Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας

Ενα καταπληκτικο αρθρο, που μας εστειλε ο Ορφεας Τζανετοπουλος

Ο Σταύρος Καραΐνδρος υποκλίνεται στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το ταλέντο, τη δύναμη της θέλησης, το πάθος, την ελληνική ψυχή. Αυτή που θα θέλαμε να είχαμε όλοι.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪ́ΝΔΡΟΣ
Τελ. ανανέωση : Νοέμβριος 23 2016 10:36

 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι η Ελλάδα που θα θέλαμε να ζούμε. Όχι το βαθύ ΠΑΣΟΚ, αλλά η πραγματική μάχη για το μεροκάματο, για το όνειρο. Τα τρύπια παπούτσια στη φωτογραφία που αλίευσε ο Zastro στο προ μηνών συγκλονιστικό αφιέρωμά του, είναι το καρέ που περιγράφει ολόκληρο το βιός του.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας. Αν ήταν θα ζούσε με δανεικά, θα προσπαθούσε να κλέψει, θα σιχτίριζε την κοινωνία. Αν ήταν Έλληνας θα έψαχνε για μαϊμού παπούτσια να τον ζεστάνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, δεν θα έβγαινε στους αθηναϊκούς δρόμους για να φέρει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι του. Δεν θα ζούσε με τον τρόμο μήπως τον κυνηγήσει η Αστυνομία για τα παράνομα cd. Θα έψαχνε τον εύκολο δρόμο της παρανομίας, θα αναζητούσε το εύκολο χαρτζιλίκι. Ίσως να διαβάζαμε στα ψιλά το όνομά του σε κάποια σπείρα που εξάρθρωσε η Δίωξη.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας γιατί προσπάθησε, πάλεψε, μάτωσε. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό μέχρι εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι και ονειρεύτηκε. Δεν σκέφτηκε ένα τζακ-ποτ στο Τζόκερ ή ένα κλεμμένο πορτοφόλι. Γεννήθηκε Έλληνας, σήκωσε τη σημαία, αλλά αποφάσισε να ζήσει με αξιοπρέπεια. Δεν έκατσε να κλάψει σε μία γωνιά για τον ρατσισμό που βίωσε ούτε θέλησε να γίνει σαν κι αυτούς για να αισθανθεί ισχυρός. 

Στο ανοιχτό γήπεδο του Τρίτωνα, με κρύο και με ζέστη ήταν εκεί. Λεφτά για playstation δεν είχε, δεν χαιρόταν τα προνόμια άλλων παιδιών της ηλικίας του. Ονειρευόταν, όμως, τη στιγμή που θα τον αναγνωρίζει ο κόσμος και θα του βγάζει το καπέλο. Ονειρευόταν τη στιγμή που θα έπαιρνε αγκαλιά την ελληνική σημαία και θα ρουφούσε μέχρι το μεδούλι τη χαρά ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που σαν κινηματογραφική ταινία έφτασε από τα χαμηλά, στα ψηλά. Από το δυάρι στα Σεπόλια που μοιραζόταν την κουβέρτα με τα αδέρφια του μέχρι τη στιγμή που πήρε για πρώτη φορά τηλέφωνο τη μητέρα του και έμπλεος χαράς της φώναξε πως δεν χρειάζεται πια να ματώνει τα χέρια της για ένα ξεροκάματο. 

Ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι Έλληνας, αν ήθελε την εφήμερη χαρά. Θα κοιτούσε που φυσάει ο άνεμος για να πάει. Δεξιός, αριστερός, χρυσαυγίτης. Όποιος θα του έδινε κάτι παραπάνω για να ζήσει. Αυτός που θα του έπαιρνε το ζευγάρι παπούτσια για να μη βρέχονται τα πόδια του στις λακούβες της Αχαρνών.

Ο Γιάννης είναι ο Έλληνας που θα θέλαμε να είμαστε. Μακριά από τη μεμψιμοιρία και τον ωχαδερφισμό. Ζηλεύουμε τη δύναμη που έκρυβε μέσα του και του έδωσαν ώθηση να κυνηγήσει την ευτυχία του. Ζηλεύουμε που όλος ο πλανήτης υποκλίνεται στο τεράστιο ταλέντο του. Ζηλεύουμε που απλώνει τα χέρια και μπορεί να αγκαλιάζει με ασφάλεια ολόκληρη την οικογένειά του.

Αυτό το παλικάρι με το περίεργο επώνυμο που έκανε τον Ομπάμα να κάνει ιδιαίτερη αναφορά για τα προσόντα του, είναι η Ελλάδα που δεν είμαστε. Η Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της γιατί είναι μικρή για να τα χωρέσει. Είναι η πατρίδα της αξιοπρέπειας, της μαγκιάς και της συγκίνησης. Είναι η πατρίδα που βγαίνει από τα μνημόνια και ανεβαίνει το βουνό της ανάπτυξης. Με άλματα, σαν αυτά που κάνει ο Γιάννης στο μπάσιμό του. Η δική του πατρίδα.

Να είναι καλά το παλικάρι για να γευόμαστε τις επιτυχίες του. Να γουστάρουμε που ο μπασκετικός πλανήτης τον παρομοιάζει με τον Τζόρνταν, να ζηλεύουμε για αυτό που δεν είμαστε. Είναι ο μοναδικός που αξίζει κάθε σπιθαμή υπερβολής, κάθε "σοκ", "δέος" και "απίστευτο" που συνθέτουν τα δημοσιογραφικά κείμενα προσπαθώντας να αποτυπώσουν τα κατορθώματά του. Γιάννη, για πάρτη σου όλα κι άσε μας εμάς να προσπαθούμε να "κλέψουμε" λίγη από τη λάμψη σου.

πηγη  www.contra.gr