Φίλοι μου αν και δεν χρησιμοποιώ facebook για να διαβάσω περισσότερα συμπερασματικά θα έλεγα ότι μάλλον για αρχαίους τάφους θα πρόκειται όχι για κατακόμβες, τουλάχιστον χριστιανικές. Προς τί οι χριστιανικές κατακόμβες? Εδώ μάλλον οι Χριστιανοί κυνηγάγανε τους Διονυσιακούς! Χα χα. Έπειτα κατακόμβες έστω και για προστασία από επιθέσεις πειρατών να υπήρχαν δεν εξαφανίζονται σε 150 χρόνια, ή καλύτερα σε 60 – 70 χρόνια. Προσωπική μου άποψη είναι κάτι τέτοιο να το ξεχάσουμε γιατί έχει ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες. Σπ. Ρόκκος. Υ.Γ. Εκτός βέβαια και τις χρησιμοποιούσαν σαν τούνελς για να κλέβουν τις κότες του γείτονα όπως σήμερα. Χα χα.
ΕΠΟΣΗς ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΜΑς ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΕΛΙΔΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ (ΚΟΜΠΟΓΙΟ)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΟΡΕΣΤΗ
Tο περίφημο κάστρο του Αγίου Γεωργίου, είναι άρρηκτα δεμένο με την ιστορία του νησιού της Κεφαλονιάς, από τα χρόνια της πρώτης παρουσίας των Φράγκων, μέχρι και την πρόσφατη εποχή. Βρίσκεται στην περιοχή της Λειβαθούς σε λόφο στους πρόποδες του οποίου, είναι κτισμένο το χωρίο Τραυλιάτα. Έχει εξαιρετικό οπτικό πεδίο , προς Βορειοανατολικά, Δυσμάς και Νότο. Από στοιχεία φαίνεται ότι η κατασκευή του, ξεκίνησε περίπου στις αρχές του 12ου αιώνα. Το 1125 ή 1126 οι Βενετοί κυρίευσαν το Φρούριο εντός του οποίου σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχε το λείψανο του Αγ. Δονάτου , και το μετέφεραν στο νησί Μουράνο . Τόσο ο Μαργαριτώνης ,από τους πρώτους φράγκους κατακτητές του νησιού, ο οποίος σε πολλά λατινικά έγγραφα, υπέγραφε ως «Μαργαρίτος Βρεντεσίνος αμιράς κόμης Μελιτήιος» , όσο και οι δυναστείες Orsini και Τocchi, φρόντισαν για την ενίσχυση των οχυρώσεων του. Από το χρονικό των Tocchi , το οποίο είναι ένα έμμετρο χρονικό στην μεσαιωνική ελληνική γλώσσα και το οποίο αναφέρεται στην δράση και την ιστορία αυτής της οικογένειας, διαβάζουμε :
Από την «Fortezza Di Cefalonia», ξεκίνησε η κυριαρχία της ισχυρής αυτής, οικογένειας . Ο Κάρολος Α΄ (1372 - 1429) διαδέχθηκε τον πατέρα του Λεονάρδο Α΄ . Με κέντρο το κάστρο της Κεφαλονιάς, έγινε κυρίαρχος σε περιοχές της Ηπείρου, Αιτωλίας και Ακαρνανίας, ενώ λόγω του γάμου του με την κόρη του Δούκα των Αθηνών, είχε πάρει πολλές κτήσεις σε Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο. Επειδή δεν είχε δικά του νόμιμα παιδιά στη ζωή, υιοθέτησε το 1414 τα παιδιά του αδελφού του, Λεονάρδου Β΄. Το 1415 ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος, απένειμε στον Κάρολο, τον τίτλο του Δεσπότη καθώς οι Τόκκοι, εξουσίαζαν πλέον τις μεγαλύτερες πόλεις της Ηπείρου και τον αναγόρευσε σε «Κόμητα παλατινό Κεφαλληνίας Ζακύνθου, Δούκα Λευκάδας και Δεσπότη Ηπείρου». Την εποχή αυτή, η Φραγκίσκα Acciaiuoli , άφησε το στίγμα της στην ζωή του Φρουρίου, αφού η ζωή κατά την περίοδο διακυβερνήσεως της, χαρακτηρίσθηκε από άνεση και εκλεπτυσμένους τρόπους. Η ίδια δε, υπέγραφε ως «Βασίλισσα των Ρωμαίων».
Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κεφαλονιά το 1479 . Η Οθωμανική διοίκηση του νησιού, στην βραχύβια παραμονή της, είχε σε αυτό το κάστρο, το διοικητικό της κέντρο.
Η κατάκτησή του, από τις ενωμένες Ενετοισπανικές δυνάμεις και η παράδοση της Οθωμανικής φρουράς, έγινε στις 25 Δεκεμβρίου του 1500 , μια ημερομηνία σημαντική για την μοίρα του νησιού. Οι Βενετοί προσπάθησαν να καταλάβουν το νησί, αλλά χωρίς επιτυχία το καλοκαίρι του 1500. Την νύκτα 24ης προς 25ης Δεκεμβρίου οι ενωμένοι στρατοί, υπό την διοίκηση του Βενετού Benedicto da Pesaro και του Ισπανού ανώτερου διοικητή στην θάλασσα Gonzalo de Gordova κατορθώνουν, μετά από πολιορκία μερικών μηνών, αλλά και την βοήθεια των κατοίκων με επικεφαλής τον Γιαννούλη Πατρίκιο και τους γιους του, Αντώνιο και Πέτρο, να καταλάβουν το Κάστρο και να απελευθερώσουν την Κεφαλονιά. Η Οθωμανική φρουρά που είχε απομείνει, χωρίς τρόφιμα και πολεμοφόδια, παραδόθηκε και η Κεφαλονιά έγινε κτήση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, μέχρι το 1797. Η κατάκτηση του νησιού ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την Βενετία, ειδικά μετά την απώλεια των κάστρων της Ναυπάκτου, της Μεθώνης και της Κορώνης. Το 1504 οι Βενετοί αποφάσισαν την ενδυνάμωση των οχυρώσεων, αναθέτοντας στον Νικόλαο Τσιμάρα την όλη εργασία. Η κατασκευή του , ολοκληρώθηκε το 1545 καλύπτοντας μια έκταση 39, 5 στρεμμάτων και περίμετρο 600 μέτρων περίπου. Ολόκληρη η διαμόρφωση του φρουρίου παρουσιάζει τρία κύρια μέρη , το εξωτερικό περιτείχισμα, τον εσωτερικό περίβολο που έχει σχήμα πετάλου και μια βραχώδη κορυφή όπου σώζονται τα ερείπια του παλιού φρουρίου. Υπάρχουν τρεις προμαχώνες . Οι δυο από αυτούς έχουν σχήμα σχεδόν κυλινδρικό και ο ισχυρότερος που βρίσκεται πάνω από την είσοδο, προς τα δυτικά έχει σχήμα λίγο μεγαλύτερο από μισό κύλινδρο. Ο προμαχώνας προς ανατολή αποκαλείται "Menzaloza". Μέσα στα τείχη ανεγέρθηκαν πολλά διοικητικά κτίρια, στρατώνες, αποθήκες αλλά και σπίτια των τότε αρχοντικών οικογενειών . Επίσης σημαντικές ήταν οι καθολικές εκκλησίες του Santa Niccolo, Santa Maria, κλπ και οι ορθόδοξες εκκλησίες, όπως της Αγ. Παρασκευής, της Ευαγγελίστριας, του Αγ. Νικολάου κ.α. . Αποτέλεσε την έδρα του προβλεπτή, του λεγόμενου «Reggimento» του συμβουλίου δηλαδή που είχε την γενική διοίκηση του νησιού και του Συμβουλίου της κοινότητας. Επίσης γύρω από το κάστρο , αναπτύχθηκε το προάστιο, το γνωστό «Μπόργκο», με πολύ ωραία αρχοντικά αλλά και σπίτια του απλού πόπολου. Πλήθος εργαστηρίων , μαγαζιών και αποθήκες από τις οποίες γινόταν το εμπόριο, ξυλείας, σταφίδας , λιναριού και λοιπών προϊόντων, έκαναν την περιοχή αυτή και σημαντικό εμπορικό κέντρο. Στο κέντρο του προαστίου είχε κτισθεί η περίφημη καθολική μονή του Αγίου Φραγκίσκου , η οποία χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η γύρω περιοχή, η οποία σε στιγμές δόξας, περίπου στα έτη 1600-1690 , έφθασε τους 12.000 κατοίκους. Το κάστρο υπέστη ζημιές από τους σεισμούς το 1636 και 1637. Αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς μέχρι το 1757, οπότε αυτή μεταφέρθηκε στο Αργοστόλι, επί προβλεπτή Alberto Magno. Σταδιακά έχασε την στρατιωτική του σημασία. Τον Οκτώβριο του 1809 στο φρούριο αυτό, συγκεντρώθηκε το σύνολο των Γαλλικών δυνάμεων που υπήρχαν στην περιοχή Αργοστολίου, όταν ο Βρετανοί κατέλαβαν το νησί. Επί Βρετανικής προστασίας, απλώς γινόταν κάποια μορφή συντήρησης. Το 1840 αναφέρονται συνολικά 1706 κάτοικοι και μόλις 323, το 1861. Σήμερα στο εσωτερικό μέρος του κάστρου υπάρχουν ερείπια του Καθολικού Ναού του Αγ. Γεωργίου, και τμήμα από τις παλαιές αποθήκες, φυλακές, δεξαμενές νερού, στρατώνες, τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Από την παλιά δόξα του «Μπόργκου» σώζεται ο ναός της Ευαγγελίστριας.
Τα στοιχεία προέρχονται από την ακόλουθη βιβλιογραφία :
«Περί της πολιτικής καταστάσεως της Επτανήσου επί Ενετών» Ερμ. Λούντζης «Γεωγραφία Νέα και Αρχαία του Νομού Κεφαλληνίας», Αντωνίου Μηλιαράκη «Ιστορία της Κεφαλονιάς» Τόμος πρώτος του Γ. Μοσχόπουλου «Σελίδες επτανησιακές Ιστορίας» του Σ. Γασπαρινάτου «Κεφαλονιά 1500-1571» της Δρ. Σταματούλας Ζαπάντη «Το κάστρο του Αγίου Γεωργίου» Μελέτη του Ν. Γ. Μοσχονά «Το κάστρο του Αγίου Γεωργίου Κεφαλληνίας» της Ευριδίκη Λειβαδά - Ντούκα
Γιάννης ΠρόνειοςΚαλησπέρα. Εχω την γνώμη οτι κάστρο στον λόφο του Α. Γεωργίου υπήρχε και πολύ παλιότερα. Αλλωστε στο κέντρο του Βενετσιάνικου κάστρου, και σήμερα, μπορούμε να δούμε τα ίχνη του Βυζαντινού.Αν δε δεχθούμε οτι η Κεφαλλονιά αποτέλεσε έδρα Θέματος που δημιούργησε ο Λέων ο Σοφός το 827 ( Ε. Λιβιεράτος: Ιστορία της Νήσου Κεφαλληνίας σελ 205-208, εκδ Γιαννουλέα 1988) είναι λογικό να θεωρήσουμε απαραίτητη και την ύπαρξη φρουρίου. Δυόμισυ αιώνες αργότερα, το 1085, το εν λόγω κάστρο πολιορκήθηκε απο στρατεύματα του Ρ.. Γυϊσκάρδου ο οποίος αποβιβάστηκε στον Αθέρα και έστειλε τον δευτερότοκο γιό του Ρογήρο να εκπορθήσει το κάστρο. Ο Ρογήρος απέτυχε διότι οι Βυζαντινοπι το είχαν εξοπλίσει και εφοδιάσει έγκαιρα και επαρκώς.(Αλ. Σαββίδης, Βυζαντινά επτάνησα Αθήνα 1986 σελ 23). Τότε συνέβη και ο θάνατος του Γυισκάρδου μάλλον στην Πάνορμο, το σημερινό Φισκάρδο. Η σωρός του μεταφέρθηκε στην Ιταλία απο την σύζηγό του Σικελγαϊτα εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής η οποία παρ' ολίγο να βυθίσει το πλοίο μαζί τον διάσημο νεκρό και την κουστωδία του. Το 1124 μοίρα του Βενετικού στόλου που επέστρεφε απο την Παλαιστίνη κατέλαβε το κάστρο εκβιάζοντας έτσι τους Βυζαντινούς να ξαναχορηγήσουν προνόμια που είχαν καταργήσει.Μετα την αποδοχή του αιτήματός τους απο τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα αποχώρησαν. Το κάστρο χάθηκε οριστικά απο την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και φυσικά ολόκληρο το νησί το 1185 όταν καταλήφθηκε απο τον Μαργαριτόνη. Αυτά ολίγα εν συντομία.
Maria AbatielouΗ χρονολογία ίδρυσης του Φρουρίου παραμένει άγνωστη. Γνωρίζουμε όμως ότι τον 11ο αι. ήδη υπήρχε, γιατί το 1089 αναφέρεται η επίθεση των Πισατών εναντίον του. Πιθανόν κτίστηκε κατά την περίοδο, που ο φόβος της πειρατείας ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα παράλια, που ήταν πιο ευάλωτα λόγω των πειρατικών επιδρομών, και να καταφύγουν σε ορεινές και οχυρωμένες θέσεις. Το 1185 ο βασιλιάς της Σικελίας Γουλιέλμος B’ απέσπασε την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την Ιθάκη από τους Βυζαντινούς και παραχώρησε τα τρία νησιά στον ναύαρχό του, Μαργαριτώνη, δημιουργώντας τη λεγόμενη κομητεία Κεφαλονιάς ΖακύνθουΙθάκης. Αργότερα, ο Μαργαριτώνης αντικαταστάθηκε στην κομητεία από τον Ματθαίο ή Μάγιο Ορσίνι, γόνο ονομαστής ρωμαϊκής οικογένειας, που δέσποζε στην Κέρκυρα περίπου επί ενάμιση αιώνα.
Γιάννης ΠρόνειοςΗ Κα Ευρυδίκη Λιβαδά-Ντούκα στην μελέτη της "Το Κάστρο τ' Αη - Γιώργη" στην σελ 8 επικαλούμενη και τον Τσιτσέλη επίσης τεκμαίρει ύπαρξη φρουρίου κατα τον 9ο αιώνα , όταν δηλαδή η Κεφαλλονιά έγινε "Θέμα".
Προς τί οι χριστιανικές κατακόμβες? Εδώ μάλλον οι Χριστιανοί κυνηγάγανε τους Διονυσιακούς! Χα χα.
Έπειτα κατακόμβες έστω και για προστασία από επιθέσεις πειρατών να υπήρχαν δεν εξαφανίζονται σε 150 χρόνια, ή καλύτερα σε 60 – 70 χρόνια.
Προσωπική μου άποψη είναι κάτι τέτοιο να το ξεχάσουμε γιατί έχει ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες.
Σπ. Ρόκκος.
Υ.Γ.
Εκτός βέβαια και τις χρησιμοποιούσαν σαν τούνελς για να κλέβουν τις κότες του γείτονα όπως σήμερα. Χα χα.
Από στοιχεία φαίνεται ότι η κατασκευή του, ξεκίνησε περίπου στις αρχές του 12ου αιώνα. Το 1125 ή 1126 οι Βενετοί κυρίευσαν το Φρούριο εντός του οποίου σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχε το λείψανο του Αγ. Δονάτου , και το μετέφεραν στο νησί Μουράνο . Τόσο ο Μαργαριτώνης ,από τους πρώτους φράγκους κατακτητές του νησιού, ο οποίος σε πολλά λατινικά έγγραφα, υπέγραφε ως «Μαργαρίτος Βρεντεσίνος αμιράς κόμης Μελιτήιος» , όσο και οι δυναστείες Orsini και Τocchi, φρόντισαν για την ενίσχυση των οχυρώσεων του.
Από το χρονικό των Tocchi , το οποίο είναι ένα έμμετρο χρονικό στην μεσαιωνική ελληνική γλώσσα και το οποίο αναφέρεται στην δράση και την ιστορία αυτής της οικογένειας, διαβάζουμε :
τὸ πῶς ἐγίνη ἡ ἀρχὴ θαυμάσια μεγάλως.
Οὗτος ὁ δούκας ὁ πολύς, ὁ θαυμαστὸς καὶ μέγας,
βρέφος μικρὸν ηὑρίσκετο, καὶ ὁ πατὴρ του θνήσκει•
εἶχε γὰρ καὶ αὐτάδελφον, τὸν κόντον Λεονάρδον.
Ἐκεῖσε γὰρ ηὑρίσκονταν, εἰς τὴν Κεφαλλονίαν.”
Το 1504 οι Βενετοί αποφάσισαν την ενδυνάμωση των οχυρώσεων, αναθέτοντας στον Νικόλαο Τσιμάρα την όλη εργασία. Η κατασκευή του , ολοκληρώθηκε το 1545 καλύπτοντας μια έκταση 39, 5 στρεμμάτων και περίμετρο 600 μέτρων περίπου. Ολόκληρη η διαμόρφωση του φρουρίου παρουσιάζει τρία κύρια μέρη , το εξωτερικό περιτείχισμα, τον εσωτερικό περίβολο που έχει σχήμα πετάλου και μια βραχώδη κορυφή όπου σώζονται τα ερείπια του παλιού φρουρίου. Υπάρχουν τρεις προμαχώνες . Οι δυο από αυτούς έχουν σχήμα σχεδόν κυλινδρικό και ο ισχυρότερος που βρίσκεται πάνω από την είσοδο, προς τα δυτικά έχει σχήμα λίγο μεγαλύτερο από μισό κύλινδρο. Ο προμαχώνας προς ανατολή αποκαλείται "Menzaloza". Μέσα στα τείχη ανεγέρθηκαν πολλά διοικητικά κτίρια, στρατώνες, αποθήκες αλλά και σπίτια των τότε αρχοντικών οικογενειών . Επίσης σημαντικές ήταν οι καθολικές εκκλησίες του Santa Niccolo, Santa Maria, κλπ και οι ορθόδοξες εκκλησίες, όπως της Αγ. Παρασκευής, της Ευαγγελίστριας, του Αγ. Νικολάου κ.α. . Αποτέλεσε την έδρα του προβλεπτή, του λεγόμενου «Reggimento» του συμβουλίου δηλαδή που είχε την γενική διοίκηση του νησιού και του Συμβουλίου της κοινότητας. Επίσης γύρω από το κάστρο , αναπτύχθηκε το προάστιο, το γνωστό «Μπόργκο», με πολύ ωραία αρχοντικά αλλά και σπίτια του απλού πόπολου. Πλήθος εργαστηρίων , μαγαζιών και αποθήκες από τις οποίες γινόταν το εμπόριο, ξυλείας, σταφίδας , λιναριού και λοιπών προϊόντων, έκαναν την περιοχή αυτή και σημαντικό εμπορικό κέντρο. Στο κέντρο του προαστίου είχε κτισθεί η περίφημη καθολική μονή του Αγίου Φραγκίσκου , η οποία χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η γύρω περιοχή, η οποία σε στιγμές δόξας, περίπου στα έτη 1600-1690 , έφθασε τους 12.000 κατοίκους. Το κάστρο υπέστη ζημιές από τους σεισμούς το 1636 και 1637. Αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς μέχρι το 1757, οπότε αυτή μεταφέρθηκε στο Αργοστόλι, επί προβλεπτή Alberto Magno. Σταδιακά έχασε την στρατιωτική του σημασία. Τον Οκτώβριο του 1809 στο φρούριο αυτό, συγκεντρώθηκε το σύνολο των Γαλλικών δυνάμεων που υπήρχαν στην περιοχή Αργοστολίου, όταν ο Βρετανοί κατέλαβαν το νησί. Επί Βρετανικής προστασίας, απλώς γινόταν κάποια μορφή συντήρησης. Το 1840 αναφέρονται συνολικά 1706 κάτοικοι και μόλις 323, το 1861. Σήμερα στο εσωτερικό μέρος του κάστρου υπάρχουν ερείπια του Καθολικού Ναού του Αγ. Γεωργίου, και τμήμα από τις παλαιές αποθήκες, φυλακές, δεξαμενές νερού, στρατώνες, τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Από την παλιά δόξα του «Μπόργκου» σώζεται ο ναός της Ευαγγελίστριας.
«Γεωγραφία Νέα και Αρχαία του Νομού Κεφαλληνίας», Αντωνίου Μηλιαράκη
«Ιστορία της Κεφαλονιάς» Τόμος πρώτος του Γ. Μοσχόπουλου
«Σελίδες επτανησιακές Ιστορίας» του Σ. Γασπαρινάτου
«Κεφαλονιά 1500-1571» της Δρ. Σταματούλας Ζαπάντη
«Το κάστρο του Αγίου Γεωργίου» Μελέτη του Ν. Γ. Μοσχονά
«Το κάστρο του Αγίου Γεωργίου Κεφαλληνίας» της Ευριδίκη Λειβαδά - Ντούκα
Εχω την γνώμη οτι κάστρο στον λόφο του Α. Γεωργίου υπήρχε και πολύ παλιότερα. Αλλωστε στο κέντρο του Βενετσιάνικου κάστρου, και σήμερα, μπορούμε να δούμε τα ίχνη του Βυζαντινού.Αν δε δεχθούμε οτι η Κεφαλλονιά αποτέλεσε έδρα Θέματος που δημιούργησε ο Λέων ο Σοφός το 827 ( Ε. Λιβιεράτος: Ιστορία της Νήσου Κεφαλληνίας σελ 205-208, εκδ Γιαννουλέα 1988) είναι λογικό να θεωρήσουμε απαραίτητη και την ύπαρξη φρουρίου.
Δυόμισυ αιώνες αργότερα, το 1085, το εν λόγω κάστρο πολιορκήθηκε απο στρατεύματα του Ρ.. Γυϊσκάρδου ο οποίος αποβιβάστηκε στον Αθέρα και έστειλε τον δευτερότοκο γιό του Ρογήρο να εκπορθήσει το κάστρο. Ο Ρογήρος απέτυχε διότι οι Βυζαντινοπι το είχαν εξοπλίσει και εφοδιάσει έγκαιρα και επαρκώς.(Αλ. Σαββίδης, Βυζαντινά επτάνησα Αθήνα 1986 σελ 23).
Τότε συνέβη και ο θάνατος του Γυισκάρδου μάλλον στην Πάνορμο, το σημερινό Φισκάρδο. Η σωρός του μεταφέρθηκε στην Ιταλία απο την σύζηγό του Σικελγαϊτα εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής η οποία παρ' ολίγο να βυθίσει το πλοίο μαζί τον διάσημο νεκρό και την κουστωδία του.
Το 1124 μοίρα του Βενετικού στόλου που επέστρεφε απο την Παλαιστίνη κατέλαβε το κάστρο εκβιάζοντας έτσι τους Βυζαντινούς να ξαναχορηγήσουν προνόμια που είχαν καταργήσει.Μετα την αποδοχή του αιτήματός τους απο τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα αποχώρησαν.
Το κάστρο χάθηκε οριστικά απο την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και φυσικά ολόκληρο το νησί το 1185 όταν καταλήφθηκε απο τον Μαργαριτόνη.
Αυτά ολίγα εν συντομία.
όμως ότι τον 11ο αι. ήδη υπήρχε, γιατί το 1089 αναφέρεται η επίθεση των
Πισατών εναντίον του. Πιθανόν κτίστηκε κατά την περίοδο, που ο φόβος της
πειρατείας ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα παράλια, που ήταν πιο
ευάλωτα λόγω των πειρατικών επιδρομών, και να καταφύγουν σε ορεινές και
οχυρωμένες θέσεις. Το 1185
ο βασιλιάς της Σικελίας Γουλιέλμος B’ απέσπασε την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την
Ιθάκη από τους Βυζαντινούς και παραχώρησε τα τρία νησιά στον ναύαρχό του, Μαργαριτώνη, δημιουργώντας τη λεγόμενη κομητεία Κεφαλονιάς ΖακύνθουΙθάκης. Αργότερα, ο Μαργαριτώνης αντικαταστάθηκε στην κομητεία από τον Ματθαίο ή Μάγιο
Ορσίνι, γόνο ονομαστής ρωμαϊκής οικογένειας, που δέσποζε στην Κέρκυρα περίπου επί
ενάμιση αιώνα.