Τελικά η ζωή είναι στιγμές.

Το ταγάρι της Μαριέττας, το δαφνομπάστουνο και το μοναστήρι στα

Τραχώνια –Ανδρεολάτα (Ιούνιος 2009)
Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πάνε 10 χρόνια πίσω που γύριζα στα χωριά του νησιού για να
καταγράψω εικόνες του αγίου Γερασίμου. Πέρασα και από τα
Ανδρεολάτα και σε μια γωνία του δρόμου, είδα δυο γεροντάκια
καθισμένα στα παγκάκι, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του
Θεολόγου. Πλησίασα κι έπιασα την κουβέντα μαζί τους.
Το ένα  γεροντάκι ήταν γνωστό μου από τα παλιά, ήταν ο Λεωνίδας Αγγελάτος
και με βοήθησε να επισκεφτώ την Παναγία στα Τραχώνια, λίγο πιο πάνω
από το χωριό, όπου στο κτιστό αγιογραφημένο τέμπλο της παλιάς
εκκλησίας «στέκει» επιβλητική η μορφή του Αγίου Γερασίμου, του αγίου
της νήσου μας. Ωστόσο, με μια προσεκτική ματιά διαπιστώνει εύκολα
κανείς πως, κάτω από αυτές τις υπέροχες τοιχογραφίες υπάρχουν και
παλιότερες, που δεν έχουν μελετηθεί και δεν έχουν αναφερθεί από τους
μελετητές του ιερού αυτού χώρου. (Το μοναστήρι στα Τραχώνια ήταν
αφιέρωμα της οικογένειας Αγγελάτου στην Ιερά Μονή της Υπεραγίας
Θεοτόκο της Άτρου, όπου και η οικογένεια διατηρούσε θαφτικό στον
περίγυρο του μοναστηριού, έως και τα μέσα του περασμένου αιώνα).
Κατά την επιστροφή μας στο χωριό ξανασυνάντησα το άλλο γεροντάκι,
τον Αρίστο Γαβριελάτο, δηλαδή, μας περίμενε και με καλοσύνη και
επικοινωνία ήθελε να μάθει για μένα. Πιάσαμε την κουβέντα για τη ζωή
στο χωριό, για τη μοναξιά, για τις αλλαγές που έχουν έρθει στον κόσμο
και αναπτύξαμε μια συζήτηση για πολλά και διάφορα της εποχής μας. Ο
Αρίστος ήταν ναυτικός αλλά και κάποια χρόνια είχε κάνει και στη
Γερμανία ως μετανάστης για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Κοντά να φύγω για να γυρίσω στο Ληξούρι, μου λέει ο Αρίστος
«Στάσου, θέλω να πάμε στο σπίτι μου, στο Ξενόπουλο...». Εκεί ήταν η
γυναίκα του, η Έλλη Γαβριελάτου, που μας άνοιξε διάπλατα την πόρτα
της… και σε λίγα δευτερόλεπτα, έρχεται ο Αρίστος και μου φέρνει ως
δώρο ένα μπαστούνι , από δαφνόδεντρο, σκαλισμένο από αυτόν,
λέγοντάς μου … «πάρ’ το, θέλω να με θυμάσαι, κατάλαβα πως είσαι
άνθρωπος ψυχής… Έχω φτιάξει και καλύτερα αλλά τα έχω δώσει, πάρ’
το όμως, γιατί κι αυτό έχει τη δουλειά του και το μεράκι μου».

Το πήρα στα χέρια μου και έκπληκτος διαπίστωσα πως πάνω σε αυτό
ήταν σκαλισμένα διάφορα σχήματα. Σκαλίσματα χωρίς βάθος, απλά
παιχνιδίσματα με τη φλούδα του ξύλου με θέματα ποικίλα και
εντυπωσιακά. Θέματα διάφορα: όπως πύλες κάστρου, ζώα , πουλιά
άνθρωποι , ψάρια και άλλα. Θέματα της δημιουργίας του Θεού, γι’ αυτό
και στο πάνω μέρος του ξύλου σκάλιζε ένα σταυρό. Σκαλισμένες με το
σουγιά ποικίλες εικόνες, με προσεκτικό τρόπο, αφαιρώντας τη φλούδα
της δάφνης ακολουθώντας το μελετημένο σχέδιό του, δείχνοντας πως,
τούτο το γεροντάκι είχε καλλιτεχνική φύση και χέρι που το οδηγούσε η
υπομονή και η σκέψη.
Θάμαξα το έργο, το τόσο απλό, αλλά προσεγμένο, που μαρτυρούσε το
κόπο και την όμορφη καλλιτεχνία του ανθρώπου αυτού. Έτρεξα στο
αυτοκίνητό μου και πήρα το δικό μου δώρο, ένα ταγάρι δουλεμένο από
τα χέρια της παλιάς υφάντρας των Τρωγιαννάτων, της Μαριέττας
Γερασιμάτου. Το χάρηκε πολύ. Τα δώρα μας ήταν δοσμένα από καρδιάς
επικοινωνία και αυθόρμητη ειλικρίνεια.
Από τότε έχω το μπαστούνι μου, για τα γεράματά μου,
ομορφοσκάλιστο. Πέρα που όταν το βλέπω, λέω κι τούτο το
κεφαλονίτικο… γιατί οι δεσποτάδες και οι αρχιμανδρίτες έχουν ράβδους;
Έχω κι εγώ το δικό μου κηρύκειο και μάλιστα φτιαγμένο από ζύμωμα
ψυχής και χαρισμένο από την καρδιά ενός ανθρώπου, που μια
συνάντηση μαζί του, μοναδική, έγινε βαθύ αποτύπωμα όμορφο μιας
υπέροχης επικοινωνίας. Τελικά η ζωή είναι στιγμές.