Όταν την επρωτόκτισε έφτιασε ένα μεγάλο χώρο – μπακάλικο. Από εκεί εψώνιζαν οι Καλυβιώτες και οι Πηλικαίοι. Εκείνα τα χρόνια 1935-1938 ήτανε πολύς κόσμος. Αργότερα το μπακάλικο έγινε ζαχαροπλαστείο με ωραία γλυκά που τα έφτιαχναν η γυναίκα του Άθα η Ελένη. Στην Ρομάντσα είχανε ένα γραμμόφωνο και στη μεγάλη ταράτσα εκάνανε τις Κυριακές χορό. Οι χοροί τότε ήτανε ταγκό, βαλς, φοξ – τροτ, καντρίλια, μαζούρκα και συρτά.
Θυμάμαι μια γιορτή της Παναγίας στα Καλύβια, στις 8 του Σεπτέμβρη που ο Άθας διοργάνωσε ένα ωραίο πανηγύρι μέσα στο λιοστάσι. Οι Καλυβιώτες είχανε μια βδομάδα που ετοιμάζανε το χώρο που θα γινόντανε ο χορός. Η μουσική, όπως πάντα, ήτανε το γραμμόφωνο. Αυτό πρέπει να ήτανε το 1938.
Ύστερα ο Άθας έφυγε για Αυστραλία. Η Ελένη έμεινε στην Ιθάκη, γιατί είχε τους γονείς της. Έτσι την έκλεισε ο πόλεμος για 8 χρόνια. Το 1946 έφυγε και η Ελένη για την Αυστραλία. Την Ρομάντσα την ανάλαβε ο ανηψιός τους ο Αντώνης Λεκατσάς, από τα Καλύβια. Ο Αντώνης άνοιγε το κέντρο από τις αρχές του Ιούνη κια έκλεινε στις 8 του Σεπτέμβρη, που γινότανε το πανηγύρι της Παναγίας.
Κάθε Κυριακή το κέντρο άνοιγε στις 5 το απόγευμα και ετελείωνε τα μεσάνυχτα. Το κέρασμα ήτανε λουκούμι, βανίλια, ούζο της μιας δραχμής και κρύο νερό από το πηγάδι της Ρομάντσα. Το γραμμόφωνο το αντικατέστησε το βιολί και η κιθάρα. Η Ρομάντσα ήτανε η ζωή μας. Εκεί κάθε Κυριακή εσυναντιόμαστε αγόρια και κορίτσια μιας άλλης εποχής, που είμαστε ευχαριστημένοι με ένα λουκούμι και μια ματιά.
Ο Άθας με την Ελένη ήτανε στην Αυστραλία. Ήτανε όμως άτεκνοι. Στη Ρομάντσα έμενε η θεία η Μερόπη, μάνα της Ελένης. Ένα βράδυ είδε στο όνειρό της, οτι ένα φως πάνω από τον Άγιο Νικόλα στη Βίγλα εφώτιζε όλη τη Ρομάντσα. Όλοι μας είπαμε οτι το όνειρο αυτό είναι πολύ καλό. Σε λίγο καιρό εμάθαμε οτι η Ελένη είναι έγκυος, μετά από 25 χρόνια γάμου. Το παιδάκι εγεννήθηκε αγόρι και το ονόμασαν Νίκο. Το 1953 έγιναν οι σεισμοί, η Ρομάντσα έκλεισε, ο Αντώνης έφυγε για Αυστραλία.
Το κέντρο το επήρε ο Αντρίκος Ανδριανάτος. Τα χρόνια είχανε αλλάξει. Αυτός έβαλε καλή μουσική, καλό μεζέ και ωραία γλυκά. Ο Άθας μαζί με την οικογένειά του ήρθανε στην Ιθάκη για καλά. Αφού ο Αντρίκος εδούλεψε αρκετά καλοκαίρια, έφτιασε μαγαζί μπακάλικο. Το κέντρο τότε το νοίκιασε ο Σπύρος ο Φατούρος. Ο Φατούρος έβαλε ψητά, αρνιά, γουρουνόπουλα, κοτόπουλα, αστακούς, σαλάτες κάθε είδους, ποτά και γλυκά.
Στη Ρομάντσα εγινόντανε τραπέζια γάμου, αρραβώνες, βαπτίσια. Οι άνθρωποι ερχόντανε από όλη την Ιθάκη. Έκλεισε το 1970. Έκτοτε δεν ξανάνοιξε. Ο Άθας και η Ελένη επεθάνανε. Τη βίλλα την έχει το παιδί τους ο Νίκος, που είναι έξυπνος όπως ο πατέρας του.
Αυτή είναι η ιστορία της Ρομάντσας.
Οι οργανοπαίχτες που έπαιξαν κατά καιρούς στη Ρομάντσα, είναι:
Αντώνης Λεκατσάς: Μαντολίνο, Γεώργιος Ραυτόπουλος: Ακορντεόν, Μεμάς Μαυροκέφαλος: Βιολί, Γεώργιος Παξινός (Πάρος): Κιθάρα, Μήτσος Κουβαράς: Ακορντεόν, Μητσόλης: Σαξόφωνο, Γρινιόλας: Ντραμς, Θόδωρος Τυφλός: Ακορντεόν και Πανάργυρος Τριτσαρόλης: βιολί.
ΟΛΥΜΠΙΑ ΜΕΓΑΛΟΓΕΝΝΗ – ΛΕΚΑΤΣΑ
Καλύβια Ιθάκης
Αναμνηστική φωτογραφία από το άνοιγμα του καφεζαχαροπλαστείου Η Ρομάντσα στην Ιθάκη, 1935.
Αναμνηστική φωτογραφία από το άνοιγμα του καφεζαχαροπλαστείου Η Ρομάντσα στην Ιθάκη, 1935. Η ψηλή κυρία στο παράθυρο ονομαζόταν Πάτρα Λεκατσά- Βαρβαρήγου.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ
ΠΗΓΗ http://www.ithacanews.gr/i-istoria-tis-romantsas/
KAI ME BAΣΗ ΤΗΝ ΑΝΩ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΡΟΜΑΝΤΖΑ ΠΟΡΟΥ
(1926)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου