Point and counter poiντ.
Τυχαίως, βρήκα και με ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο ‘’ Point and counter point ‘’ γραμμένο στα αγγλικά από τον άγνωστο συγγραφέα Nicholas Enessee. Μελετώντας το περιεχόμενο, διαπίστωσα με πολλή συγκίνηση, ότι οι πρωταγωνιστές του έργου φωτογράφιζαν πολλούς πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους που γνώριζα προσωπικά ή είχα ακούσει γι αυτούς. Πολλοί απ αυτούς είχαν προσφέρει μεγάλη φιλανθρωπική υποστήριξη στην τοπική κοινωνία και στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας απ τους στρατούς κατοχής. Ο άγνωστος συγγραφέας μας με άριστη γλωσσική μαεστρία και αντικειμενική ιστορική ευθύνη, καταγράφει το περιπετειώδης ταξείδι μιας πλούσιας, δυναμικής νέας λονδρέζας, ελληνικής καταγωγής, με σπάνια προσωπικότητα . Η νέα μας (Ελένη), με εφόδιο ένα βιολί στη μασχάλη εγκαταλείπει το Λονδίνο με προορισμό όχι την Ιθάκη αλλά το χωριό καταγωγής του πατέρα της Γερασιμάκη που λάτρευε, στην Ομηρική Κεφαλονιά.
Η περιπέτεια αρχίζει τον Αύγουστο του 1936 και τελειώνει μετά το καταστρεπτικό σεισμό της Κεφαλονιάς το 1953. Η πρωταγωνίστρια μας Ελένη καταφεύγει στο ταξείδι κυρίως γιατί πιέζεται ασφυκτικά από μια πολύ ηθικοσυντιρητική μητέρα ‘’Τitula’’, γόνο της ελληνοαιγπτιακής κοινωνίας , με ανελεύθερες Ισλάμ- χριστιανικές αντιλήψεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών, που επικρατούσαν και επικρατούν σ αυτήν τη περιοχή. Ο χαρακτήρας της Ελένη επηρεάζεται γενικά, όχι μόνο απ τη μητέρα της, αλλά και απ τη ταξική κοινωνία στην οποία μεγάλωσε. Αυτό θα την εμποδίσει να κατανοήσει τη διαφορετική νοοτροπία των νέων συγκατοίκων της στο νησί. Ακόμη εξηγεί τη διαφοροποίηση της συμπεριφορά της σε σχέσεις για ιδιωτικές περιουσιακές καταστάσεις. Η εμφάνιση της Ελένης στη κοσμική κοινωνία του Αργοστολιού με το βιολί, απέσπασε τον γενικό θαυμασμό. Λίγο αργότερα παντρεύεται το Μαρίνο, γόνο πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας . Πολύ γρήγορα μετά το γάμο θα προκύψουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις απ τον ανθρωποφάγο παγκόσμιο πόλεμο, τη κατοχή, εμφύλιο και το σεισμό το 1953. Γιγάντια προβλήματα καταστροφής. Λίγο πριν αρχίσει η παγκόσμια, πρωτοφανή θύελλα η κυρία Ελένη αποκτά ένα χαριτωμένο αγόρι τον ‘’BUN’’, αναμφίβολος το καλύτερο δώρο στη ζωή της! Ο συγγραφέας δεν αρκείται μόνο στο ταξείδι της χαρισματικής μας Ελένης/ κ. Ελένης αλλά παρουσιάζει ακόμη με φανταστική ακρίβεια τα ολέθρια τοπικά και παγκόσμια γεγονότα της εποχής που δραματοποίησαν και την περιπέτεια της κυρίας Ελένης. Η ιδιωτική ζωή της κ. Ελένης αλλάζει ριζικά. Το μεγαλείο της αρχίζει με το φιλανθρωπικό της αγώνα όπως πάντα περιγράφει ο συγγραφέας με σχολαστική σαφήνεια. Αγκαλιάζει κυρίως τις φτωχές γυναίκες και παιδιά που υποφέρουν αφάνταστα απ την πείνα τη ορφάνια, τις αρρώστιες και όλα τα κακά που έφερε το τσουνάμι του πολέμου , της κατοχής, του εμφύλιου και σεισμού στη Κεφαλονιά το 1953. Μεγάλο ευεργέτημα για τα παιδιά υπήρξε και η ίδρυση παιδικού νοσοκομείου στο Αργοστόλι, επίσης με την ανυποχώρητη θέληση και προσπάθεια της. Ο αγώνας της δεν σταματά στη φιλανθρωπία αλλά συνεχίζεται με την άκρος επικίνδυνη συμμετοχή της στην εθνική αντίσταση στην οποία συμμετέχουν εγγλέζοι στρατιωτικοί ελληνικής καταγωγής και ντόπιοι Μαρίνος, Πινιατώρος, Διβάρης , Ευθιμιάτος γιατρός κ.α., εκτός του ΕΑΜ. Ο συγγραφέας δεν διστάζει να αναφέρει αδικαιολόγητες θηριωδίες που διαπράχτηκαν τότε στο όνομα του αγώνα για τη λευτεριά. Όπως συνεχίζει ο συγγραφέας, αργότερα, η Ελένη θα συνεχίσει τη φιλανθρωπική της δράση βοηθώντας τους σεισμοπλήκτους και ενεργώντας κατάλληλα για την κατασκευή νέου νοσοκομείου για τα παιδιά. Η κ. Ελένη μετά το σεισμό θα προσθέσει στις φιλανθρωπικές της ασχολίες, τον συντονισμό/επίβλεψη της μελέτης και κατασκευής του κατεστραμμένου αρχοντικού της οικογένειας στο χωριό. Στο χωριό που θα βρίσκεται θα ασχοληθεί αρκετά και με τη διαχείριση όλης της περιουσίας που επιτηρείται με το παλαιό φεουδαρχικό σύστημα με αρχησέμπρο το Γιάννη. Ο Γιάννης έχει την ευθύνη για τη προστασία όλης της περιουσίας , τη προσωπικήν ευθύνη για τη καθαριότητα και γενικά τη συντήρηση του αρχοντικού και του χώρου γύρω του. Επίσης είχε την ευθύνη να συλλέγει από τους (7) υπό/σέμπρους και παραδίδει στον ιδιοκτήτη το μερίδιο(1/2) της παραγωγής που του αναλογούσε. Ο προσωπικός εκτιμητής (Δ.Δ.), της κ. Ελένης , εκτιμούσε τη παραγωγή πριν τη συλλογή του καρπού και προσδιόριζε τη τελική παραγωγή χωρίς μεσολάβηση από κανένα! Ο Γιάννης τήρησε τις υποχρεώσεις του, προστάτευε το σπίτι και το κτήμα και δεν χάθηκε τίποτε κατά τη διάρκεια αυτής παγκόσμιας καταστρεπτικής λαίλαπας. Περίπου το 1948 νέος νόμος έδινε το δικαίωμα στους φεουδαρχικούς σέμπρους (καλλιεργητές) να οικειοποιηθούν το ήμισυ της ξένης ιδιοκτησίας που καλλιεργούσαν ή έχανα τα καλλιεργητικά προνόμια του Σεμπού. Δύο απ τους σέμπρους χρησιμοποιώντας αυτό το νόμο πήραν το μερίδιο τους. Και ο Γιάννης χρησιμοποιώντας τον ίδιο νόμο θα μπορούσε να πάρει μέρος της περιουσίας που καλλιεργούσε αλλά δεν το έκανε ποτέ. Αυτή και μονό η πράξης του Γιάννη αποδεικνύει το σεβασμό του στη ξένη ιδιοκτησία (άγραφος νόμος). Η κ. Ελένη γαλουχήθηκε απ την αγγλοσαξονική πουριτανική φιλοσοφία , μεγάλωσε και σπούδασε στη πλούσια και ανεπτυγμένη κοινωνία του Λονδίνου όπως αναφέραμε προηγουμένως, γι αυτό ήταν δύσκολο να καταλάβει την τραγική θέση των κατοίκων και να συμβιβαστεί λίγο με την νοοτροπία τους τότε. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε η κ. Ελένη για την εκτέλεση ορισμένων ενεργειών, που κατά την γνώμην της ήταν σωστές, ήταν επιτακτικός σε σημείο που έμοιαζε με διαταγή και όχι διαλογικός . Ποτέ δεν δεχόταν το ‘’όχι’’ , στις απαιτήσεις της κυρίως για την υποστήριξη του φιλανθρωπικού της αγώνα για τα παιδιά. Αυτό δημιουργούσε μικρές προστριβές με τους συνομιλητές της. Κάτι παρόμοιο σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβαινε και στις σεμπρικές σχέσεις της με τον Γιάννη . Όπως αναφέρει ο συγγραφέας και οι δυο ήταν δυνατοί χαρακτήρες συνηθισμένοι να δίνουν διαταγές οι οποίες θα έπρεπε να εκτελεσθούν. Από την άλλη πλευρά και , οι δύο είχαν έμφυτη πίστη μεταξύ τους … , αναφέρεται απ το συγγραφέα. Ισως η διαφορετική νοοτροπία ήταν αρνητικό στοιχείο κατανόησης μεταξύ τους. Αυτό δεν συμβαίνει από κακοπιστία αλλά από αδυναμία της κ. Ελένης να καταλάβει τη τοπική νοοτροπία. Είναι απορίας άξιο για το συγγραφέα να παρουσιάζει ένα αιξεραιτικο δημιούργημα σ αυτό το βιβλίο , και να προσθέτει στο τέλος το κουνάβι του Γιάννη να κυνηγάει τους ποντικούς της Πολυξένης!. Αυτά φυσικά είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες. Επειδή έζησα προσωπικά αυτά τα γεγονότα, γνωρίζω τη μεγάλη και την σωτήρια προσφορά προς τα δεινοπαθούντα παιδιά της Κεφαλονιάς και τη πατρίδα , όλων των επωνύμων και ανώνυμων πρωταγωνιστών και κυρίως της κ. Ελένης . Δυστυχώς η πολιτεία ποτέ δεν αναγνώρισε και τίμησε αυτούς τους αφανείς ήρωες. Εύχομαι και ελπίζω ότι ο ‘’Βun’’ θα μεταφράσει αυτό το βιβλίο με το φανταστικό περιεχόμενο, στα ελληνικά να μάθουν πολλοί καλόπιστοι νέοι περισσότερα για την Κεφαλονιά και για πολλούς καλούς Κεφαλονίτες. Ευχαριστώ για την φιλοξενία , Γιώργης Μηλιαρέσης, , Πόρος
ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ
http://porosnews.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2508.html
Τυχαίως, βρήκα και με ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο ‘’ Point and counter point ‘’ γραμμένο στα αγγλικά από τον άγνωστο συγγραφέα Nicholas Enessee. Μελετώντας το περιεχόμενο, διαπίστωσα με πολλή συγκίνηση, ότι οι πρωταγωνιστές του έργου φωτογράφιζαν πολλούς πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους που γνώριζα προσωπικά ή είχα ακούσει γι αυτούς. Πολλοί απ αυτούς είχαν προσφέρει μεγάλη φιλανθρωπική υποστήριξη στην τοπική κοινωνία και στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας απ τους στρατούς κατοχής. Ο άγνωστος συγγραφέας μας με άριστη γλωσσική μαεστρία και αντικειμενική ιστορική ευθύνη, καταγράφει το περιπετειώδης ταξείδι μιας πλούσιας, δυναμικής νέας λονδρέζας, ελληνικής καταγωγής, με σπάνια προσωπικότητα . Η νέα μας (Ελένη), με εφόδιο ένα βιολί στη μασχάλη εγκαταλείπει το Λονδίνο με προορισμό όχι την Ιθάκη αλλά το χωριό καταγωγής του πατέρα της Γερασιμάκη που λάτρευε, στην Ομηρική Κεφαλονιά. Η περιπέτεια αρχίζει τον Αύγουστο του 1936 και τελειώνει μετά το καταστρεπτικό σεισμό της Κεφαλονιάς το 1953. Η πρωταγωνίστρια μας Ελένη καταφεύγει στο ταξείδι κυρίως γιατί πιέζεται ασφυκτικά από μια πολύ ηθικοσυντιρητική μητέρα ‘’Τitula’’, γόνο της ελληνοαιγπτιακής κοινωνίας , με ανελεύθερες Ισλάμ- χριστιανικές αντιλήψεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών, που επικρατούσαν και επικρατούν σ αυτήν τη περιοχή. Ο χαρακτήρας της Ελένη επηρεάζεται γενικά, όχι μόνο απ τη μητέρα της, αλλά και απ τη ταξική κοινωνία στην οποία μεγάλωσε. Αυτό θα την εμποδίσει να κατανοήσει τη διαφορετική νοοτροπία των νέων συγκατοίκων της στο νησί. Ακόμη εξηγεί τη διαφοροποίηση της συμπεριφορά της σε σχέσεις για ιδιωτικές περιουσιακές καταστάσεις. Η εμφάνιση της Ελένης στη κοσμική κοινωνία του Αργοστολιού με το βιολί, απέσπασε τον γενικό θαυμασμό. Λίγο αργότερα παντρεύεται το Μαρίνο, γόνο πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας . Πολύ γρήγορα μετά το γάμο θα προκύψουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις απ τον ανθρωποφάγο παγκόσμιο πόλεμο, τη κατοχή, εμφύλιο και το σεισμό το 1953. Γιγάντια προβλήματα καταστροφής. Λίγο πριν αρχίσει η παγκόσμια, πρωτοφανή θύελλα η κυρία Ελένη αποκτά ένα χαριτωμένο αγόρι τον ‘’BUN’’, αναμφίβολος το καλύτερο δώρο στη ζωή της! Ο συγγραφέας δεν αρκείται μόνο στο ταξείδι της χαρισματικής μας Ελένης/ κ. Ελένης αλλά παρουσιάζει ακόμη με φανταστική ακρίβεια τα ολέθρια τοπικά και παγκόσμια γεγονότα της εποχής που δραματοποίησαν και την περιπέτεια της κυρίας Ελένης. Η ιδιωτική ζωή της κ. Ελένης αλλάζει ριζικά. Το μεγαλείο της αρχίζει με το φιλανθρωπικό της αγώνα όπως πάντα περιγράφει ο συγγραφέας με σχολαστική σαφήνεια. Αγκαλιάζει κυρίως τις φτωχές γυναίκες και παιδιά που υποφέρουν αφάνταστα απ την πείνα τη ορφάνια, τις αρρώστιες και όλα τα κακά που έφερε το τσουνάμι του πολέμου , της κατοχής, του εμφύλιου και σεισμού στη Κεφαλονιά το 1953. Μεγάλο ευεργέτημα για τα παιδιά υπήρξε και η ίδρυση παιδικού νοσοκομείου στο Αργοστόλι, επίσης με την ανυποχώρητη θέληση και προσπάθεια της. Ο αγώνας της δεν σταματά στη φιλανθρωπία αλλά συνεχίζεται με την άκρος επικίνδυνη συμμετοχή της στην εθνική αντίσταση στην οποία συμμετέχουν εγγλέζοι στρατιωτικοί ελληνικής καταγωγής και ντόπιοι Μαρίνος, Πινιατώρος, Διβάρης , Ευθιμιάτος γιατρός κ.α., εκτός του ΕΑΜ. Ο συγγραφέας δεν διστάζει να αναφέρει αδικαιολόγητες θηριωδίες που διαπράχτηκαν τότε στο όνομα του αγώνα για τη λευτεριά. Όπως συνεχίζει ο συγγραφέας, αργότερα, η Ελένη θα συνεχίσει τη φιλανθρωπική της δράση βοηθώντας τους σεισμοπλήκτους και ενεργώντας κατάλληλα για την κατασκευή νέου νοσοκομείου για τα παιδιά. Η κ. Ελένη μετά το σεισμό θα προσθέσει στις φιλανθρωπικές της ασχολίες, τον συντονισμό/επίβλεψη της μελέτης και κατασκευής του κατεστραμμένου αρχοντικού της οικογένειας στο χωριό. Στο χωριό που θα βρίσκεται θα ασχοληθεί αρκετά και με τη διαχείριση όλης της περιουσίας που επιτηρείται με το παλαιό φεουδαρχικό σύστημα με αρχησέμπρο το Γιάννη. Ο Γιάννης έχει την ευθύνη για τη προστασία όλης της περιουσίας , τη προσωπικήν ευθύνη για τη καθαριότητα και γενικά τη συντήρηση του αρχοντικού και του χώρου γύρω του. Επίσης είχε την ευθύνη να συλλέγει από τους (7) υπό/σέμπρους και παραδίδει στον ιδιοκτήτη το μερίδιο(1/2) της παραγωγής που του αναλογούσε. Ο προσωπικός εκτιμητής (Δ.Δ.), της κ. Ελένης , εκτιμούσε τη παραγωγή πριν τη συλλογή του καρπού και προσδιόριζε τη τελική παραγωγή χωρίς μεσολάβηση από κανένα! Ο Γιάννης τήρησε τις υποχρεώσεις του, προστάτευε το σπίτι και το κτήμα και δεν χάθηκε τίποτε κατά τη διάρκεια αυτής παγκόσμιας καταστρεπτικής λαίλαπας. Περίπου το 1948 νέος νόμος έδινε το δικαίωμα στους φεουδαρχικούς σέμπρους (καλλιεργητές) να οικειοποιηθούν το ήμισυ της ξένης ιδιοκτησίας που καλλιεργούσαν ή έχανα τα καλλιεργητικά προνόμια του Σεμπού. Δύο απ τους σέμπρους χρησιμοποιώντας αυτό το νόμο πήραν το μερίδιο τους. Και ο Γιάννης χρησιμοποιώντας τον ίδιο νόμο θα μπορούσε να πάρει μέρος της περιουσίας που καλλιεργούσε αλλά δεν το έκανε ποτέ. Αυτή και μονό η πράξης του Γιάννη αποδεικνύει το σεβασμό του στη ξένη ιδιοκτησία (άγραφος νόμος). Η κ. Ελένη γαλουχήθηκε απ την αγγλοσαξονική πουριτανική φιλοσοφία , μεγάλωσε και σπούδασε στη πλούσια και ανεπτυγμένη κοινωνία του Λονδίνου όπως αναφέραμε προηγουμένως, γι αυτό ήταν δύσκολο να καταλάβει την τραγική θέση των κατοίκων και να συμβιβαστεί λίγο με την νοοτροπία τους τότε. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε η κ. Ελένη για την εκτέλεση ορισμένων ενεργειών, που κατά την γνώμην της ήταν σωστές, ήταν επιτακτικός σε σημείο που έμοιαζε με διαταγή και όχι διαλογικός . Ποτέ δεν δεχόταν το ‘’όχι’’ , στις απαιτήσεις της κυρίως για την υποστήριξη του φιλανθρωπικού της αγώνα για τα παιδιά. Αυτό δημιουργούσε μικρές προστριβές με τους συνομιλητές της. Κάτι παρόμοιο σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβαινε και στις σεμπρικές σχέσεις της με τον Γιάννη . Όπως αναφέρει ο συγγραφέας και οι δυο ήταν δυνατοί χαρακτήρες συνηθισμένοι να δίνουν διαταγές οι οποίες θα έπρεπε να εκτελεσθούν. Από την άλλη πλευρά και , οι δύο είχαν έμφυτη πίστη μεταξύ τους … , αναφέρεται απ το συγγραφέα. Ισως η διαφορετική νοοτροπία ήταν αρνητικό στοιχείο κατανόησης μεταξύ τους. Αυτό δεν συμβαίνει από κακοπιστία αλλά από αδυναμία της κ. Ελένης να καταλάβει τη τοπική νοοτροπία. Είναι απορίας άξιο για το συγγραφέα να παρουσιάζει ένα αιξεραιτικο δημιούργημα σ αυτό το βιβλίο , και να προσθέτει στο τέλος το κουνάβι του Γιάννη να κυνηγάει τους ποντικούς της Πολυξένης!. Αυτά φυσικά είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες. Επειδή έζησα προσωπικά αυτά τα γεγονότα, γνωρίζω τη μεγάλη και την σωτήρια προσφορά προς τα δεινοπαθούντα παιδιά της Κεφαλονιάς και τη πατρίδα , όλων των επωνύμων και ανώνυμων πρωταγωνιστών και κυρίως της κ. Ελένης . Δυστυχώς η πολιτεία ποτέ δεν αναγνώρισε και τίμησε αυτούς τους αφανείς ήρωες. Εύχομαι και ελπίζω ότι ο ‘’Βun’’ θα μεταφράσει αυτό το βιβλίο με το φανταστικό περιεχόμενο, στα ελληνικά να μάθουν πολλοί καλόπιστοι νέοι περισσότερα για την Κεφαλονιά και για πολλούς καλούς Κεφαλονίτες. Ευχαριστώ για την φιλοξενία , Γιώργης Μηλιαρέσης, , Πόρος
ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου