Αρμενίζουνε βαρκούλες στο γιαλό;
Τέλη της δεκαετίας του 70ντα, είμαι με ένα φίλο μου από την Κεφαλλονιά και κάνουμε βόλτα στον Πειραιά, ενώ διασχίζουμε την Τσαμαδού και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ψαράδικο, μου κόβει την συζήτηση και μπαίνει μέσα στο κατάστημα. Παίρνει στα χέρια του μια τσιπούρα από ένα τελάρο, την φέρνει στο ύψος των χειλιών του και αρχίζει να κινεί τα χείλη του σαν να της μιλάει.
-Οι πελάτες όλοι τον κοιτάζουν σοκαρισμένοι, το ίδιο και ο καταστηματάρχης, εγώ αισθάνομαι αμήχανα, αλλά γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτος είναι αναρωτιέμαι τι θα σκαρώνει τώρα, τελικά ο καταστηματάρχης τον ρωτάει κάπως ενοχλημένος. «Τι κάνεις τώρα εκεί;» «Του μιλάω και το ρωτάω αν αρμενίζουνε βαρκούλες στο γιαλό.» «Και τι σου λέει αυτό» τον ρωτάει ο καταστηματάρχης και ο Κεφαλλονίτης απαντάει. «Μου λέει ότι δεν ξέρει γιατί έχει χρόνια να πάει!»
-Οι πελάτες όλοι τον κοιτάζουν σοκαρισμένοι, το ίδιο και ο καταστηματάρχης, εγώ αισθάνομαι αμήχανα, αλλά γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτος είναι αναρωτιέμαι τι θα σκαρώνει τώρα, τελικά ο καταστηματάρχης τον ρωτάει κάπως ενοχλημένος. «Τι κάνεις τώρα εκεί;» «Του μιλάω και το ρωτάω αν αρμενίζουνε βαρκούλες στο γιαλό.» «Και τι σου λέει αυτό» τον ρωτάει ο καταστηματάρχης και ο Κεφαλλονίτης απαντάει. «Μου λέει ότι δεν ξέρει γιατί έχει χρόνια να πάει!»
ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ https://lafrousta.wordpress.com/
Το ελληνικό δαιμόνιο
Το ανέκδοτο είναι πραγματικό γεγονός και συνέβη στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στην Αμερική. Ενας Ελληνας εφοπλιστής μπαίνει σε μια τράπεζα, πλησιάζει τον υπάλληλο και του λέει. «Εχω ανάγκη από ένα ταχύρυθμο δάνειο 10.000 δολαρίων, βάζω για εγγύηση το αμάξι μου, είναι έξω στη γωνία παρκαρισμένο» Ο υπάλληλος συμβουλεύετε τον διευθυντή, τα χαρτιά ήταν όλα εντάξει, του δίνουν το δάνειο, ένας υπάλληλος παρκάρει το αμάξι στο υπόγειο γκαράζ της τράπεζας, ενώ αυτοί γελάνε με την αφέλεια του Ελληνα, που άφησε ένα αμάξι αξίας 200.000 δολαρίων για να πάρει ένα τόσο μικρό δάνειο.
Μετά από ένα μήνα ο εφοπλιστής επιστρέφει, πληρώνει το δάνειο συν 33 δολάρια τόκο, για να παραλάβει το αμάξι του. Ο διευθυντής γεμάτος περιέργεια τον ρωτάει, «με συγχωρείτε για την αδιακρισία, αλλά απ’ ότι διαπιστώνω είστε εκατομμυριούχος, γιατί πήρατε ένα τόσο μικρό δάνειο;. Ο Ελληνας τον κοιτάζει κατάματα και με αυτό που του λέει τον αφήνει άγαλμα. «Μου λέτε εσείς που θα έβρισκα στο Μανχάταν, τόσο φτηνό και ασφαλές πάρκινγκ;»
Μετά από ένα μήνα ο εφοπλιστής επιστρέφει, πληρώνει το δάνειο συν 33 δολάρια τόκο, για να παραλάβει το αμάξι του. Ο διευθυντής γεμάτος περιέργεια τον ρωτάει, «με συγχωρείτε για την αδιακρισία, αλλά απ’ ότι διαπιστώνω είστε εκατομμυριούχος, γιατί πήρατε ένα τόσο μικρό δάνειο;. Ο Ελληνας τον κοιτάζει κατάματα και με αυτό που του λέει τον αφήνει άγαλμα. «Μου λέτε εσείς που θα έβρισκα στο Μανχάταν, τόσο φτηνό και ασφαλές πάρκινγκ;»
Εγώ είμαι το μωρό εσύ ποιος είσαι;
Ενας παντρεμένος καλεί στο σπίτι του ένα φίλο του, να τον φιλοξενήσει για μια μέρα. Τα μεσάνυχτα του λέει, έχεις δυο επιλογές ή θα κοιμηθείς στο κρεβάτι με το μωρό ή μόνος σου στον καναπέ. Αυτός προτίμησε τον καναπέ, γιατί σου λέει μήπως πλακώσω το μωρό κατά λάθος. Κάποια στιγμή σηκώθηκε για κατούρημα, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και βλέπει μια γυναίκα πανέμορφη και ολόγυμνη. «Ποια είσαι εσύ» την ρωτάει ενώ τα μάτια του είχαν τρελαθεί από τις καμπύλες της νεαρής. «Εγώ είμαι το μωρό, εσύ ποιος είσαι;» ο τύπος της απαντάει, «αν εσύ είσαι το μωρό, τότε εγώ είμαι ο μαλάκας!»
Αυτό σημαίνει δημόσιος υπάλληλος!
Κάποιος είχε έναν γάιδαρο επιβήτορα, του πήγαιναν τις γαιδούρες και έπαιρνε 150 ευρώ το πήδημα, τακτοποιούσε πολλές κάθε μέρα. Το ποσό φαίνονταν υπερβολικό στους συντοπίτες του, οι οποίοι πήγαν στο δήμαρχο και παραπονέθηκαν, αυτός πήγε στο αφεντικό του γαιδάρου και του ζήτησε ν’ αγοράσει το ζωντανό, συμφώνησαν στο ποσό των 150 χιλιάδων ευρώ.
Ο δήμαρχος εγκατέστησε τον γάιδαρο σε ένα κτήριο με όλα τα κομφόρ, έλα όμως που ο γάιδαρος, ενώ πριν τακτοποιούσε 10 την ημέρα, τώρα με δυσκολία το έκανε μια φορά. Ο δήμαρχος εκνευρισμένος πήγε στον άνθρωπο που του είχε πουλήσει τον γάιδαρο και του λέει, «ρε απατεώνα άλλο γάιδαρο μου έδωσες, αυτός είναι άχρηστος!» Αυτός του απάντησε, «δήμαρχε ο ίδιος γάιδαρος είναι. μόνο που εγώ για να τον ταίζω, έπρεπε πρώτα να δουλεύει!» Τα ίδια κάνουν και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ φιλούν κατουρημένες ποδιές να πιάσουν μια θέση στο δημόσιο, αντί για δημόσιοι υπηρέτες, γίνονται δυνάστες και ταλαιπωρούν αυτούς που τους πληρώνουν.
Ο δήμαρχος εγκατέστησε τον γάιδαρο σε ένα κτήριο με όλα τα κομφόρ, έλα όμως που ο γάιδαρος, ενώ πριν τακτοποιούσε 10 την ημέρα, τώρα με δυσκολία το έκανε μια φορά. Ο δήμαρχος εκνευρισμένος πήγε στον άνθρωπο που του είχε πουλήσει τον γάιδαρο και του λέει, «ρε απατεώνα άλλο γάιδαρο μου έδωσες, αυτός είναι άχρηστος!» Αυτός του απάντησε, «δήμαρχε ο ίδιος γάιδαρος είναι. μόνο που εγώ για να τον ταίζω, έπρεπε πρώτα να δουλεύει!» Τα ίδια κάνουν και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ φιλούν κατουρημένες ποδιές να πιάσουν μια θέση στο δημόσιο, αντί για δημόσιοι υπηρέτες, γίνονται δυνάστες και ταλαιπωρούν αυτούς που τους πληρώνουν.
Μα τι τα κάνει τόσα λεφτά;
Δυο φίλοι συναντιούνται τυχαία μετά από πολλά χρόνια, αφού λένε τα γνωστά καθιερωμένα, ρωτάει ο ένας, πως τα πηγαίνεις με την γυναίκα σου. «Αστα να πάνε φίλε, κοντεύω να τρελαθώ, την Δευτέρα μου ζητάει 100 ευρώ, την Τρίτη λέει δώσε μου 200, την Τετάρτη 400 την Πέμπτη 500!» «Μα καλά ρε παιδί μου, τι τα κάνει τόσα λεφτά;» απορεί ο άλλος, για να πάρει την απάντηση, «εμένα ρωτάς, πάντως εγώ δεν της δίνω φράγκο!»
Ορέ έχει ο σύκος άντερα…
Ενας Κεφαλλονίτης κάλεσε ένα φίλο του από την Κέρκυρα στο νησί του να τον φιλοξενήσει για μερικές ημέρες. Αφού δείπνησαν ένα βράδυ και απολάμβαναν τον καφέ τους στην βεράντα, του λέει ο φίλος του, Γεράσιμε ξέρεις τι θα ήθελα τώρα, να είχαμε μερικά σύκα, πολύ μου αρέσουν. Κανένα πρόβλημα Σπύρο μου, η συκιά μου στο πίσω μέρος της αυλής είναι γεμάτη από δαύτα, πάμε αλλά να προσέχεις γιατί δεν υπάρχει φωτισμός. Καλά Γεράσιμε θα έχω το νου μου, του απαντάει ο Σπύρος.
Κατεβαίνουν από την βεράντα και βαδίζουν προς την συκιά, ο φιλοξενούμενος ανεβαίνει πάνω και αρχίζει να τρώει τον περίδρομο, ενώ κάθε τόσο αναφωνεί, είναι ψυχή μου μέλι, δεν τα χορταίνω. Φάε φίλε μου όσα μπορείς, όλα δικά μας είναι, σε κάποια στιγμή ο Κερκυραίος φωνάζει πάνω από τη συκιά, επειδή έτρωγε ένα βάτραχο αντί σύκο. «Ορέ έχει ο σύκος άντερα και μακριές ποδάρες;»
Κατεβαίνουν από την βεράντα και βαδίζουν προς την συκιά, ο φιλοξενούμενος ανεβαίνει πάνω και αρχίζει να τρώει τον περίδρομο, ενώ κάθε τόσο αναφωνεί, είναι ψυχή μου μέλι, δεν τα χορταίνω. Φάε φίλε μου όσα μπορείς, όλα δικά μας είναι, σε κάποια στιγμή ο Κερκυραίος φωνάζει πάνω από τη συκιά, επειδή έτρωγε ένα βάτραχο αντί σύκο. «Ορέ έχει ο σύκος άντερα και μακριές ποδάρες;»
