη χωρίς ιδιαίτερα οικονομικά κριτήρια και απέβλεπε να θρέψει την πολυμελή συνήθως οικογένεια του, με την παραδοσιακή καλλιέργεια της μάνας γης, εξασφαλίζοντας στοιχειώδους πόρους διαβίωσης και διατροφής, στηριζόμενος σε παραδοσιακές αξίες που το χαρακτηριστικό γνώρισμα ήταν η αυτάρκεια και οι περιορισμένες ανάγκες.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (Κ.Α.Π.) της Ε.Ο.Κ. από τα μέσα του 70, έδωσε με τις επιδοτήσεις, σημαντικά πρόσθετα εισοδήματα στον επαγγελματία αγρότη θεμελιώνοντας τον με στοιχειώδη οργάνωση και ορθολογικότητα.

Με αφετηρία το 1992, η Κ.Α.Π. αναθεωρείται στην κατεύθυνση της σταδιακής περικοπής των επιδοτήσεων, εγκατάλειψη της υπαίθρου και συρρίκνωση του γεωργικού πληθυσμού.

Ο νέος αγρότης για να επιζήσει στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας πρέπει να αλλάξει ριζικά και από παραδοσιακός ανοργάνωτος καλλιεργητής να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο και ευέλικτο επιχειρηματία. Η σημερινή πραγματικότητα αυτό ψιθυρίζει.

Η ντόπια γεωργία για να επιβιώσει στο νέο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, πρέπει να εξασφαλίσει ποιοτικά τοπικά προϊόντα και ανταγωνιστικές τιμές.

Χωρίς κρατική υποστήριξη και θέσπιση δελεαστικών κινήτρων ανάπτυξης και μετεγκατάστασης νέων από τις μεγάλες αστικές περιοχές στα Νησιά μας προκειμένου να ασχοληθούν επαγγελματικά με την γεωργία, ο συγκεκριμένος στόχος δεν επιτυγχάνεται.

Η δημιουργία ισχυρών Συνεταιρισμένων ομάδων ελαιοπαραγωγών, αμπελουργών, κτηνοτρόφων, μελισσοκόμων, κηπευτικο-δενδρο-καλλιεργητών και ψαράδων, αποτελεί την μοναδική λύση για την σταθερή και βιώσιμη αύξηση του αγροτικού εισοδήματος και την διατήρηση της προστιθέμενης αξίας των προϊόντων. Διαφορετικά οι μεμονωμένοι παραγωγοί ούτε τον ανταγωνισμό μπορούν να αντιμετωπίσουν, ούτε τα κίνητρα να διεκδικήσουν, ούτε την προστιθέμενη αξία των προϊόντων τους εξαιτίας της ανυπαρξίας καθετοποίησης (μεταποίηση, συσκευασία, εμπορία, διαφήμιση, κλπ) θα κρατήσουν. Κυριολεκτικά θα δίνουν τον κόπο τους και την παραγωγή τους να τα εκμεταλλεύονται οι έμποροι και τα μεγάλα συμφέροντα, και όχι οι ίδιοι μέσω του ισχυρού ενιαίου αγροτικού Συνεταιρισμού τους.

Η αναζωπύρωση της Συνεταιριστικής δράσης είναι ίσως ο μόνος θεσμός που μπορεί να ανταποκριθεί στη δυσκολία της σημερινής οικονομικής κρίσης, να προωθήσει την επιχειρηματικότητα στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού και να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη των Νησιών μας.

Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος