Ημέρα της Μουσικής, ημέρα της μεγαλύτερης ημέρας

~"...τα πουλιά ...τα πουλιά... μπορούν να διαβάσουν μουσική ... ;;;”

  

Η ερώτηση στο "Ποτέ την Κυριακή", που υπογραμμίζει την ουσία

των πραγμάτων... χωρίς βεβαίως να παραβλέπει τις νότες ...

Στην ταινία την λέει σαν “Ίλια”, η Μελίνα Μερκούρη, δίνοντας δίδαγμα ζωής αυτή η ξεπεσμένη, στον σχολαστικιστικό φιλοσοφιστή “Όμηρο Θραίης”,

που εκπροσωπεί επάξια όλες τις “νότες” του “πολιτισμένου” κόσμου…

(όπως τουλάχιστον τις αντιλήφθηκε παίρνοντας τες απ’την Ελλάδα, ο κόσμος)

…και προσπαθεί “να σώσει” την Ίλια, βάζοντας της τα δυό πόδια

σ’ένα παπούτσι…

Όμως “πουλιά” σαν την “Ίλια” δεν πιάνονται …

κι αν πιαστούν, κακό του θηρευτή τους …

αυτά μεν νικηφορούν …

εκείνος δε αφανίζεται …

γιατί η ζωή, είναι υφασμένη με νότες …

Η σημερινή ημέρα της Μουσικής,

σε εξαίρεση τόσων άλλων ανυπόστατων, κατασκευασμένων μέσα σ'ένα γραφείο "εορτών"… -..."ημέρα... του μπουκαλιού", "ημέρα... του καναπέ", “ημέρα του… …ψύλλου της Ανταρκτικής", κ.λ.π. …- έρχεται αυτή,

–μαζί και με την ημέρα της Ποίησης, στην Εαρινή Ισημερία τής 21ης Μαρτίου- πιό κοντά στον αληθινό κύκλο της ζωής, καθώς συμβολικά αντιστοιχεί

στην ημέρα με την μεγαλύτερη διάρκεια φωτός.

Θέλουμε,

οι θεϊκές νότες της Μουσικής, να σαλπίζουν με όλη τους την δύναμη

μέσα στην μεγαλύτερη ημέρα τής ζωής μας …

την ημέρα που το φως, φθάνει στην μεγαλύτερη του έξαρση …

να υψώνουμε χαρμοθρηνητικά το τραγούδι της ψυχής μας …

γιά το μυστήριο της ζωής που ανασταίνεται μέσ’απ’τον κάθε θάνατο …

Κάποτε το τραγούδι αυτό, διαχεόταν σε κάθε έκφανση τού βίου.

Οι άνθρωποι δούλευαν και τραγουδούσαν· ζούσαν και τραγουδούσαν· ελαφραίνοντας έτσι τον κόπο και τον πόνο· συνομιλώντας με τις εποχές

τού χρόνου και δίνοντας στις ζωές τους ρυθμό και αρμονία. 

Μέσ’απ’αυτό το τραγούδι ,

τού μόχθου τής ζωής, και τού αναστεναγμού τής ψυχής,

γεννήθηκε το Θέατρο, η Ελληνική Θεατρική Τραγωδία·

γι’αυτό κι η αληθινή τέχνη είναι πάντα γέννημα τής Ανάγκης,

-κι όχι  επινοημένο προϊόν, ιδιότροπων “homo sapiens”-

μιάς Ανάγκης που στηρίζεται στον Ουρανό και πατάει στο χώμα.

Η Ελληνική Θεατρική Τραγωδία, είναι μέγα εποπτικό εργαλείο

γιά να σπουδάσει κανείς την υπόθεση : ζωή!

Η ξεπεσμένη Ελληνίδα “Ίλια” το ξέρει αυτό.

Τις ξέρει τις νότες η ψυχή της.

Το “d.n.a.” της λειτουργεί ενστικτωδώς αυτό που λέει ο Αριστοτέλης

-που στην ταινία τού πάει κόντρα(!)- ότι, η γνώση είναι μνήμη·

κι έτσι την βλέπουμε στην ταινία να μην χάνει παράσταση τραγωδίας,

αγκαλιάζοντας τες όλες μ’έναν δικό της, αυθεντικό τρόπο·

με μιά ψυχή που ανοίγεται διάπλατη στο μυστηριακό φως τους,

που δεν μπορεί να το βρεί το μικροσκόπιο των γνωσιολόγων.

 Αν διάβαζε Ελύτη, Εγγονόπουλο, Σεφέρη,  κι αν δεν καταλάβαινε ίσως τίποτα, όμως θα τους ένοιωθε (!) ως τα κατάβαθα τού είναι της·

-πολύ περισσότερο απ’αυτούς που θα τους “καταλάβαιναν”, χωρίς φως θυσίας-

Αυτά δίνουν το νόημα τής Ημέρας τής Μουσικής,

μέσα στην μεγαλύτερη Ημέρα τού Χρόνου·

κι η “Ίλια” το αποδίδει το νόημα αυτό πολύ καλά,

με το χαμογελαστό ερώτημα, που έχει και το αινιγματικό μειδίαμα

στα πρόσωπα, των Ελληνικών αγαλμάτων ,

των λευκών αυτών Αγγελιοφόρων τής Αιωνιότητας…:

~"...τα πουλιά ...τα πουλιά... μπορούν να διαβάσουν μουσική ... ;;;

    …ε λοιπόν τι λες…; θά’πρεπε τα πουλιά να πάψουν να τραγουδάνε…;;;”

   

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός