Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ως συνώνυμες τις ονομασίες Δαναοί-Αχαιοί- Αργείοι. Οι πρώτοι είναι οι Έλληνες γενικώς. Οι δεύτεροι το ελληνικό φύλο που ηγεμονεύει κατά την μυκηναϊκή περίοδο. Οι τρίτοι, οι κάτοικοι του Άργους και κατ' επέκτασιν όλοι οι κάτοικοι της μυκηναϊκής αυτοκρατορίας των Αχαιών που το κέντρο της βρισκόταν στην Αργολίδα όπου η πρωτεύουσα Μυκήνες, η ισχυρή Τίρυνς και η μεγαλούπολις Άργος.
Άλλες ετυμολογήσεις:
Εκτός από το δαν-δάνος (ιαπετικό («ΙΕ») danus) έχει προταθεί και η ετυμολόγηση από τα δα=γη και ναίω= κατοικώ, διαμένω, δηλ. Δαναός= γηγενής, αυτόχθων. Φυσικά η ετυμολόγηση από το εβραϊκό Dan=κριτής, δικαστής, είναι παντελώς αβάσιμη. (Ορισμένοι μελετητές όμως προτείνουν το αντίστροφο, ότι δηλ. η εβραϊκή φυλή του Δαν προέρχεται από τους Έλληνες Δαναούς! Βλ. π.χ. το βιβλίο των Ισραηλινών Moshe και Trude Dothan, «Φιλισταίοι - Οι Λαοί της Θάλασσας», 1993.)
Φειδίας Μπουρλᾶς
«Εμοί μεν ούν λέγειν μεν τα υπό
Ελλήνων λεγόμενα ανάγκη
πείθεσθαι δε πάσιν ουκέτι ανάγκη»[1]
(Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος
να αναφέρω όσα ισχυρίζονται
οι Έλληνες, αλλά δεν υποχρεούμαι
και να τα πιστέψω όλα)
Παυσανίας
Οι απόγονοι της Αγελάδας, του Δία, του Νείλου και του Ποσειδώνα.
Δαναούς αποκαλεί ο Όμηρος τους Έλληνες, γιατί η οικογένεια του Δαναού, ερχόμενη από την Αίγυπτο, βασίλεψε στο Άργος. Ο Δαναός δεν δημιούργησε δυναστεία, μια που τον διαδέχτηκε ο γιος του αδελφού του, Αίγυπτου, ο Λυγκέας. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του Δαναού Υπερμήστρα. Αλλά, οι Δυναστείες και οι Φυλές δεν ονομάζονταν από την γυναικεία γραμμή. Δηλαδή, το «Δαναοί»είναι κάπως αδικαιολόγητο για εθνικό όνομα. Ίσως ο Ποιητής μας ονόμασε έτσι για να μη μας ονομάσει… Αιγύπτιους. Ίσως όμως το «Δαναοί» να μην αναφέρεται τόσο στο μυθικό πρόσωπο, αλλά σε διάφορους όρους που σχετίζονται με τη ρίζα «δαν», που δεν είναι Ελληνική, μα Σημιτική… Μιλάμε σήμερα για «κρίση εθνικής ταυτότητας». Δεν υπολογίζουμε τους αρχαίους Μύθους που την… εγκαινίασαν.
Πόσο Έλληνες ήταν ο Δαναός και ο αδελφός του, ο Αίγυπτος, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία;Να η γενεαλογία τους: Η κόρη του Αργίτη Βασιλιά Ίναχου, η Ιώ, τράβηξε την ερωτική προσοχή του Δία. Από την οργή της Ήρας, μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, περιπλανήθηκε καταδιωκόμενη από την αλογόμυγα που έστειλε η θεά, και φτάνοντας στην Αίγυπτο έκανε τον Έπαφο με τον Δία.
Οι απόγονοί του παρέμειναν εκεί. Ο Έπαφος έκανε τη Λιβύη με την κόρη του Νείλου Μέμφιδα. Η Λιβύη και ο Ποσειδώνας, έκαναν τον Βήλο, που με την κόρη του Νείλου Αγχινόη, έκανε τον Αίγυπτο και το Δαναό.[2] Αυτοί και όλη τους η οικογένεια, πρόγονοι και απόγονοι, βασίλεψαν στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Κιλικία, Τροία, Συρία, Αιθιοπία, κλπ, γινόμενοι γενάρχες - βασιλείς αυτών των φυλών.
Σε τέσσερις γενιές, μόνο μία πρόγονός τους είναι Ελληνίδα. Οι υπόλοιποι είναι ντόπιες νύμφες και ποταμοί, ή θεοί, που, και διεθνείς ήταν (κατά τους Έλληνες) και γονιμοποιούσαν βασιλικές γενιές σε όλον τον πλανήτη και σε κάθε φυλή, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, πάλι.
Αναφέρεται πως όσοι Έλληνες έψαχναν την Ιώ, εγκαταστάθηκαν στην Μέση Ανατολή γιατί δεν τολμούσαν να επιστρέψουν άπρακτοι. Ήταν δηλαδή πιο πολύ πρόσφυγες παρά άποικοι ή κατακτητές. Η Ιώ, για τους Έλληνες, αντανακλούσε την αρχαιότατη και σχεδόν ξεχασμένη διεθνή επιρροή του προϊστορικού πολιτισμού του Αιγαίου. Στα Ιστορικά χρόνια επέζησε σα Μύθος, και μάλιστα μόνο σαν η αρχή του… Το μυθικό πρότυπο (μοτίβο) της εξιστόρησης, όμως, είναι παρμένο από Μεσανατολικούς Μύθους, γιατί η αφήγηση γεννήθηκε κατά την διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων»,[3] της παρακμής των Μυκηνών, όταν η Ασιατική επιρροή κυριαρχούσε.
Ο Μύθος συμβόλιζε τις μετακινήσεις πληθυσμών, πράγμα σύνηθες εκείνη την εποχή, τους οποίους η Δάμαλις Ιώ καθοδηγούσε με τη μορφή της δυνατής Αγελάδας, Μητέρας και Τροφού του λαού της. Το ίδιο ίσχυε και για τις μεταναστεύσεις των Εβραίων. (ο γνωστός «χωνευτός Μόσχος» της «Εξόδου»)
Η Ιώ ταυτίζονταν και με το επακόλουθο χτίσιμο νέων πόλεων, που θεμελιώνονταν χρησιμοποιώντας Μαντικές αγελάδες, όπως στην περίπτωση της Βοιωτικής Θήβας, της Τροίας, (Ιλίου) και πολλών πόλεων στην Παλαιστίνη. Έτσι, αντιστοιχούσε με την θεότητα που βοηθούσε στο χτίσιμο της πόλης. (Στην Θήβα, πχ, αποκαλούσαν την Αθηνά «Όγκα», αγελάδα στα Φοινικικά) Η Ιώ ταυτίζονταν ακόμα και με την ίδια την πόλη, όπως με την ομώνυμή της, Εβραϊκή Σ-ιώ-ν, που ήταν ταυτόχρονα αγελάδα και πόλη:
«Σήκω και αλώνισέ τους, κόρη της Σιών, γιατί θα σου κάνω τα κέρατά σου σιδερένια και τις οπλές σου χάλκινες, και θα λιώσεις και θα ισοπεδώσεις με αυτές έθνη και λαούς…»[4]
Μάλιστα, ο Ηρόδοτος βεβαιώνει πως, αντίθετα με τα άλλα Μυθολογικά πρόσωπα και θεούς, όλοι οι λαοί αποκαλούσαν την Ιώ με το ίδιο όνομα. [5] Στην Αίγυπτο την είπαν Ίσιδα. Και οι Εβραίοι, Σιών την έλεγαν. (Ίσις + Ιώ = Σιών) Η Ιώ ήταν γενάρχης όλων των λαών της Ανατολικής Μεσογείου, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, αλλά την Παλαιά Διαθήκη:
«…Και να, οι αλλόφυλοι, και η Τύρος, και ο λαός των Αιθιόπων, αυτοί εκεί γεννήθηκαν. Λένε οι άνθρωποι, ΄΄μητέρα μας Σιών΄΄, οι άνθρωποι μέσα της γεννήθηκαν, και την θεμελίωσε ο ίδιος ο Ύψιστος» [6]
Όπως καταλάβαμε, η Ελληνική εκδοχή του Μύθου δεν ήταν η μοναδική. Οι Αιγύπτιοι έλεγαν πως η Ιώ τους δόθηκε σα νύφη από τους Έλληνες.[7] Στην αφήγηση του Δίκτη για τα Τρωικά, παρουσιάζεται ο Τρώας Αινείας να ισχυρίζεται πως η Ιώ κατάγονταν από την Σιδώνα της Φοινίκης, και απήχθη από τους Έλληνες, όπως άλλωστε, αργότερα, και η κόρη του Φοίνικα βασιλιά Αγήνορα, η Ευρώπη.[8]Έτσι, έφυγε από το Άργος για να επιστρέψει στην πατρίδα της.
Ο Ερμής σκοτώνει τον Άργο
Τώρα εξηγείται καλύτερα η φρούρησή της από τον Άργο, που δεν έγινε, συνεπώς, λόγω ζηλοτυπίας της Ήρας, αλλά για να συνεχιστεί η αιχμαλωσία της. Από τον Άργο απαλλάχτηκε χάρη στον Ερμή, θεό της Παλαιστινιακής πόλης των Σικίμων, (Σικίμιος Ερμής) πατρίδας του πρώτου ιερέα του Θεού του Υψίστου, Μελχισεδέκ, που ήταν επίσης απόγονος της Ιώς, κατά τους Βυζαντινούς χρονογράφους. Η σχέση του Ερμή με τους Φοίνικες και τους Εβραίους είναι στενή, μια που το Ασιατικό του όνομα, Ναμπού, σημαίνει «Προφήτης» στα Εβραϊκά, (Ναβί) δηλαδή κάποιος που, σαν τον Ερμή, μεταφέρει μηνύματα του Θεού! (τα στοιχεία είναι άπειρα, βλ. ειδικό κεφάλαιο)
Ακόμα, αυτή η άποψη εξηγεί πολύ καλύτερα το γιατί και πως η Ιώ και οι απόγονοί της παρέμειναν στην Αίγυπτο και την Φοινίκη. (που ήταν ένα κράτος για μεγάλο διάστημα) Η εγκυρότητα αυτής της εκδοχής ενισχύεται και από το τέλος της Ελληνικής παραλλαγής.[9] Ενώ οι απόγονοι της βασιλεύουν στην Αίγυπτο και η ίδια παύει να έχει μορφή αγελάδας, η Ιώ περνά τις τελευταίες της μέρες στο όρος Σίλπιοτης Συρίας. Πιθανά, εκεί ήταν η πατρίδα της.
Οι πατριώτες μας, οι Δαναοί…
Ο Ηρόδοτος αποκαλεί, πολύ σωστά, τους απογόνους της Ιώς: «Αιγύπτιους ιθαγενέες». Λέει πως οι γενιές των βασιλέων του Άργους δεν μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες, παρά μόνο μετά τον Περσέα, (χωρίς αυτόν) και προσθέτει: «το πώς ήρθαν οι Αιγύπτιοι και παρέλαβαν τις βασιλικές εξουσίες των Δωριέων, το έχουν καταγράψει άλλοι [ιστορικοί]»[10]
Διάφοροι σύγχρονοι θαυμαστές της… αρχαιότητας έχουν βαλθεί να ανακηρύξουν τον Ηρόδοτο προδότη.[11] Τα ίδια του σέρνει και ο Πλούταρχος. Μήπως, λοιπόν, ο Στράβωνας τα ιστορεί αλλιώς;
«Λέει λοιπόν ο Εκαταίος ο Μιλήσιος για την Πελοπόννησο, πως πριν από τους Έλληνες [12]την κατοίκησαν βάρβαροι. Σχεδόν δε και ολόκληρη η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων παλιά, απαριθμώντας από όσους από αυτούς αναφέρονται,[13] τους λαούς που έφερε από την Φρυγία ο Πέλοπας στην αποκαλούμενη από αυτόν Πελοπόννησο, τον Δαναό που ήρθε από την Αίγυπτο, τους Δρύοπες, Καύκωνες, Πελασγούς, Λέλεγες καὶ άλλους, που μοιράσανε όσα ήταν κάτω και πάνω από τον Ισθμό. Την μεν Αττική πήραν οι Θράκες του Εύμολπου, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρέας, την Καδμεία οι Φοίνικες του Κάδμου, και την Βοιωτία όλη οι Άονες, Τέμμικες και Ύαντες». [14]
Δύσκολο επάγγελμα η αρχαιολατρεία!
Μερικοί τέτοιοι αρχαιολάτρες πιστεύουν πως οι Δαναοί ήταν Έλληνες, και θεωρούν πως ο Μύθος της Ιώς είναι απόδειξη πως ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι Ελληνικής καταγωγής. Πράγματι, δυναστείες που κατάγονταν από την Ιώ βασίλεψαν, εκτός από την Ελλάδα, στην Φοινίκη, τηνΘράκη, την Τροία, την Φρυγία, αλλά και το Ισραήλ. Ας επεκτείνω τον συλλογισμό τους, λοιπόν, και ας δούμε πού θα φτάσει. (Καταλάβατε ήδη, άλλωστε) Για να παραφράσω τον Παυσανία, δεν είμαι υποχρεωμένος να πιστέψω όσα… ισχυρίζομαι. Γνήσιος Έλλην είμαι, άλλωστε, Αιγύπτιος Δαναός.
Από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη. Η λατρεία των ταύρων στους Φοίνικες
Στους κόλπους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ…
Ο πατέρας του Δαναού, Βήλος, πήγε στη Μεσοποταμία. Λέγανε πως ονομάτισε το θεό Βήλο της… Βαβυλώνας, που ταυτίζονταν με τον Δία.[15] Το όνομα είναι Φοινικικό-Σημιτικό. (Μπελ, Βαάλ, κλπ.)Έτσι διέδιδε τον… Ελληνικό πολιτισμό! Ακόμα και στην Κορινθία, αφιέρωναν στην Υγεία, «στη θεά, και ζώνες βαβυλωνιακών φορεμάτων».[16]
Διόδωρος Σικελιώτης: «Λοιπόν, οι Αιγύπτιοι λένε πως μετά από αυτά, σπάρθηκαν πολλές Αιγυπτιακές αποικίες σε όλο τον κόσμο. Γιατί ο Βήλος,» [απόγονος της Ιώς] «που πίστευαν πως ήταν γιος της Λιβύης και του Ποσειδώνα, πήγε αποίκους στη Βαβυλώνα. Αυτός εγκαταστάθηκε κοντά στον Ευφράτη ποταμό, και καθιέρωσε ιερείς παρόμοια με αυτούς της Αιγύπτου, απαλλαγμένους από φόρους και κάθε υποχρέωση, που οι Βαβυλώνιοι τους λένε Χαλδαίους...» [πρόγονοι του Αβραάμ] «....λένε επίσης πως με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησαν όσοι, ακολουθώντας τον Δαναό,» [απόγονος της Ιώς] «συνοίκησαν μια από τις παλιότερες Ελληνικές πόλεις, το Άργος. Μερικοί ακόμη, ξεκινώντας από αυτούς,» [τους Αιγύπτιους] «δημιούργησαν και το έθνος των Κόλχων στον Πόντο, και αυτό των Ιουδαίωνστη μέση Αραβίας και Συρίας. Γι αυτό και σε αυτές τις φυλές υπάρχει η συνήθεια να περιτέμνονται τα παιδιά που γεννιούνται, μια που το έθιμο ήρθε από την Αίγυπτο...» [17]
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά, δυο αράδες παρακάτω, ο Διόδωρος λέει τα ίδια και για την Αθήνα... (μαζί και ο Πλάτωνας στον Τίμαιο και Κριτία) Ο Βήλος έγινε πρόγονος και των Αράβων, μια που η κόρη του Θρονία έκανε τον Αράβιο, τον γενάρχη των Αράβων με τον Ερμάονα.[18] Να προσθέσουμε πως άλλο ένα παρακλάδι της οικογένειας της Ιώς, ο Αγήνωρ και οι γιοί του, Φοίνικας, Κάδμος, Κίλικας, Σύρος, βασίλεψαν στην Φοινίκη και τις άλλες ομώνυμες περιοχές, καθώς και στις Θήβες της Τροίας και της Ελλάδας. Οι Εβραίοι κατάγονταν άμεσα και από την Αίγυπτο, αλλά και από τους Χαλδαίους του Βήλου, γιατί σε αυτούς ανήκε ο Αβραάμ.[19] Σύγχρονοι ερευνητές ανακαλύπτουν συγγένεια Εβραίων και Αράβων. Ούτε και η Βίβλος την αρνείται, μια που ο Ισμαήλ, ο Βιβλικός γενάρχης τους, ήταν γιός του Αβραάμ και της Άγαρ. (ενώ οι άλλες φυλές κατάγονται από τον πολύ αρχαιότερο Νώε, άρα έχουν μικρότερη συγγένεια με τους Εβραίους) Αν και η Ελληνική γενεαλογία των Αράβων είναι διαφορετική, ανάγεται, σε κάθε περίπτωση, στον Βήλο, και τεκμηριώνει ταυτόσημη συγγένεια με τους Εβραίους. Άντε να τα εξηγήσεις αυτά στη Λωρίδα της Γάζας…
Το μνήμα του Βήλου σώζονταν στη Βαβυλώνα, τουλάχιστο μέχρι την εποχή του Ξέρξη. Ο νεκρός ήταν μέσα σε λάδι.[20] Ο (θνητός) Βήλος έγινε γενάρχης των Μεσοποτάμιων Χαλδαίων,που τους έφερε από την Αίγυπτο,[21] και τους εγκατάστησε ως ιερείς στις όχθες του Ευφράτη, όπως είπαμε. Γόνος τους ήταν ο… Αβραάμ, και φυσικά, οι δικοί του απόγονοι, οι Εβραίοι! «Οι Χαλδαίοι» /…/ «ήταν οι αρχηγοί του γένους μας» [των Εβραίων] «και λόγω συγγένειας μνημονεύουν τους Ιουδαίους στα γραπτά τους».[22] Δηλαδή, οι Εβραίοι ήταν σπορά του… Δία και του Ποσειδώνα, και μακρινοί ξάδερφοι του Δαναού, αλλά και των Φοινίκων Αγήνορα και Κάδμου, που ήταν απόγονοι της αγελαδοκόρης Ιώς. Ωραίοι ως Έλληνες… Ο Αβραάμ, ακούγοντας το κάλεσμα του Θεού, άφησε την πατρίδα του και μετοίκισε στην Παλαιστίνη, πηγαίνοντας προσωρινά και στην Αίγυπτο.
Ανθρωποκέφαλοι Ταύροι από την πατρίδα του Αβραάμ, την Μεσοποταμία
Το ότι οι Δαναοί ήταν Αιγύπτιοι, και φυλετικά συγγενείς των Εβραίων, δεν το λέω εγώ, όπως βλέπετε... Η διατύπωση του Διόδωρου μας αφήνει να υποψιαστούμε (τι να υποψιαστούμε, το λέει καθαρά) πως οι Δαναοί περιτέμνονταν, πράγμα σίγουρο για τους Φοίνικες, δηλαδή τον Κάδμο, τον ιδρυτή της Θήβας και παππού του θεού Διονύσου... Οι Φοίνικες ήταν επίσης απόγονοι της Ιώς. Οι «Ψαλμοί του Δαυίδ» αφήνουν σαφείς υπαινιγμούς για την κοινή καταγωγή Εβραίων και Φοινίκων από την «Σιών» (=Ιώ) την πρόγονο και των Δαναών.[23]
Τα... απόκρυφα μυστικά που... αποκαλύπτουμε ήταν πασίγνωστα ανέκαθεν.
Να ένα έμβλημα της αίρεσης των "Καθαρών" όπου συνδυάζεται ο Χαλκούς Όφις του Μωυσή
(και του Ασκληπιού) η "Χρυσή Δάμαλις" Ιώ, και το "σκεύος της Θείας Χάριτος" Μαρία. (Η Θεοτόκος)
Οι Καθαροί λέγεται πως ήταν Παυλικιανοί εξόριστοι που διασκορπίστηκαν στη Δύση,
εκτοπισμένοι από την Μικρά Ασία, απάνω στην διαδρομή της Ιώς δηλαδή...
Ένας απόγονος του Αβραάμ, γιος του Ιακώβ, ονομάστηκε Δαν(-αός), καθώς και μια από τις Φυλές του Ισραήλ. Το τοπωνύμιο Δαν προϋπήρχε του Αβραάμ. [24] Αυτό είναι φυσικό. Η οικογένεια του Δαναού, οι πρόγονοί του, ήταν ήδη εγκατεστημένη εκεί, «δεκατρείς γενιές» [25] πριν αυτόν. Μέλος τους ήταν και ο πρώτος ιερέας του Ενός Θεού «των Εβραίων», (Ιεχωβά) ο Μελχισεδέκ. (δες παρακάτω) και ο άλλος ιερέας Του, ο πεθερός του Μωυσή και «Ιερέας των Ελλήνων» [26] Ιοθώρ, στο Σινά. Κανείς από τους δύο δεν ήταν Εβραίος.
Η μαμά του Δαν ονομάζονταν Βαλλά,[27] το θηλυκό του προγόνου Βήλου και συγγενή του Δαναού… Το όνομα εμφανίζεται συχνά στους Εβραίους, (Βααλιμάθ) και καθορίζει –φυσικά- και ένα μήνα του Ιουδαϊκού ημερολογίου, (Βαάλ) [28] γιατί οι Χαλδαίοι μπορεί να εγκαταστάθηκαν στη Μεσοποταμία ως ιερείς του «Διός Βήλου», αλλά απέκτησαν παγκόσμια φήμη ως αστρολόγοι. Η αστρολογία, τότε, θεωρούταν ως η επιτομή της Σοφίας. Έτσι, η Χαλδαϊκή καταγωγή του Αβραάμ ήταν ένας τίτλος ισότιμος των ανώτερων σημερινών πανεπιστημιακών. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας θεωρεί πως και ο Μωυσής ήταν Χαλδαίος, που οι πρόγονοί του ήρθαν στην Αίγυπτο λόγω λιμού.[29]
Και ο Προφήτης Ηλίας, καίγοντας τους αντιπάλους του με πυρ εξ ουρανού, ακολουθούσε Χαλδαϊκές μεθόδους. Οι Χαλδαίοι γύριζαν και έκαιγαν τα αγάλματα των άλλων θεών, για να αποδείξουν πως ο δικός τους θεός, η φωτιά, ήταν ισχυρότερος.[30] Τη συνήθεια υιοθέτησαν οι πιστοί του Απόλλωνα, που έκαιγαν τελετουργικά το κατάλυμα του Πύθωνα κάθε χρόνο στους Δελφούς, και το ολοκλήρωσαν οι Χριστιανοί καίγοντας τον Ιούδα-Καρνάβαλο. (και όχι μόνο αυτόν)
«Άλλες» παραλλαγές
Οι Βαβυλώνιοι ταύτιζαν τον Βήλο με τον Κρόνο, και γενεαλογούσαν από αυτόν τους Εβραίους, τους Φοίνικες, τους Αιθίοπες και τους Αιγύπτιους. Και πάλι οι Εβραίοι είναι συγγενείς –αδέλφια(!) του Διός Βήλου…
Άλλοι έλεγαν πως την αστρολογία βρήκε ο Άτλας, που ταυτίζονταν με τον Εβραίο Ενώχ, που έκανε το Μαθουσάλα, που διδάχτηκε από τους αγγέλους.[31]
Άλλοι έλεγαν πως ο Ιεροσόλυμος και ο Ιουδαίος ήταν παιδιά του Τυφώνα,[32] γιου της Ήρας (με παρθενογένεση) ή της Γης. Εγγονοί της Ήρας οι Εβραίοι, λοιπόν, ή αδέλφια των Τιτάνων και των Γιγάντων. Αλλά και ο Τυφών, αν και αντίπαλος του Δία, πρέπει να θεωρείται Ελληνικός θεός-αν θεωρήσουμε τους Ολύμπιους ως Έλληνες, δηλαδή. Φυσικά, η σύγκρουση των δυο θεών ξεκίνησε στην Κιλικία και την Συρία…
Άλλη εκδοχή, σύμφωνα με τον Εστιαίο, είναι πως μετά τον Κατακλυσμό, οι ιερείς του Δία κατέληξαν στη Βαβυλώνα: «Όσοι από τους ιερείς διασώθηκαν, παίρνοντας τα ιερά του Ενυαλίου Διός, ήρθαν στο Σεναάρ της Βαβυλωνίας…» Από εκεί διασκορπίστηκαν στη γη.[33] Η κοιλάδα Σεναάρ αναφέρεται και στη Βίβλο, ως το πρώτο μέρος που συγκροτήθηκε ανθρώπινη κοινωνία μετά τον Κατακλυσμό.[34]
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως οι Εβραίοι ήρθαν από την Ινδία. [35] Δεν υπάρχει αντίφαση με τα παραπάνω, ας είναι καλά τα αδέλφια μας οι Τρώες. Ο Τρώας Μέμνων ήταν ταυτόχρονα βασιλιάς των Ινδών, των Αιθιόπων και στρατηγός των Ασσυρίων –δηλαδή των Μεσοποτάμιων, από όπου ήρθε και ο Αβραάμ. Ο στρατός που έφερε ο Μέμνων για να υπερασπίσει την Τροία ήταν από το Ελάμ, τα μετέπειτα Περσικά Σούσα, όπου κατοικούσαν και μελαμψοί Ινδοί, που τους αποκαλούσαν «Αιθίοπες». Το όνομα Ελάμ υπήρχε και στο Ισραήλ, και ο Μέμνων ήταν γνωστός εκεί ως θαυματουργός! Οι Εβραίοι μάγοι ονομάζονταν Έλυμοι, από το Ελάμ, και το πρωτοπαλίκαρο του Αινεία, τον Έλυμο. Αφιερώνω εδικό κεφάλαιο για το θέμα, που είναι τεράστιο.
Σε όλες τις παραλλαγές, η Μυθολογική συγγένεια των Εβραίων με την… Αρία …Ινδο-Ευρωπαϊκή Φυλή είναι προφανής, και παντού ο Αβραάμ παρουσιάζεται ως πρώην Ιερέας του Δία! (αχ βρε Αδόλφε…) Η καταγωγή των Εβραίων από την Ιώ, όμως, είναι η πιθανότερη, γιατί επιβεβαιώνεται από άλλα στοιχεία.
(1) Τη σχέση Εβραίων-Αιγύπτου =Ιώς, και
(2) το τοτέμ της «δαμάλεως» =Ιώς στον Ιουδαϊσμό, στοιχεία που θα αναλύσουμε αμέσως.
1) Εβραίοι και Αίγυπτος
Από την Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, λοιπόν, ήταν η μυθική καταγωγή των Εβραίων. Οι Αιγύπτιοι παραδέχονταν πως ήταν δικοί τους άποικοι,[36] που αρχικά, «ως κατά μηδέν Αιγυπτίων τον τρόπον διαφέρειν (οι Εβραίοι)»[37] «…Εκείνη την ημέρα το Ισραήλ θα είναι ο τρίτος ευλογημένος λαός στη γη σε σχέση με τους Ασσύριους και τους Αιγύπτιους, στη γη που ευλόγησε ο Κύριος Σαβαώθ…», ακούσαμε να λέει ο Ησαΐας… [38] Και ο «Έσδρας» μας αποκαλύπτει πως ο Φαραώ πίστευε στον Ιεχωβά! [39]
«…πλανήθηκαν οι Έλληνες. Την αποκάλυψη την έδωσε ο θεός στους Αιγύπτιους, τους Φοίνικες και τους Χαλδαίους (Ασσύριοι αυτοί είναι) στους Λυδούς και τους Εβραίους…» συμπληρώνει και ο Πορφύριος, σχολιάζοντας ένα χρησμό του Απόλλωνα…[40]
«Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» λέει ο Θεός των Εβραίων.[41] (και των Χριστιανών) Εκεί επέστρεψαν με τον Ιωσήφ, για να φύγουν με τον Μωυσή. Ο Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ, παντρεύτηκε την Αιγύπτια «…Ηλιοπολίτου ιερέως Ασενέθ θυγατέρα, εξ ης γεννήσαι παίδας.»[42] Και ο Μωυσής «γυναίκα Αιθιόπισσαν έλαβε».[43]
Την ίδια πορεία προς Αίγυπτο ακολούθησε και ο Χριστός.
Ακόμα και την εποχή των Αποστόλων, ένας «Αιγύπτιος» ξεσήκωσε τους Εβραίους σε επανάσταση. Οι Ρωμαίοι νόμιζαν πως ήταν ο… Παύλος: «Δηλαδή δεν είσαι εσύ ο Αιγύπτιος που λίγο πριν έκανε ταραχές και βγήκε στην έρημο οδηγώντας τους τέσσερις χιλιάδες σικάριους;»[44](Σικάριος = Εβραίος ξιφομάχος, μαχαιροβγάλτης, επαναστάτης κατά των Ρωμαίων) Αν δεν είχες κάνει στην Αίγυπτο, δεν σε άκουγαν στο Ισραήλ! Ούτε και στην Ελλάδα…
«Ήταν τόση η ευλάβεια για την θεϊκή σοφία των Αιγυπτίων, και το μαρτυράνε οι σοφότεροι Έλληνες, οι Σόλων, Θαλής, Πλάτων, Εύδοξος, Πυθαγόρας, και όπως λένε μερικοί, και ο Λυκούργος, που πήγαν στην Αίγυπτο και συναναστράφηκαν με τους ιερείς. Λένε πως ο Εύδοξος μαθήτευσε στον Χόνουφι από τη Μέμφιδα, ο Σόλωνας στον Σόγχι από την Σάη, ο Πυθαγόρας τον Οίνουφι από την Ηλιούπολη…» (της Αιγύπτου) /…/ «…τα περισσότερα από αυτά που λέγονται ιερογλυφικά γράμματα» [Αιγυπτιακές γραφές-εντολές] « δεν διαφέρουν και πολύ από τα Πυθαγόρεια παραγγέλματα…» [45]
Ο Δίων ο Χρυσόστομος επιχειρεί να διαψεύσει ολοκληρωτικά τον Όμηρο, ισχυριζόμενος πως οι Τρώες νίκησαν στον πόλεμο. Για να τεκμηριώσει την άποψή του, και να εξασφαλιστεί, ίσως, από τις αποδοκιμασίες, μας προειδοποιεί πως η αποκάλυψη της «αλήθειας» σε αυτόν έγινε από Αιγυπτιακά αρχεία και Αιγύπτιους ιερείς!
Οι Αιγύπτιοι στην Παλαιά Διαθήκη είναι οι σοφότεροι άνθρωποι, εκτός από τον… Σολομώντα: «…και επληθύνθη Σαλομών σφόδρα υπέρ την φρόνησιν πάντων αρχαίων ανθρώπων και υπέρ πάντας φρονίμους Αιγύπτου» [46] Φυσικά, οι Ιουδαίοι έλεγαν πως η Αιγυπτιακή σοφία προήλθε από τον Αβραάμ, που πράγματι, είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο.[47] Οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονταν το αντίθετο.[48] Λίγη σημασία έχει.
Γράφει η Παλαιά Διαθήκη: «δεν θα σιχαθείς τον Αιγύπτιο, γιατί ήσουν μετανάστης στη χώρα του. αν γεννηθούν παιδιά τους» [εννοείται στο Ισραήλ] «μετά τρεις γενιές θα δικαιούνται να εισέρχονται στο ναό του Θεού.» [δηλαδή θα γίνουν Ιουδαίοι - θα τους επιτρέπεται να λατρεύουν τον Ιεχωβά][49] Η αιτιολογία της Βίβλου είναι άτοπη, γιατί οι Εβραίοι δεν ήταν «πάροικοι», αλλά υπόδουλοι στην Αίγυπτο. Η κοινή καταγωγή είναι λογικότερη ερμηνεία της επιβαλλόμενης συνάφειας.
Παραδίδεται πως ο Φαραώ Ουαφρής έστειλε βοήθεια για να χτιστεί ο Ναός του Σολομώντα, «μυριάδας οκτώ» εργατών.[50] Σύμφωνα με μια υπερβολική (κατά τη γνώμη μου) αφήγηση, ο Μωυσής έβαλε τις βάσεις της Αιγυπτιακής θρησκείας και πολιτισμού![51]
Ακόμα και τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ιουδαϊσμού, η περιτομή και η αποχή από το χοιρινό κρέας, αλλά και η αποχή των ιερέων από οινοπνευματούχα ποτά κατά τις ιερουργίες,[52] φαίνεται πως ήταν έθιμα της ιερατικής Αιγυπτιακής τάξης, όπου ανήκε αρχικά και ο Μωυσής. «…όλοι αυτοί λοιπόν» [οι Αιγύπτιοι ιερείς] «και περιτέμνονται, και τροφές από χοιρινό δεν τρώνε, αλλά και από τους άλλους Αιγύπτιους, ούτε ένας δεν θυσιάζει γουρούνι στους θεούς».[53] Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Πλούταρχος,[54] και άλλες πηγές, συμφωνούν με τα παραπάνω, με μερικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα..
Οι εχθροί του Σιωνισμού που συνήθως είναι και λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας, ισχυρίζονται πως ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι Ελληνικής καταγωγής. Άρα και ο Ιουδαιοχριστιανικός… Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το Εβραϊκό(;) όνομα Ιορδάνης για αργότερα, σαν επιδόρπιο… Δεν αναφέρω τα… ξαδέλφια μας, τους Εβραίους τυχαία.
Η επέκταση της Αιγύπτου στην Μέση Ανατολή
2) Η Αγελάδα Ιώ:
ο «χωνευτός μόσχος», η «χρυσή δάμαλις».
Η πρόγονος του Βήλου, του Δαναού και του Αβραάμ, Ιώ, έφυγε από το Άργος, μεταμορφωμένη σε αγελάδα, διωγμένη λόγω της οργής της Ήρας, μια που ο Δίας την είχε ερωτευτεί. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι Εβραίοι λάτρεψαν τον «χωνευτόν μόσχον»,[55] ένα μοσχάρι, μόλις γύρισε την πλάτη του ο Μωυσής. Ήταν γενάρχης τους, σύμβολο της Ιώς (Ιούς είναι το σωστό, αλλά εδώ δεν γράφουμε τίποτα «σωστό», μόνο την αλήθεια, ακόμα κι’ αν είναι «στραβή») και προστάτης τους, το Τοτέμ της Φυλής, που ο Προφήτης προσπάθησε να υποκαταστήσει με τον «χαλκούν όφιν» που τους έστησε, κατά διαταγήν του Ιεχωβά.[56]
Έγινε εβραϊκός εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις δυο λατρείες, και φαινομενικά, κέρδισε αυτή του Όφεως. Παραδίδονται ανάλογοι Τοτεμικοί εμφύλιοι και στην Αίγυπτο. Η λατρεία των αγελάδων, όμως, δεν ξεριζώθηκε, αλλά επέστρεφε για αιώνες στο Ισραήλ. Ας μιλήσουμε πρώτα λίγο για το φίδι του Προφήτη, το οποίο λατρεύουμε ακόμα και σήμερα, με ανθρώπινη μορφή…
Ταυρόμορφος θεός από το Ελάμ (Σούσα). Οι Εβραίοι Μάγοι ονομάζονταν "Έλυμοι"...
Το φιδάκι του Μωυσή
Ο Χαλκούς Όφις σε φανταστικές αναπαραστάσεις και η ταύτισή του με τον Θεάνθρωπο.
Η Παλαιά Διαθήκη δίνει στον Χαλκούν Όφιν το όνομα Νεεσθάν (Nehushtan ή Nehustan) αλλά μόνο επί βασιλείας Εζεκία, αιώνες αργότερα από την κατασκευή του.[57] Η επίσημη αφήγηση λέει πως ο «χαλκούς όφις» στήθηκε για να θεραπεύει τα δαγκώματα των φιδιών. Ο ίδιος ο Μωυσής και ο Θεός του, όμως είχαν απαγορέψει κάθε κατασκευή ειδώλου, ακόμα και κάθε εικαστική απομίμηση έμβιων όντων! [58] Είναι προφανές, και από στοιχεία που θα αναφέρουμε αλλού, πως αυτή η απαγόρευση δεν έγινε γνωστή στους Εβραίους παρά πολύ αργότερα. Με αυτές τις αντιφάσεις στο κείμενο της Γραφής, μπορούμε –δηλαδή υποχρεωνόμαστε- να δώσουμε μια άλλη ερμηνεία… Αυτή, όπως θα δούμε, όπως και να γυρίσουμε το θέμα, αντιστοιχεί απόλυτα με την Ελληνική Μυθολογία. Αν βέβαια συνεχίσουμε να αποκαλούμε τους Μύθους του Δωδεκάθεου… Ελληνικούς!
Α) Μπορούμε να θεωρήσουμε πως το Θεραπευτικό Φίδι του Μωυσή ήταν το φίδι του ιαματικού θεού Ασκληπιού, που ταυτίζονταν με την μισομυθική μορφή του Αιγύπτιου Ιμχοτέπ, ως «Ασκληπιός Ιμούθης»…[59]
Β) Ο Ιεχωβάς, με το Ελληνικό του όνομα, ΙΑΩ, παριστάνονταν από τους Έλληνες με σκέλη φιδιού και κεφάλι κόκορα. Ο Θεός λοιπόν, είχε φιδίσια χαρακτηριστικά. Συνεπώς, ο Μωυσής, μέσω του Χαλκού Όφεως, προσπάθησε να επιβάλλει τον Νέο, Δικό του, (και Αιγυπτιακό) οφιοειδή Θεό, ονόματι Ιεχωβάς – Ιαώ, στους Εβραίους, που ήδη είχαν ως Τοτέμ την Αγελάδα. Ταύτιση του Χριστού –ΙΑΩ-με τον «Χαλκούν Όφιν» κάνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «…και καθώς Μωυσής ύψωσεν τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δειν τον υιόν του ανθρώπου…»[60]
Ο Ι Α Ω.
Γ) Άλλη πιθανή ερμηνεία είναι πως ο Προφήτης αντικατέστησε την λατρεία της αγελαδινής προγόνου με αυτή μιας παλιότερης, και πιο «κανονικής»: Το όνομα της Εύας, της πρώτης γυναίκας κατά τους Εβραίους, δεν σημαίνει «Ζωή», όπως μας λένε, αλλά, «θηλυκό φίδι»: «κατά την ακριβή των Εβραίων φωνήν όνομα Έυια δασυνόμενον ερμηνεύεται όφις η θήλεια». [61] Άσε που οι Χριστιανοί έλεγαν πως με την Διονυσιακή επίκληση «ευοί σαβοί» και «υης άττης άττης υής»[62] οι πρόγονοί μας υμνούσαν την Εύα, [63]αφού η ευχή απαγγέλλονταν όσο κρατούσαν στα χέρια «όφεις παρείες». Αυτή ήταν ο «Χαλκούς Όφις»; Άσε που ο ίδιος ο Ιεχωβάς είχε και θηλυκή φύση, («Σαχίνα») πράγμα που τον ομοίωνε ακόμα πιότερο με την Εύα!
Αν ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα του Θεού, τότε το θηλυκό φίδι Εύα, είναι εικόνα Του, ακριβώς όπως παρίσταναν τον ΙΑΩ οι Έλληνες. Δεν τα λέω εγώ, μια που το συμπέρασμα βγαίνει αυτόματα από το παραπάνω κείμενο του Πατέρα της Εκκλησίας. Ο Θεός Ισραήλ, ο Υιός του Ανθρώπου, ο Κύριος των Δυνάμεων, μοιάζει με φίδι, σας αρέσει ή όχι.
Δ) Και οι αναπαραστάσεις του Βάκχου σταυρωμένου («υψωμένου») σαν τον Χριστό, ταυτίζουν τον «Χαλκούν όφιν» με τον Θεό, μια που «Ιεχωβάς» μπορεί να σημαίνει «Γιαχ βαχ» = «θεός Βάκχος». [64] Ο Διόνυσος «Ζαγραίος» σπάρθηκε από τον Δία σε μορφή φιδιού, κατά τους Ορφικούς… Ο Διόνυσος ταυτίζεται και με ταύρο, όπως θα δούμε παρακάτω, έτσι τα δυο τοτέμ των Εβραίων, ο Χαλκούς Όφις και ο Χωνευτός Μόσχος, επιτέλους συναντιούνται.
Διαλέχτε και πάρτε….
Διόνυσος, Ορφέας σταυρωμένοι...
και η Αιγυπτιακή προέλευση όλων αυτών...
Σήμερα στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι πιστοί του "Χαλκού Όφεως", παρά τις κατάρες της Παλαιάς Διαθήκης, έστησαν και πάλι το γκρεμισμένο Τοτέμ του Μωυσή , του Ασκληπιού, της Αθηνάς, του Απόλλωνα - Ώρου...
Ενώ ο Ελ Γκρέκο βάζει έναν Δράκοντα (Δράκων=φίδι στα αρχαία Ελληνικά) να βγαίνει μέσα από το Άγιο Δισκοπότηρο εντελώς τυχαία, και τυχαία επίσης βάζει να το κρατάει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, που επίσης τυχαία έγραψε: «…και καθώς Μωυσής ύψωσεν τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δειν τον υιόν του ανθρώπου…».... Τυχαία επίσης, αυτές οι απεικονίσεις παραγγέλθηκαν από την Εκκλησία...
Διάφορες αναπαραστάσεις του "Χαλκού Όφεως". Η τελευταία είναι του Μιχαήλ Άγγελου από την Καπέλλα Σιξτίνα
Πίσω στη Γελάδα:
Ένας τρικέρατος ταύρος από την αρχαία Ρώμη.
(το μεσαίο κέρατο έχει σπάσει)
Μαθαίνουμε έτσι γιατί η Παλαιά Διαθήκη
αποκαλεί τον Ιωσήφ
"ταυρο" και "μονόκερω" ταυτόχρονα...
Γράφει το «Δευτερονόμιον» για τον Ιωσήφ:
«…Πρωτότοκος ταύρου το κάλλος αυτού, κέρατα μονοκέρωτος
τα κέρατα αυτού. εν αυτοίς έθνη κερατιεί άμα έως άκρου γης…» [65]
Όσιρις - Άπις δηλ. Διόνυσος
Παλιότερα, οι απόγονοι του Αβραάμ συνέχιζαν να παντρεύονται στην οικογένειά του, στη Μεσοποταμία. Από εκεί έφερε «τα είδωλα του πατρός αυτής» η γυναίκα και εξ αίματος συγγενής του Ιακώβ, Ραχήλ, που κατάγονταν από τον αδελφό του Αβραάμ.[67] Η Παλαιά Διαθήκη δεν το παραδέχεται, αλλά «τα είδωλα» ήταν οι θεοί-Τοτέμ των Μεσοποτάμιων προπατόρων - συγγενών των Εβραίων, που έκλεψε και προσεταιρίστηκε η νεοπαγής «κατιούσα» Ιουδαϊκή φυλή. Ανάμεσά τους πρέπει να ήταν και η δάμαλις Ιώ. Θυμόμαστε τον μεγάλο αριθμό ανθρωποκέφαλων ταύρων στα Μεσοποταμιακά, Χιττιτικά και Περσικά μνημεία, στην πατρίδα του Αβραάμ. (και των Εβραίων απογόνων της Ιώς)
Ο Ιακώβ, αν και μονοθεϊστής, δεν τα κατάστρεψε, αλλά τα έθαψε, [68] μάλλον για να μεταδώσουν τη δύναμή τους στη νέα γη της Φυλής, σαν ιερά πατρογονικά αντικείμενα. Είναι χαρακτηριστικό πως η Παλαιά Διαθήκη λέει αντιφατικά, πως ο Ιακώβ τα «απώλεσε» (=εξαφάνισε), αλλά μας περιγράφει ακριβώς που! «Κατέκρυψεν αυτά Ιακώβ υπό την τερέβινθον την εν Σικίμοις». Μόνο χάρτη δε δίνει… Προφανώς,[69] ο τόπος έγινε έκτοτε Εβραϊκό προσκύνημα! Το προσεκτικό θάψιμο ιερών κειμένων και ιερών αντικειμένων που δεν χρησιμοποιούνταν πια, για διάφορους λόγους, ήταν κοινή πρακτική στο Ισραήλ. Έτσι ανακαλύφθηκαν στις μέρες μας τα χειρόγραφα της «Νεκρής θάλασσας», ευλαβικά αποθηκευμένα από την αρχαία εποχή μέσα σε πιθάρια, σε απρόσιτες σπηλιές. Μερικά από αυτά περιέχουν αιρετικά (για τον Ιουδαϊσμό) κείμενα, αλλά αποθηκεύτηκαν με τον ίδιο σεβασμό.
Μετά τον Ιακώβ σταμάτησαν (περιέργως;) τα παντρολογήματα με τους Μεσοποτάμιους συγγενείς. Τα Ιερά της Φυλής είχαν πλέον μεταφερθεί στους Εβραίους. Ιστορία ανάλογη με αυτή του Παλλαδίου,που κλάπηκε από την Τροία, όπου άλλωστε εμπλέκεται η Αθηνά Όγγα = αγελάδα στα Φοινικικά.[70] Χαρακτηριστικά, τα είδωλα κλάπηκαν και μεταφέρθηκαν από γυναίκα, την Ραχήλ. Άλλη μια ταύτιση με την Μητριαρχική καταγωγή του Μύθου της Ιώς.
Πάντως, οι Εβραίοι συνέχισαν να έχουν ιερά αγάλματα προγόνων στα σπίτια τους. Η Παλαιά Διαθήκη τα αποκαλεί «κενοτάφια» (=προγονικά αγάλματα) Ήταν αρκετά μεγάλα, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, μια που μπήκαν κάτω από κουβέρτα σε απομίμηση ανθρώπινου σώματος, για να σωθεί η ζωή του Δαυίδ.[71] Οι Εβραίοι δεν σταμάτησαν να λατρεύουν το τοτέμ της αγελάδας μέχρι και την ασσυριακή κατάκτηση, παρά τις αντιδράσεις των φανατικών Ιεχωβιτών: «και εποίησαν εαυτοίς χώνευμα» (έχυσαν σε χαλκό) «δυο δαμάλεις και εποίησαν άλση…» [72] Οι λάτρεις των δαμάλεων, όμως, δεν έπαυαν να πιστεύουν και στον Ιεχωβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου