ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΒΛΑΧΑΤΑ ΣΑΜΗΣ
Ανοικτά της Κεφαλονιάς. Αρόδου. Για τρεις ώρες. Τόσο μόνο. Κι ήταν αρκετό. Τα πλοία της γραμμής, να δίνουν λευκό τόνο στο βαθύ γαλαζοπράσινο. Τα σκάφη τουριστικής αναψυχής, σε ημίγυμνο φόντο, να απολαμβάνουν ιδιωτικά την παγκόσμια αυτή μοναδικότητα. Βράχοι καταπράσινοι να προβάλλουν ατάκτως από την επιφάνεια της θάλασσας, γλάροι να ξαποσταίνουν από την κούραση της αλμύρας.
30 Ιουνίου. Ημερολόγιο καταστρώματος γεμάτο. Με εικόνες. Μια από τις τελευταίες ελεύθερες και καθαρές θάλασσες. Ένα πέλαγος που ταξίδεψε στα δυτικά σύνορα μιας ανατολικής χώρας έναν άλλο πολιτισμό, που μετέφερε την Οδύσσεια αγωνία και τον αυτόχθονα ριζοσπαστισμό στα πέρατα της οικουμένης.
1 & 2 Ιουλίου. Το Ιόνιο παραδίδει τα νερά και τα χρώματά του σε διεθνείς πλειοδότες. Γίνεται ένα τεράστιο οικόπεδο υδρογονανθράκων και τεμαχίζεται. Τιτλοποιείται. Παγκόσμιες εταιρείες αποκτούν αποκλειστικά δικαιώματα ερευνών και εξορύξεων. Η θάλασσα του Οδυσσέα, μετονομάζεται σε Ενεργειακό Πέλαγος. Υπουργοί – δοσατζήδες, σε μια Κυβέρνηση ανιστόρητων μεταπωλητών κι ένας Υπέρ-Υπουργός Αντί-Περιβάλλοντος, επιχαίρουν για το καταστροφικό τους έργο. Φωτογραφίζονται χαρούμενοι μπροστά από την θέα μιας ετοιμοθάνατης θάλασσας, έτοιμης να ξεράσει την μαυρίλα της αγανάκτησής της. Τα συμβόλαια έτοιμα προς υπογραφή. Ο διαγωνισμός κηρύσσεται γόνιμος. Κι ας είναι παντελώς άγονος. Για τη θάλασσα, για τον τόπο, για τους ανθρώπους.
Οι αρχές του τόπου, 7 στον αριθμό όσα και τα νησιά, ησυχάζουν στον έβδομο ουρανό. Λέξη για το έγκλημα, ανοχή στους εγκληματίες, συνδρομή στους εργολάβους, συνένοχοι στην καταστροφή. Η περιφερειακή ηγεσία, περί άλλων (μνημοσύνων) τυρβάζει. Κι ας ετοιμάζονται για την φυσική λεηλασία οι τυμβωρύχοι του μέλλοντος. Κι ας μοιράζεται, την ιστορική αυτή μέρα μελλοντικής μνήμης, η αδιαίρετη και μοναδική ομορφιά του Ιονίου.
Στην Ιουλιανή αυτή αποστασία, στον πλειοδοτικό διαγωνισμό της ασχήμιας, είμαστε κι εμείς, όλοι, παρόντες. Κι ας είμαστε απόντες. Γιατί αδιαφορήσαμε, γιατί δεν μιλήσαμε, γιατί δεν ξεσηκωθήκαμε. Γιατί δεν υπερασπιστήκαμε τη θάλασσα που οι παππούδες και οι πατεράδες μας έβγαλαν το ψωμί τους, το δικό μας ψωμί, που ξεκίνησαν για τα πέρατα του κόσμου, φέρνοντας στα νησιά μας την προκοπή και την ελπίδα. Γιατί δεν αγωνιστήκαμε , όπως στις Σκουριές, στην Κερατέα και αλλού, για το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί κατεβάσαμε ρολά στις σεισμικές κραυγές αυτού του ιδιαίτερου πελάγους. Γιατί ακόμη και σήμερα, επιτρέπουμε το ξεπούλημα του σε διεθνείς οίκους ενεργειακής αντοχής. Γιατί δεν ανοίξαμε μύτη και αναγκαστικά θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές την μαύρη μπόχα των εξορύξεων.
Ημερολόγιο καταστρώματος κενό. Εικόνα καμία. Βράχοι, θλιβερά απομεινάρια μιας άλλης εποχής, γλάροι-μετανάστες σε (άλλες) θάλασσες γυαλί, μεταστατικά καρκινώματα στην επιφάνεια και τον βυθό της θάλασσας, που κάποτε άκουγε στο όνομα Ιόνιο. Τίτλοι τέλους για μια παρτίδα ψευτο-σωτηρίας, για μια πατρίδα συμφερόντων.
( 1& 2 Ιουλίου, μέρες που το Ιόνιο παραδίδεται τεμαχισμένο στους νέους ιδιοκτήτες του. Και μεις, απλά περιμένουμε μια τυπική διαδικασία έξωσης).
Αρόδου στο Ιόνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου