ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Μια φορά κάθε δυο χρόνια κάνω ενημέρωση του αρχείου μου με το νέο υλικό , φωτογραφίες κυρίως και έγγραφα, που στην διετία έχει προκύψει. Η διαδικασία αυτή απαιτεί πεντάωρα και επτάωρα εργασίας, ολόκληρο τον εξωεπαγγελματικό χρόνο μου για περίπου μια βδομάδα και πρέπει να ολοκληρωθεί σύντομα, γιατί στο διάστημα αυτό το αρχείο μου είναι ευάλωτο, χωρίς αντίγραφα ασφαλείας. Σε κάποια φάση είχα συγκεντρώσει σε ένα φάκελο 4.500 νέες εικόνες, που και αυτές ήταν ένα τμήμα μόνο του συνολικού υλικού που έπρεπε να ενταχθεί στο παλαιότερο αρχείο μου. Μερικές από αυτές είχαν αποθηκευθεί 2 ή 3 φορές, αλλά όλες ήθελαν χρόνο για την διαχείριση τους, έστω και με διαγραφή.
Δύο ζητήματα με απασχολούσαν όσο εργαζόμουν σε αυτά: Το πρώτο είναι, αν τα αρχεία αυτά, ιδιαίτερα τα προσωπικά και τα οικογενειακά, θα ενδιαφέρουν κάποιον μετά από εμάς. Εμείς γοητευόμαστε ξεφυλλίζοντας άλμπουμ φωτογραφιών των γονιών μας, σπανίως όμως ανοίγουμε τους φακέλους των υπολογιστών να δούμε τις δικές μας, γιατί διαχειριζόμαστε συνεχώς νέο υλικό και η όλη αυτή διαδικασία καταντά κουραστική και κοινότυπη. Θα νοιώσουν άραγε τα παιδιά μας την συγκίνηση της αναδρομής σε μιαν άλλη εποχή, ανοίγοντας κάποτε τους φακέλους μας, ή ο όγκος των δικών τους ψηφιακών πληροφοριών και αρχείων δεν θα επιτρέπει την απόλαυση αυτή;
Το δεύτερο θέμα είναι το αν τα αρχεία αυτά θα διασωθούν τελικά και για πόσο! Και αν θα ανοίγουν, δέκα – είκοσι χρόνια μετά το πέρας της δικής μας φυσικής παρουσίας εδώ. Και τι θα συμβεί, αν προκύψει μια φυσική καταστροφή, αν χαθεί το ρεύμα ή –ακόμη περισσότερο - αν χαθεί ο πολιτισμός. Τι πληροφορίες θα μπορέσουν να συλλέξουν για μας οι αρχαιολόγοι ενός μακρινού μέλλοντος –αν υπάρξουν ποτέ- καθώς η αποτύπωση του πολιτισμού μας σε ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της είναι ουσιαστικά άυλη! Μήπως ούτε καν τις πληροφορίες που αποκομίζουμε σήμερα εμείς για τους αρχαίους πολιτισμούς, διαβάζοντας δυο λέξεις μόνο χαραγμένες σε ένα κεραμίδι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου