ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ – ΑΝΝΙΝΑΤΑ- ΚΟΡΝΕΛΟ ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ 1953 ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Γιωργος Γκιαφης http://l.facebook.com/l.php...

Το πλησιέστερο χωριό είναι ο Ασπρογέρακας(πάλαι ποτέ κάτω Κορωνοί)

POROSNEWS.BLOGSPOT.COM|ΑΠΟ E-POROS

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ  

Ολυμπια Τραυλου 

ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ – ΑΝΝΙΝΑΤΑ- ΚΟΡΝΕΛΟ
ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ 1953 ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ
--------------------------------------
Το χωριό μου, ο ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ, ήταν πριν τσου σεισμούς του 1953 ένα πανέμορφο, παραγωγικό χωριό, μεγάλο διοικητικό κέντρο της περιοχής των Πρόννων και ονομαζόταν ΚΟΡΩΝΗ, γιατί όπως το’ βλεπαν κάτω από τον κάμπο, στ’ Αράκλι, φάνταζε σαν κορώνα, που στεφάνωνε με τα κατάλευκα σπίτια του το βουνό, στέκοντας περήφανο, εκεί πάνου στα ύψη και ήταν το διαμάντι των Πρόννων.
Εκεί υπήρχε Δημοτικό Σχολείο, που λειτούργησε ως διθέσιο και μετά τσου σεισμούς, μέχρι το 1970 και φιλοξένησε τους τελευταίους μαθητές, αφού 70 οικογένειες παρέμειναν με ζήλο στον τόπο τους, «φυλόντας Θερμοπύλες», κόντρα στην υποχρεωτική μετοίκηση των κατοίκων των τριών οικισμών ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑ – ΑΝΝΙΝΑΤΤΩΝ- ΚΟΡΝΕΛΟΥ και άλλων μικρότερων, στην περιοχή του σημερινού «Πόρου», που μέχρι τότες ήταν ακατοίκητος και υπήρχαν μόνο χωράφια, θάλασσα και Τελωνείο.
Η μετατόπιση αυτή ήταν και άδικη και καταχρηστική, αφού κανείς από τους παραμείναντες πιστά στη «ρίζα» του δικαιούτο της Αρωγής του Κράτους. Και έγινε, όπως πάντα, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων ολίγων ιθυνόντων νοών της εποχής εκείνης, που βρήκαν την χρυσή ευκαιρία να καταστρέψουν έναν οργανωμένο και συγκροτημένο οικισμό με θεσμούς, όπως τον Ασπρογέρακα και να κατασκευάσουν ένα οικοδομικό έκτρωμα από συνωστιζόμενους καταυλισμούς στον Πόρο, άναρχα, πρόχειρα και χωρίς σχεδιασμό, όπως γίνεται σήμερα στους σύγχρονους προσφυγικούς καταυλισμούς. Με τη διαφορά ότι εδώ επρόκειτο για Κεφαλονίτες νοικοκυραίους, που τσου ανάγκασαν εκβιαστικά να εγκαταλείψουν τσι οικίες, τον τόπο, το βιό τους και να μετοικίσουν στον Πόρο, αρχίζοντας μια καινούργια ζωή, μακρυά από τις εστίες και τσι περιουσίες τους, εμφανίζοντας μια πληθυσμιακή ανομοιογένεια, η οποία ποτέ από τότε δεν ξεπεράστηκε, όπου ο καθένας προσπαθούσε να τα βολέψει, όπως μπορούσε και να επιβιώσει αυθαιρετώντας, καταπατώντας και καταστρέφοντας, όχι λίγες φορές.
Στο χωριό εκείνο, τον προσεισμικό Ασπρογέρακα, υπήρχαν δυό Εκκλησίες: η Αγία Παρασκευή στην περιοχή «Μαριέϊκα» της οικογένειας Μεταξά –Μαριάτου, που έπεσε με το σεισμό και ματαχτiστηκε αργότερα στη σημερινή της θέση, στο κέντρο του χωριού, πάνω στον επαρχιακό δρόμο του Ασπρογέρακα. H άλλη εκκλησιά στη περιοχή Τραυλέϊκα, της οικογένειας Τραυλού ήταν η «Παναγία του Βράχου», που λειτουργούσε αν και χτυπημένη και μετά τσου σεισμούς και γιόρταζε στις 23 Αυγούστου. Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, όταν ακόμα ζούσαν οι τελευταίες 70 οικογένειες του Ασπρογέρακα, που οι κοπέλλες του χωριού γέμιζαν τα πανέρια με τσι αρτοπλασίες και τσι στόλιζαν με μπουκετάκια από αγριολούλουδα, που μοσχομύριζαν χωριό. Στη λειτουργία τση Παναγίας του Βράχου μαζεύονταν όλοι οι χωριανοί, ήταν μεγάλη γιορτή για το χωριό μας, γινόταν σπουδαίο πανηγύρι και τρώγαμε στο σπίτι το επίσημο φαγητό, τη κρεατόσουπα με μοσχάρι και όσσο μπόκο. Το εκκλησάκι αυτό πληγωμένο από τσου σεισμούς δεν άντεξε και στο τέλος της δεκαετίας του ’70 κατέρρευσε, η δε εικόνα τση Παναγίας του Βράχου μεταφέρθηκε για ασφάλεια στην παραπάνω νέα εκκλησιά τση Αγίας Παρασκευής, όπου γίνεται κάθε χρόνο προς ανάμνηση το 2ήμερο πανηγύρι στη γιορτή της στις 25 και 26 Ιουλίου. ¨Ετσι σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια του ναού και το οικογενειακό Νεκροταφείο των Τραυλέων, με αρχαιότερο σωζόμενο τον πέτρινο τάφο του Βικέντιου Τραυλού (1768-1862) του Σπυρίδωνος και της συζύγου του Αγγελικής Σπυράτου, φιλοτεχνημένος με μαιάνδρους και επιγραφή, που αναφέρει τους υιούς του Παναγή, Δημήτριο, Γεράσιμο και Γρηγόριο, δείγμα μιάς άλλης εποχής, που επικρατούσε η ευμάρεια και η αρχοντιά. Σήμερα εν ζωή είναι 4 φαμελίτες όλες γυναίκες: Η Ανδρεάς Τραυλού-Μεσσάρη, συγγραφέας, που κάθε χρόνο μέχρι πρόσφατα διατηρούσε το έθιμο και κάνει τη λειτουργία στις 23 Αυγούστου, η Ρενέ Τραυλού του Κοσμέτου, η Ελένη Τραυλού του Παυλάκη, του καθηγητή Μαθηματικών και οι αδελφές Ολυμπία (εγώ) και Παυλίνα Τραυλού του Παναγάκη, δικηγόρου, γυιού του Συμβολαιογράφου Πρόννων και νόνου μου, σιορ Διονυσάκη Τραυλού, όταν ο Ασπρογέρακας ανθούσε.
Στον Ασπρογέρακα επίσης λειτουργούσε Ειρηνοδικείο, στο οποίο νεαρός Ειρηνοδίκης διορίστηκε ο άλλος μου παππούς, Γεώργιος Ζαρλάς, από το Πήλιο ορμόμενος, ο οποίος στη συνέχεια αγάπησε την Κεφαλονιά και παντρεύτηκε την κόρη του γιατρού, διανοούμενου και πολιτικού, Ανδρέα Μεταξά- Μαριάτου, την Βικτωρία, δηλαδή την νόνα μου και κατόπιν θεατρική συγγραφέα, με το ψευδώνυμο Παυλίνα Πετροβάτου, που έγγραψε το θεατρικό έργο και το σενάριο της ταινίας «Το κλειδί της ευτυχίας».
Επίσης στη Κορωνή λειτουργούσε το Συμβολαιογραφείο του νόνου μου, του σιορ Διονυσάκη Τραυλού, γνωστού με το παρατσούκλι «Γρατσουνίτης», είτε γιατί γρατσουνούσε με την πέννα του με φτερό τα συμβόλαια, είτε γιατί γρατσουνούσε την κιθάρα του και τραγουδούσε Ιταλικές άριες και όπερες, αφού είχε σπουδάσει Νομικά στη Βενετία και μιλούσε άπταιστα Ιταλικά. Αυτός λοιπόν έκανε παρέα με τον γιατρό και κουμπάρο του τον ανωτέρω Ανδρέα Μεταξά-Μαριάτο (προπάππο μου) και με τον άλλο ξενομερίτη παππού, τον παραπάνω νεαρό τότε Ειρηνοδίκη, και μετέπειτα Πρόεδρο Πρωτοδικών και κάνανε στενή παρέα οι δυό τους, λόγων των κοινών ενδιαφερόντων τους, από τη μια τα Νομικά και από την άλλη τη ποιοτική Μουσική και το τραγούδι.
Τέλος στον Ασπρογέρακα υπήρχε και Αστυνομικό τμήμα. Αργότερα στη Κατοχή το Συμβ/φείο-κατοικία του νόνου μου, Διονυσάκη Τραυλού, το επίταξαν οι Ναπολιτάνοι καραμπινιέροι και το έκαμαν Καραμπινιερία. Ζούσαν μαζί με την οικογένεια Τραυλού, που στριμώχτηκε από το Αρχοντικό σε δυό κάμαρες, ζούσαν όμως αρμονικά γιατί ήταν και αυτοί τροβαδούροι, αγάπησαν τον τόπο μας και ήταν ελαστικοί με τσου Κεφαλλονίτες. Ως γνωστόν πολλές κοπέλλες Κεφαλονίτισες στη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής, έκρυψαν και φυγάδευσαν Ιταλούς αντιφασίστες για να τους γλυτώσουν από το μαίνος και τη θηριωδία των Γερμανών, οι οποίοι μετά τον πόλεμο τσι παντρεύτηκαν και τσι πήραν μαζί τους στην Ιταλία.
Δυστυχώς μετά τσου σεισμούς του ’53 τα τρία αυτά χωρία Ασπρογέρακας-Αννινάτα –Κορνέλλο εγκαταλείφθηκαν από την Πολιτεία, ερημώθηκαν από τους κατοίκους και λόγγωσαν τα άλλοτε εύφορα, γόνιμα και παραγωγικά χωράφια μιας κοινωνίας ευδαιμονίας, μιας Γης της Επαγγελίας, που ότι φύτευες καρποφορούσε: ελήες, στάρι, αμπέλια, κηπευτικά και που έθρεψε πλουσιοπάροχα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής τους ανθρώπους της, γιατί κανείς δεν πείνασε στα μέρη μας. Έτσι σήμερα στον Ασπρογέρακα ζεί μονάχα μία οικογένεια του Γώργου Σιμωτά (Μπόκιου), κτηνοτρόφου.
Η Πολιτεία υπήρξε σκληρή και ανελέητη, ξέγραψε τα χωριά αυτά από το χάρτη τση Κεφαλονιάς μας. Αν και ο δρόμος, που διέρχεται από τον Ασπρογέρακα και τον συνδέει με τον Πόρο, την Σκάλα, μέχρι τον Αγιο Γεώργιο και από εκεί με τ’ Αργοστόλι, ο οποίος είναι μόλις 7 χλμ είναι χαρακτηρισμένος Επαρχιακός δρόμος Ε12, δυστυχώς η σημερινή του κατάσταση δεν διαφέρει από εκείνη του 1953, και μετά από πάροδο 60 και πλέον ετών παραμένει καρόδρομος με πέτρες και χαλίκι, που διέρχονται τα κοπάδια των ζώων, γιατί δεν έχει ποτέ στρωθεί από τότε με άσφαλτο ή τσιμέντο και είναι ο μοναδικός δρόμος σ’ ολόκληρο το Νησί που δεν κατασκευάστηκε ποτές και από κανέναν. Διότι ουδείς τοπικός άρχοντας κανενός πολιτικού κόμματος δεν ενδιαφέρθηκε να κατασκευάσει τον Επαρχιακό δρόμο Ασπρογέρακα –Πόρου-Σκάλας μέχρι τον Αγ. Γεώργιο, ο οποίος αποτελεί κόμβο συνένωσης των τριών ορεινών χωριών με τον Πόρο και τη Σκάλα, και παρακαμπτήρια οδό, θα ήταν δε συντομότερη και ασφαλέστερη διέξοδος, σε περίπτωση, που κλείνει το Φαράγγι του Πόρου από τις τακτικές κατολισθήσεις, εάν κάποιος αρμόδιος τον κατασκεύαζε επιμελώς. Τόσο οι Τοπικοί Σύμβουλοι, Δήμαρχοι, Νομάρχες, που κατά καιρούς πέρασαν και κατάγονταν από τα μέρη μας, ουδείς έσκυψε στη γη των προγόνων του να κάνει κάποιο έργο οδοποιϊας στον δρόμο αυτό, ώστε να δώσει πνοή ζωής στα χωριά αυτά, που ήταν κάποτε πλούσια, παραγωγικά, περήφανα. Τουναντίον όλοι οι τοπικοί άρχοντες και παράγοντες, χωρίς κανένα συναίσθημα ή ευαισθησία, πήγαν στο Πόρο και τη Σκάλα, όπου έχτισαν σπίτια, βίλλες, μαγαζιά, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις, περιφρονώντας τη γη που τους γέννησε και τους έθρεψε στα δύσκολα χρόνια. Με μοναδική εξαίρεση τον κ. Σωτήρη Κουρή, που στο τέλος της θητείας του, πριν 3 χρόνια έκανε σ’ ένα κομμάτι του δρόμου αυτού τις προεργασίες, ώστε στη συνέχεια να ασφαλτοστρωθεί από τους επόμενους αρμοδίους, διοικούντες.
Φταίμε όμως και εμείς: Όταν στις καταστρεπτικές πυρκαγιές του Ασπρογέρακα τον Ιούλιο 2007, όσοι έτρεχαν να πάρουν αποζημιώσεις για τα καμένα χωράφια και (δήθεν) σπίτια τους και στη συνέχεια πήγαν και χτίσαν καινούργια στον Πόρο, συνάδουν στο κακό με τους πολιτικούς φορείς της εξουσίας.
Γι’ αυτό και η νόνα μου, η σιόρα Βιτώρια, που αγαπούσε πολύ τον τόπο της, τον Ασπρογέρακα, όταν καθόμασταν στη τραγιάτα και διηγόταν παραμύθια, έλεγε: «Ήταν ένα πανέμορφο χωριό, κάποτε φύσηξε άνεμος κακός, γκρέμισε τα σπίτια, σκόρπισαν οι ανθρώποι. Οι άρχοντες πήγανε αλλού, χτίσανε παλάτια, λησμόνησαν τον τόπο τους. Θάρθει όμως μια μέρα, που οι χωριανοί θα ξαναγυρίσουν στα μέρη τους». Η νόνα είχε ένα όραμα: «να ξαναζωντανέψει το χωριό μας». Εμείς σήμερα έχουμε χρέος να μεταδώσουμε την ιδέα αυτή στη νέα γενιά, με την ελπίδα οι νέοι άνθρωποι να επιστρέψουν στη ρίζα τους, τον Ασπρογέρακα, τ’ Αννινάτα, το Κορνέλλο.
Αυτά για την ιστορία του τόπου, που μας γέννησε, για να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ, ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ 1953 ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Χαλάνδρι, 11 Οκτωβρίου 2016.
Ολυμπία Παναγή Τραυλού.