Οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις γνωρίζοντας την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, έθεσαν προς υλοποίηση τρεις κύριους στόχους.
Ο πρώτος, να αποκτήσουν το σύνολο των αποθεμάτων μέσα από τις δικές τους εταιρίες.
Ο δεύτερος, να μπορέσουν να τα εκμεταλλευτούν μέσα σε περιβάλλον ηρεμίας.
Ο τρίτος, να φροντίσουν μέσα από την αποδυνάμωση και την διάλυση τοπικών κρατών, να εξασφαλίσουν τα αποτελέσματα της υλοποίησης των δύο πρώτων στο διηνεκές.
Κοσμογονικές αλλαγές έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας. Όλες αυτές εντάσσονται στον σχεδιασμό υλοποίησης των ανωτέρων στόχων. Και φυσικά τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας και στην Κύπρο μια και οι δύο χώρες κατέχουν ένα μεγάλο μέρος της Α.Ο.Ζ. της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Αυτό που διαφεύγει της προσοχής πολλών είναι ο ρόλος που παίζει η Τουρκία στην υλοποίηση των ανωτέρων στόχων. Η τελευταία πέρα από τον ρόλο που έπαιξε μαζί με την Σαουδική Αραβία στον συριακό εμφύλιο στην προσπάθεια ανατροπής του Άσσαντ και την διάλυσης της Συρίας, παίζει ένα σπουδαίο ρόλο και στην υλοποίηση του ανωτέρου σχεδιασμού που αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο.
Οι κρατικές οντότητες της Κύπρου και της Ελλάδας βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο λόγω του υπόγειου πλούτου που διαθέτουν. Από τα ισχυρά ξένα κέντρα εξουσίας έχει ανατεθεί στην Τουρκία ο ρόλος του μπαμπούλα για να ασκεί την πίεση που απαιτείται για την υλοποίηση του σχεδιασμού που αφορά της δύο αυτές χώρες. Πίεση που θα φτάσει αν απαιτηθεί και σε θερμά επεισόδια και σε εμπόλεμη σύρραξη για να επισπευτούν τα πράγματα. Και οπωσδήποτε αυτή η πίεση συνδυάζεται με την όρεξη της Τουρκίας που εποφθαλμιά πέραν από το μοίρασμα των υδρογονανθράκων, την Δυτική Θράκη και το μισό Αιγαίο.
Είναι γνωστό ότι ο νούμερο ένα αντίπαλος του εβραιοαμερικανικού παράγοντα είναι η Ρωσία. Γι’ αυτό υλοποιείται ο οικονομικός και γεωπολιτικός αποκλεισμός της. Ο πλήρης έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου από τους ευρωαντλαντιστές δεν θα βλάψει σοβαρά μόνο τα συμφέροντα της Ρωσίας, μιας και θα ανοίξουν άλλοι δρόμοι για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης αλλά θέτει και τις βάσεις για την μελλοντική υπαρξιακή επιβίωσή της. Η Ρώσοι το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό και δεν σκοπεύουν να μείνουν θεατές σε ένα παιχνίδι που παίζεται στην έδρα τους, όπως δεν έμειναν θεατές και στην Συρία αλλά και αλλού.
Ηλίας Ευαγγελόπουλος
Οικονομολόγος
http://koukfamily.blogspot.gr/2018/03/blog-post_90.html
Εγώ εκειό που βλέπω είναι ότι κτίζεται ένας καινούριος «Πύργος τση Βαβέλ» από πολυεθνικές αυτή τη φορά και σε ένα κομμάτι του οικοπέδου του είμαστε δυστυχώς και εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε φτάνει όμως το «ο Θεός να βάλει το χέρι του» όπως θα έλεγα, αλλά θα πρέπει να υπάρχει ψυχραιμία κινήσεων, που αυτό συνεπάγεται πολίτες με μυαλό σαν αυτό του Οδυσσέα πριν φάει τους μνηστήρες , γιατί κινδυνεύουμε να πάθουμε ό,τι στο Δεύτερο Παγκόσμιο, δηλαδή:
Ήρωες μεν, διαλυμένοι και μακάκες δε.
Ελπίζω να αποκτήσαμε εμπειρίες.
Ας το ελπίσουμε μα και ας το παλέψουμε όλοι…