1 σχόλιο: σε
ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ- ΙΟΥΝΙΟΣ 1957
"ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΣ"
Βεβαια δεν θυμαμαι τι έφαγα
εδώ και μια ώρα,
μπορώ ομως να σας διηγηθώ
τι έγινε εδώ και χρονια τωρα......
Χωματόδρομος ηταν απο
το Φισκαρδο στο Αργοστόλι,
να πας και να γυρισεις
έπαιρνε την μέρα όλη.
Την τοτε συγκοινωνία έκανε,
ο Τζάνης Παναγης
και ενας άλλος Μαγκανιώτης,
ο Γερασιμος Μαρουδης.
Ήμουν μαθητής
της τρίτης Γυμνασίου,
στο τοτε σχολειο αρρένων
του Αργοστολίου.
Εφθασε ο ποθητός Ιούνιος
ηρθαν οι διακοπές,
τα Ρυσσιανοπουλα έτοιμα
για τα χωριά τους με χαρές.
Τα αυτοκίνητα της τοτες συγκοινωνίας
στάθμευαν στο καφενείο του Φωκιων
η "Συνάντησης" κοντα στην παραλία.
Ο σοφέρ του Μαρουδή με ρωτά?
πηγαίνεις με το αλλο?
ειμαι πελάτης του απαντώ γιατί?
λέει ειμαι γεμάτος που να σε βάλω.?
Με του Τζάνη δεν παω...........
τοτες θα καθήσεις στο σκαμνάκι,
του απαντώ καλυτερα ετσι κυριε Μακη.
Φύγαμε πρώτοι, φθάνοντας στην Ανωμεριά
περίπου τριακόσια μέτρα πιο κάτω,
καποιος μας λέει του Τζάνη το αυτοκινιτο
έπεσε στου φαραγγιού τον πάτο.
Το νέο ήτο τοσο απρόοπτο και ξαφνικό,
που μείναμε ολοι άφωνοι με στόμα ανοιχτό.
Γυριζουμε πισω.... στην μεγαλη στροφή
μετά το χωρίον Διβαρατα,
ακουμε παλι απο χωρικο τα θλιβερά μαντάτα.
Βλέπουμε του Τζάνη τον άτυχο οδηγό
σε πέτρα καθισμένος,
να μην μιλά να μην λαλα,
να ειναι σαστισμένος.
Ειχαν μαζευτεί κάτοικοι απο τα Διβαρατα,
επιβατες απο το αυτοκινιτο
του Παχουλού που πήγαινε Κομιτατα.
Το ατύχημα αυτο ηταν
πρωτάκουστο για την εποχή του,
είχε τραυματίες και δυο
όμορφες Ρυσσιανες έχασαν την ζωη τους.
Οι αλλοι δυο φίλοι μαθητές και εγω,
ειμαστε ολοι στο αυτοκίνητο το μπροστινό...........
By Dennis Germenis
έτσι απλά, όπως παλιά»…
Ποιά περαντζάδα έτσι απλά όπως παλιά ορέ παιδιά??
Για να φτάσουμε παλιά από Αργοστόλι στη Θηνιά, θέλαμε όσο τώρα από Πάτρα στην Αθήνα και με νια διαφορά, ότι είχαμε βγάλει και κάνα δυο φορές τα «σωθικά» μας από το κούνημα τση κάθε τρεμουλιάρως αντίκας που μας πήαινε αγκομαχώντας με κανιά γίδα δεμένη ξαπλωτή στο φτερό! Κα κα κα.
Έδεκει λοιπόνε στον Αγκώνα σε ένα καφέ με κάτι πεύκα (υπάρχουν ακόμα) δίπλα τση Παπαρήγα το κονάκι, σταματάαμε για καφέ και να ανασάνουμε.
Οι μεγάλοι παραγγέρνανε διπλό καπουτσίνο με κανέλα, χα χα και εμείς οι μικροί βολευόμαστε με κανιά λεμονάδα «Διάνα», για να τη βγάλουμε συνήθως και αυτή μετά κάνα μισάωρο κατά Χάρακα μεριά! Κα κα κα.
Από έδεκει λοιπόνε αγναντεύαμε την Έρισσο σα τον Δυσσέα που έγλεπε το καπνό από τη πατρίδα του και αναγάλλιαζε η καρδιά του.
Μετά ξαναμπαίναμε στη σακαράκα άλλοι με σταυροκοπήματα, άλλοι με το δεξί και άλλοι με τα τέσσερα γιατί ήτανε και ψηλά οι πόρτες και ξεκινάαμε για την άλλη μισή Οδύσσεια…
Σε δυό - τρεις στροφές του Χάρακα η σακαράκα σφύραε, γιατί άμα ερχότανε από πίσω και αντίθετα άλλο «express» μαύρα μας μοιρολόγια, μονόδρομος σχεδόν γαρ.
Οι Θηνιάτες όμως δε πρέπει να είναι και πολύ τση «αρπαχτής».
Ένας να βρισκότανε και να πούλαε λαμπάδες τση λίτρας για τάματα έδεκει στο καφενείο, θα είχε "χαιρετιστεί" στο τάλαρο!!!
Χα χα χα χα χα χα χα χα.
Αυτά τα ενθυμήματα από ένα Ρισσιανάκι τση τότε εποχής.
Σπ. Ρόκκος