«ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»

 «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»

ΕΛΙΣΑΒΕΤ, ΚΥΠΡΟΣ, ΚΑΡΑΟΛΗΣ, ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ…

Δρ ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ

Καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας και Ανάπτυξης

Ο κόσμος της ας την λατρέψει και ας της αποδώσει τιμές. Ήταν το σύμβολο μιας

κοσμοκράτειρας δύναμης.

Κάποιοι άλλοι όμως, Έλληνες , Ιρλανδοί, Ινδοί και άλλοι λαοί που υπέστησαν τα

πάνδεινα από την παλιά κοσμοκράτειρα που εκπροσωπούσε και ενσάρκωνε δε

συμμετέχουν σ’ αυτό το πένθιμο και ξέφρενο πανηγύρι γιατί δεν ξεχνούν. Ίσως αυτοί οι

άλλοι, σέβονται την ύπαρξη της νεκρού όχι όμως την ιδιότητα ούτε το έργο και το ρόλο της

όσο ζούσε και βασίλευε. Για τους λαούς εκείνους η Ελισάβετ δεν ήταν η Μεγαλειοτάτη

αλλά η μικρότατη στην ψυχή και το ήθος. Ήταν η τύραννος και η εκπρόσωπος μιας

βάρβαρης σκλαβιάς.

Ο Έλληνας δεν ξεχνά τους 9 αγωνιστές της Κύπρου που απαγχονιστήκαν από το

βάρβαρο καθεστώς του αγγλικού ζυγού ήταν όλοι τους από 18 έως 24ων ετών

Απαγχονίστηκαν μαζί στις 10 Μαΐου 1956:

Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου

Στις 9 Αυγούστου 1956:

Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956:

Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης

Στις 14 Μαρτίου 1957:

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Αναπαύονται επίσης τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι στο πεδίο

της μάχης.

Μάρκος Δράκος

Γρηγόρης Αυξεντίου

Στυλιανός Λένας

Κυριάκος Μάτσης

Οι Άγγλοι αρνήθηκαν να δώσουν τις σορούς των ηρώων στις οικογένειές τους.

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

Θα πάρω μια ανηφοριά

Θα πάρω μονοπάτια

Να βρω τα σκαλοπάτια

Που παν στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Στον απαγχονισμό του 18χρονου Κύπριου αγωνιστή για λευτεριά, Ευαγόρα

Παλληκαρίδη η Ελισάβετ έλαμψε με τη μικροψυχία της και τη βαρβαρότητα του στέμματος

που έφερε αφού δεν έδωσε χάρη στον καταδικασμένο σε θάνατο από την αγγλική κατοχική

δύναμη της Κύπρου. Το θέμα της χάρης είχε γίνει παγκόσμιο ζήτημα. Διάφορες διεθνείς

οργανώσεις, ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ,  μαζί και βουλευτές των ΗΠΑ ζητούσαν από τη

βασίλισσα να δοθεί χάρις στον Παλληκαρίδη...

Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης κατεβάζει και σχίζει την αγγλική

σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ στο

Λονδίνο. Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται και κατηγορείται για κατοχή και

διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Οδηγείται

στην αγχόνη στις 14 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς.

Στις 14/3/1957, λίγο προτού εκτελεστεί, έγραψε και κοινοποίησε μια επιστολή στην

οποία λέει μεταξύ άλλων:

«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα

πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν

μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη

μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».

«Ενώ επλησίαζεν η στιγμή της εκτελέσεως, οι κρατούμενοι εις τας φυλακάς της Λευκωσίας

εκραύγαζον διάφορα πατριωτικά συνθήματα από τα κελλιά των. Κάτοικοι της κυπριακής

πρωτευούσης, διαμένοντες εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου από των φυλακών, ανέφερον

ότι ήκουαν άνδρας και γυναίκας κρατουμένους να κραυγάζουν πατριωτικά συνθήματα…».

Και ήταν μόλις δέκα οχτώ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ