ZΑΚΙΝΘΥΝΗ ΣΑΤΥΡΑ

Έμμετρη ζακυνθινή σάτυρα.   Είμαι όλο χαρίσματα, ο διάολος να με πάρει,
είμαι καλός και υπάκουος, γάϊδαρος με σαμάρι.

Γράφω και αγκάθι γίνομαι, ηλίθιοι τσου βρίζω,
τσου στέλνω τόσα, είναι κουφοί, για να ακουστώ γκαρίζω.

Για αυτούς είμαι ένας γάϊδαρος, σπουδαίος βεραμέντε,
να με ονομάσουν ποιητή, είναι στο παραπέντε.

Με βλέπουνε, το ξέρουνε, και τ’ άλλο μου που έχω,
είμαι μαλάκας και χαζός, κ΄ όπου προλάβω τρέχω.

Τρέχω για τα κανίσκια τσου, τρέχω να τσου δηλώσω,
και το βρακί μου που φορώ, θα βγάλω να τσου δώσω.

Να δείξω στην πατρίδα μου, μου δίνεται η ευκαιρία,
και σαν γενναίος έλληνας, θα πάω στην Εφορία.

Θα τσου δηλώσω το κλουβί, τση αυλής μου τα ζωύφια,
φωλιές που ΄ναι στα δέντρα μου, που ζουν μέχρι κοτσύφια.

Κοτέτσια, τα σκυλόσπιτα, μαντρία, καπονέρες,
πιτσουνολόγους, μπάρμπεκιου, μέχρι και ζαρντινιέρες.

Είμαι ένα ζώον με αυτιά, ένα κομμάτι ξύλο,
ψάχνω βαθιά τση τσέπες μου, γιατί μου λένε οφείλω.

Και κάθε μέρα μπουλετιά, οϊμέ τον κακομοίρη,
πιστεύουνε σε μένανε, με γράφουν νοικοκύρη.

Ευτούνοι με φαλίρανε, που να τσου φάει σμπάρο,
έχω υψηλόν το φρόνημα, δεν έχω για τσιγάρο.

Αν ζυγιστεί η αξία τσου, με έναν στεγνό μπατίρη,
η πλάστιγγα του άφθαρτου, να ΄ξερα που θα γείρει.

Μα τώρα γίνομαι υβριστής, τι παλαβά σας λέω,
όμοια ζυγίζει το όρνεο, με ένα μικρό σπουρλέο;

Τα ξέρετε τα όρνεα, τα φαλακρά θρασίμια,
που οσμίζουνται το θάνατο, που τρώνε τα ψοφίμια.

Γυρίζουνε από πάνου μας, ουρλιάζουνε, πεινάνε,
ακούστε με το γάϊδαρο, τα όρνια θα μας φάνε,  ή θα τα φάμε. πηγη imerazante