Ωδές Κορωνοϊού ΠΟΙΗΜΑ

Ωδές Κορωνοϊού
Στα εσώψυχα ο πανικός, στη μούρη η μπαρμπούτα
αλάργα –αλάργα σκεφτικός, πικρός κωμικοτραγικός
να λέω τί `ναι τούτα.
- Τί `ναι τούτα, τί `ναι τούτα
στη μουσούδα η μπαρμπούτα.
Τώρα ο Κορωνοϊός είναι που βασιλεύει
με την αρρώστια αρχηγός, Χίμαιρα που σαλεύει.
- Σαλεύει ιός, σαλεύει ιός

τρομοκρατίας οδηγός.
Μάγεμα η Φύση κι όνειρο, η Άνοιξη ήρθε πάλι
κι εμείς χειρόκτια και μασκέ και σκέτο Καρναβάλι.
Ήρθε ο Απρίλης ο ξανθός με Μάη μυρωδάτο
ήρθε κι ο Κορωνοϊός με Πάσχα μπαλκονάτο.
Πάσχα με δίχως Εκκλησιά και δίχως οβελία
να χαίρεται ο Δαίμονας επί τη απωλεία.
Τί το `θελα για Τουρισμό δωμάτια να κάμω
για τουρισμό –κατουρισμό και χτίσιμο στην άμμο.
Φάτε φτωχοί τα ψίχουλα στου πλούσιου το τραπέζι
χορδές νταούλια και κοιλιές η επαιτεία παίζει.
Δηλώνω κατ` εξαίρεση μετακινούμαι έξω
και του ιού προαίρεση, κοντεύω να τα παίξω!
Πολλοί τριγύρω μας Γιατροί με μάσκες για υγεία
θα `ναι βεβαίως Χειρουργοί που πάν` στα χειρουργεία!
Ποιος το περίμενε ποτέ, με άδεια απ` το Κράτος
να κατουράει ο Αζόρ, πεποίθηση γιομάτος!
Πλατωνικά αγάπα με κι όχι φιλιά κοκόνα
μην μπει ο Κορωνοϊός στην κεφαλή κορώνα!
Αυτά είναι μόνο η αρχή, έχει ουρά το πράμα
κάθε της Γης περιοχή για γέλιο και για κλάμα!
Πολλά περίμενα να ιδώ κι όχι «μένουμε σπίτι»
όλοι ας φύγουμε από δω, φκιάνουν μαντρί χωρίς αιδώ
εμπρός γι άλλον πλανήτη.
Φκιάνουν μαντρί, φκιάνουν μαντρί
έναν πλανήτη φυλακή.
Επήρα τη γυναίκα μου και τα συμπράγκαλά μου
και επιστρέφω στα παλιά, στην πατρική φωλιά μου.
Στο πατρικό, στο πατρικό
με πνεύμα επαναστατικό.
Νικόλας Γαρμπής