ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ

ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ
(Για τον πρόωρο θάνατο του σατυρικού ποιητή 
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Γ. ΜΟΛΦΕΤΑ)

Εικοσιτέσσαροι σωστοί είχαν περάσει χρόνοι
Που αφ’ του Αίνου την κορφή γλυκόλαλο αηδόνι
Σκορπούσε κελαδήματα τριγύρω μετά τόνου
Πότε σε μέρες χαρωπές, πότε σε μέρες πόνου.
Εικοσιτέσσαροι σωστοί είχαν περάσει χρόνοι
Χωρίς να πάψει το πουλί μία στιγμή και μόνη,
Τ’ αρμονικό μελίφθογγο γλυκοκελάδημα του,
Που άξαφνα ένα πρωί , μ’ ένα φτερούγισμα του,
Το γέρο Αίνο παρατά έρημο και μονάχο

Επι της Ακροπόλεως κι επί του Παρθενώνος
Κι εκείθεν αργυρόηχος ,του αηδονιού ο τόνος
Σ’ όλα της γης τα πέρατα ευτράπελος αντήχει.
Μα φθονερό , φαρμακερό κι αγριο χάρου νύχι
Απλώνετ’ άσπλαχνο, σκληρό και λυσσασμένο σφίγγει
Του αηδονιού τα’ ακούραστο μυριόστροφο λαρύγγι.
Κι έμεινε το πουλί βουβό !..Νεκρό !.. του χάρου θύμα
Δεν ξανακούγεται η φωνή πλέον του στόματός του
Και κει στου Αίνου την κορφή , απόμεινε τι κρίμα!
Μονάχα ο αντίλαλος του κελαδήματος του.
Στου αηδονιού τον τόπο , προβάλανε δειλοί
Σπουργίτες, χελιδόνια, μικροί κορυδαλοί
Κι άλλα πολλά του τόπου , διάφορα πουλιά
Και όλα προσπαθούνε
Το πώς να μιμηθούνε
Εκείνου τη λαλιά.
Αλλ’η φωνή του σπίνου και του χελιδονιού
Μ’ όσες στροφές κι αν κάνει
Ποτέ ποτέ δεν φτάνει
Στο ύψος τ’ Αηδονιού !
ΠΑΝΑΓΗΣ Γ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
(Ψευδώνυμο ‘’ΧΩΡΙΑΤΗΣ’’ )
1917