Τα μάτια μου έπεσαν ξαφνικά πάνω του. Είχα πολλά χρόνια να τον δω. Μη μπορώντας όμως να θυμηθώ τ' όνομά του, το μυαλό μου έκανε βουτιά στα όμορφα παιδικά μου χρόνια. Η αλέγρα φωνή τση νόνας ήρτε πάλι στ' αυτιά μου, λέγοντάς μας, τ' αδερφού μου κι εμένα, να γιομίσουμε ένα σύκλο (κουβά) νερό και να τον πάμε "του γκοτώνε", στις κότες δηλαδή, απουκάτου (από κάτω) στο κοτέτσι.
Εκεί χαζεύαμε τις πλακίδες (πουλακίδες) να κλωσσάνε τ' αυγά τους, εκστασιαζόμαστε όταν βλέπαμε τ' αμάλλιαγα κοτόπουλα να σπάνε το τσόφλι και να βγαίνουν προς τα έξω, παρατηρούσαμε τις μεγαλύτερες κότες και τις λιμπιζόμαστε πότε θα τις φάμε σούπα αυγολέμονο, γιατί, ως γνωστόν, "η παλιά κότα έχει το ζουμί", γελάγαμε με τις κοκορομαχίες, ρίχναμε φαγητό και τρελλαινόμαστε να παίρνουμε από ένα ολόφρεσκο αυγό από τη φωλιά, να του κάνουμε μια τρύπα στη μέση και να το ρουφάμε ηδονικά έτσι, άβραστο. Τότε βλέπετε η σαλμονέλα ήταν άγνωστη. Γιατί οι κοτούλες μεγάλωναν ελεύθερες, τρώγοντας τα παράγωγα που προέκυπταν από το άλεσμα στ' αλώνια του σταριού, κριθαριού, βρώμης κ.λ.π. που έσπερνε στα χωράφια μας ο πατέρας, αποφάγια, σκουληκάκια και χορταράκι. Αφού τελείωνε αυτή η ιεροτελεστία, τους ρίχναμε το καθαρό, δροσερό, βρόχινο νεράκι μέσα στο πέτρινο δοχείο που βλέπετε, για να πιούν, που πώς λέγεται? Ναι, το θυμήθηκα!. Στον κορίτο. Αυτό είναι τ' όνομά του!!! Κορίτος.Τότε βλέπετε, δεν έπιναν νεράκι ούτε από πλαστικά ούτε από τσίγγινα. Α!΄Ολα κι όλα! Γιατί εκείνα τα όμορφα και νοσταλγικά χρόνια, οι πραγματικά αλανιάρες κοτούλες μας είχαν κι αυτές ...τα δικαιώματά τους!
ΕΝΩ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟς ΑΥΤΗς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου