χαμογελούν τα παιδιά
κι ονειρεύονται,
παίζουν στους κήπους;
κι ονειρεύονται,
παίζουν στους κήπους;
πού καιρός, θα μου πεις
με αίματα, στους δρόμους σχισμές
οι κήποι με κομμένα κεφάλια
στη σκόνη, στη λάσπη
με ουλές στα αθώα τους πρόσωπα
με αίματα, στους δρόμους σχισμές
οι κήποι με κομμένα κεφάλια
στη σκόνη, στη λάσπη
με ουλές στα αθώα τους πρόσωπα
ντύσου, αν αντέχεις
της ερήμου τη σκόνη
εκείνη που κτίζει
τα μέγαρα των φονιάδων
της ερήμου τη σκόνη
εκείνη που κτίζει
τα μέγαρα των φονιάδων
γέλα αν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς
τότε ψάξε
να βρεις το χαμόγελο των παιδιών
στα γκρεμισμένα σπίτια
στους καταυλισμούς του θανάτου
στις ερπύστριες των διακηρύξεων
στους κρατήρες των ενοχών
και μετά
μίλα μου για ψωμί
για δουλειά, για ζωή,
για ειρήνη, για έρωτα.
να βρεις το χαμόγελο των παιδιών
στα γκρεμισμένα σπίτια
στους καταυλισμούς του θανάτου
στις ερπύστριες των διακηρύξεων
στους κρατήρες των ενοχών
και μετά
μίλα μου για ψωμί
για δουλειά, για ζωή,
για ειρήνη, για έρωτα.
γέλα αν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς
(Δ. Βλ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου