Efstathia KomitaΚομπόγιο ιστορίας Κεφαλονιάς & Ιθάκης
Η ορνέλα ή τρυγοσάκι ( από τη λέξη τρυγιά, το κατακάθι του κρασιού και το σακί), κρεμασμένη στη σογάντζα (παλιά ραφιέρα τοίχου) στο κατώι του πατρικού μου, με πήγε στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που το κρασί έμπαινε όχι στα πλαστικά, αλλά στα βουτσά (ξύλινα βαρέλια) με επίπεδη βάση από κάτω για να μη "περατζάρει", να μη "παίζει", δηλαδή να μην μετακινείται.
Ο βαρελάς το κατασκεύαζε φτιάχνοντας ξύλινα κυκλικά κομμάτια τις δούγιες που τις ένωνε με σιδερένια στεφάνια τους κύλιντρους. Στο επάνω μέρος έφτιαχνε το καπάκι (μπούκα) και αυτό με δούγιες. Στο κάτω μέρος άνοιγε δυο τρύπες μία μεγάλη και μία μικρή τον πύρο και το πυράκι, για να βγαίνει κρασί λιγότερο από τον μικρό και περισσότερο από τον μεγάλο. Λέγαμε δε τη φράση: -Aπό τον απάνου πύρο να κρατιέσαι ( γιατί έπινες πολύ κρασί), από το κάτου χάθηκε.Για να βάλουμε το νιο κρασί μέσα, πλέναμε το βαρέλι με ζεστό νερό από στάχτη καθαρή και λεμονόφυλλα. Μετά το ξεπλέναμε με κρύο νερό. Στην ορνέλα, εδώ ο πατέρας μου την έφτιαξε με χοντρό ύφασμα, έμπαινε ό,τι κρασί είχε μείνει από τον προηγούμενο χρόνο, κρεμόταν ψηλά και από την άκρη της έσταζε η τελευταία ποσότητα του παλιού κρασιού που και αυτή πινόταν. Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο! Αυτά, μιας και ο Νοέμβρης που έρχεται, λέγεται και κρασομήνας! Σημείωση: Αν ο βαρελάς έβγαζε off κανένα κύλινδρο για να βάλει άλλον, εμείς τα παιδιά χαιρόμαστε γιατί παίρναμε τον χαλασμένο και παίζαμε ατέλειωτες ώρες το κυλιντόρι μας! Εύχομαι σε όλους καλόπιοτο το νιο κρασί και του χρόνου με υγεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου